prof.Wiesław Chrzanowski dla DZIENNIKA
2007-01-10
"Michnik wybrał sojusz z postkomunistami"

"Rzeczywiście przez ostatnich kilkanaście lat istniała w polskim życiu publicznym blokada co do mówienia o pewnych sprawach: rozliczenia przeszłości, lustracji, dekomunizacji, ujawnienia agentury" - pisze w DZIENNIKU Wiesław Chrzanowski, marszałek Sejmu I kadencji. "Wypada chyba stwierdzić, że te 17 lat zostało pod względem rozliczenia przeszłych win w dużym stopniu zmarnowane" - dodaje.

Rzeczywiście przez ostatnich kilkanaście lat istniała w polskim życiu publicznym blokada co do mówienia o pewnych sprawach: rozliczenia przeszłości, lustracji, dekomunizacji, ujawnienia agentury. Jeszcze w okresie działalności Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego kilkakrotnie podejmowaliśmy próby ustawowej dekomunizacji i lustracji. Za każdym razem jednak nie było mowy, by zdobyć w Sejmie większość dla tych inicjatyw. W ramach koalicji większość ta zależała za każdym razem od części środowiska dawnego KOR - Unii Demokratycznej, a później Unii Wolności. Ci ludzie nie byli gotowi poprzeć idei rozliczeń z dawnym systemem.

Wypada chyba stwierdzić, że te 17 lat zostało pod względem rozliczenia przeszłych win w dużym stopniu zmarnowane. Dopiero z wieloletnim opóźnieniem po licznych sporach i dyskusjach uchwalono niedoskonałą ustawę lustracyjną, która powoływała do życia sąd lustracyjny i nakazywała składać oświadczenia lustracyjne. Potem stworzono Instytut Pamięci Narodowej, który zgromadził w swoich zasobach kilometry akt dawnego MSW. Trzeba oddać sprawiedliwość, że działania owe umożliwiały lustrację w podstawowym zakresie, choć wciąż krąg lustrowanych stanowił tylko drobny margines problemu dawnej agentury - dotyczył tylko wąskiego grona osób na eksponowanych stanowiskach, a z grup zawodowych jedynie adwokatów. Ale nawet i one były co i rusz torpedowane: przypomnijmy, jak w okresie rządów SLD podjęto próbę radykalnego obcięcia środków finansowych dla IPN, które uniemożliwiłoby de facto jego działalność. Pamiętam też tę atmosferę nagonki, jaka towarzyszyła opóźnionemu o pół roku wyborowi pierwszego prezesa IPN Leona Kieresa. W tworzeniu atmosfery niechęci wobec działań dekomunizacyjnych i lustracyjnych znaczącą rolę odegrała „Gazeta Wyborcza” kierowana przez Adama Michnika. Przecież już w latach osiemdziesiątych w wydawanej w tzw. drugim obiegu „Krytyce”, związanej ze środowiskiem KOR, ukazywały się teksty wskazujące na rzekome zagrożenie siłami endecko-chadeckimi.

Ta sama intencja odżyła z całą siłą podczas obrad Okrągłego Stołu. Uznano wówczas, że współpraca ze skompromitowanymi, ale przecież silnymi intelektualnie i strukturalnie postkomunistami może posłużyć zahamowaniu „ataku ciemnogrodu”. Po Okrągłym Stole ta sama intencja pozwalała pewnym środowiskom „typować”, kto się nadaje na posła Sejmu kontraktowego, a czyje poglądy już się w nim nie mieszczą. Nawet Tadeusz Mazowiecki i Aleksander Hall, związani przecież z Okrągłym Stołem jak najściślej, odmówili kandydowania w takich wyborach, w których listy kandydatów były przykrawane pod jedynie słuszny wzorzec. O szansie na elekcję decydował plakat z Wałęsą, a o dostaniu się na listę wyborczą – jeden ośrodek, znajdujący się na zapleczu Komitetu Obywatelskiego.

Obawa przed tym "ciemnogrodem" - niczym nieuzasadniona i, jak pokazała przyszłość, prowadząca donikąd - towarzyszyła nam przez kolejne lata, podsycana przez środowiska, które Maciej Rybiński hasłowo określił jako sojusz Kiszczaka i Michnika. Kiedy zdecydowaliśmy się tworzyć ZChN, spotkało nas oburzenie uzasadnione tym, że trzeba „utrzymać jednolity front Komitetów Obywatelskich”. Oskarżano nas o tworzenie niepotrzebnych podziałów społecznych. Widmo ciemnogrodu stało się najstraszliwszym, co może spotkać wolną Polskę. W takiej atmosferze nawoływanie do dekomunizacji określano jako rewanżyzm i chęć zemsty. W ich miejsce proponowano współpracę z niedobitkami PRL „dla dobra przyszłości”. To na tej fali możliwe stało się opublikowanie w największej wówczas ogólnopolskiej gazecie wspólnego tekstu dawnego opozycjonisty Adama Michnika z dawnym działaczem PZPR Włodzimierzem Cimoszewiczem.

Ta fala uderzała również we mnie. Cała ta złość skupiała się na ZChN, dla którego wówczas nie było alternatywnej propozycji po prawej stronie sceny politycznej. Kiedy w latach 1991 - 1993 piastowałem stanowisko marszałka Sejmu, nie byłem już przedmiotem takiego ataku jak wówczas, gdy sprawowałem funkcję ministra sprawiedliwości (styczeń - rudzień 1991). Wówczas co kilka dni stawałem się czarnym bohaterem "Gazety Wyborczej" i reaktywowanego wówczas lewicowego czasopisma "Po prostu". To na jego łamach redaktor Stefan Bratkowski napisał, że znał mnie już dawniej jako kulturalnego co prawda człowieka, ale zawsze "pachnącego endecją", a teraz to już wyrosłem na "führera". Cóż, takich słów się nie zapomina. Stefan Niesiołowski odpisał redaktorowi Bratkowskiemu: "W języku polskim słowo führer oznacza kogoś w rodzaju Hitlera i jest ciężką obrazą. Tak się akurat złożyło, że gdy Wiesław Chrzanowski opuszczał komunistyczne więzienie, czołowy publicysta [Bratkowski] wstępował do komunistycznej partii. Może z tego chociażby powodu warto zachować odrobinę powściągliwości".

Takie epitety wpisywały się jednak w panującą w Polsce przez lata atmosferę, podsycaną przez "Gazetę Wyborczą", a nawet popkulturę. Zespół "Piersi" dopisał się pod nią swoim słynnym "ZChN zbliża się". Tworzono wrażenie, że ludzie o poglądach innych niż sądy Jacka Kuronia czy Adama Michnika nie mają prawa udziału w publicznym życiu III RP. Redaktor naczelny "GW" w rozmowie z premierem Janem Krzysztofem Bieleckim nie odmawiał mi co prawda „klasy”, ale dodawał wprost, że jest moim „pryncypialnym przeciwnikiem”. Dlaczego? Choćby dlatego, że wytoczyliśmy Jerzemu Urbanowi proces sądowy za zniesławiający Polskę rysunek opublikowany w jednym z pierwszych numerów "Nie" - pokazano tam Polskę jako dziewczynę lekkich obyczajów. Adam Michnik mówił: "Na szczęście to się skończyło uniewinnieniem, ale sam precedens postępowania karnego mnie kojarzy się jak najgorzej".

Propagowanie takiej postawy wobec sił prolustracyjnych i dekomunizacyjnych wpływało też na ton, w jakim pisali warszawscy korespondenci zachodnich gazet. Kiedy zostałem marszałkiem Sejmu, pisano o tym w "The Times" w tekście zatytułowanym "Nowi naziści Europy". "The Guardian” określił mnie jako "rzymsko-katolickiego nacjonalistę". W londyńskim "Dzienniku Polskim" o abp. Michaliku, który sprzyjał ZChN, napisano, że "umiejętnie powiązał ze sobą antysemityzm, faszyzm, marszałka Sejmu i proboszcza z Gorzowa". Takie oceny nie brały się przecież znikąd.

Choć te ataki z czasem się wyciszały, wydaje się, że moda na niechęć wobec poglądów polskiej prawicy - przede wszystkim na dekomunizację i lustrację - trwa w pewnym stopniu do dziś. Jednak katastrofa ostatnich dni związana z odwołanym ingresem arcybiskupa Stanisława Wielgusa - tak jak to przewiduje redaktor Rybiński – daje nadzieję na zmianę nastawienia do tych problemów. Zmiana opinii publicznej dojrzewała od wielu miesięcy, coraz głośniej mówiło się o konieczności rozliczenia przeszłości, ale wydaje się, że zdarzenia ostatnich dni, jeśli nie będą stanowić przełomu, to w każdym razie przyspieszą ten proces.

Wypada jednak dodać, że w pewnym stopniu rozumiem bardzo wstrzemięźliwą postawę prymasa Józefa Glempa wobec oskarżeń, które obciążyły arcybiskupa Wielgusa. Dziwi bowiem wolta niektórych mass mediów, które przez całe lata krytykowały Kościół, zarzucając mu, że miesza się do polityki, a dziś chcą ten Kościół rozliczać z jego przeszłości. Prasa - na czele z "Gazetą Wyborczą" - przez lata chciała cenzurować tych polityków, którzy zamierzali budować Polskę w zgodzie z Kościołem. Polityków Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego wymieniano jako tych, którzy propagują rządy klerykałów.

Przez lata dominacji takiego poglądu inne nie miały racji bytu. Również z najprostszych, finansowych przyczyn: czynniki postpezetpeerowskie dysponowały wszak potężnym zapleczem finansowym. Liberałowie korzystali z potężnego wsparcia rozmaitych laicko-liberalnych fundacji zachodnioeuropejskich i amerykańskich. A ZChN miało tylko własne składki i to, co niektórzy sympatycy zdołali nam przekazać. Trudno się dziwić, że bez pieniędzy i bez wsparcia czołowego wówczas organu prasowego, to znaczy "Gazety Wyborczej", nie było mowy, byśmy zdołali przebić się do świadomości opinii publicznej z ideami dekomunizacji i lustracji, które wówczas polskim elitom były bardzo nie w smak.


Wiesław Chrzanowski, polityk, prawnik, marszałek Sejmu. W czasie II wojny światowej walczył w szeregach Armii Krajowej. Działał w konspiracyjnych organizacjach o orientacji niepodległościowej, m.in. w Stronnictwie Narodowym. W latach 1948 - 1955 więziony przez władze komunistyczne. Od 1980 doradca NSZZ "Solidarność", współautor statutu "Solidarności". W 1981, po 21 latach odmowy wpisania na listę adwokacką, został dopuszczony do wykonywania zawodu adwokata. W 1989 był jednym z założycieli Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego; prezes Zarządu Głównego ZChN w latach 1989 - 1994. W latach 1997 - 2001 zasiadał w Senacie RP. 3 maja 2005 został odznaczony Orderem Orła Białego

Ciekawe czy jąkałą Szechter był na pogrzebie, bo nieboszczyk Chrzanowski raczej nie przepadał za tym żydowskim komuchem.


Przemyslaw_W wrote:

prof.Wiesław Chrzanowski dla DZIENNIKA
2007-01-10
"Michnik wybrał sojusz z postkomunistami"

"Rzeczywiście przez ostatnich kilkanaście lat istniała w polskim życiu
publicznym blokada co do mĂłwienia o pewnych sprawach: rozliczenia
przeszłości, lustracji, dekomunizacji, ujawnienia agentury" - pisze w
DZIENNIKU Wiesław Chrzanowski, marszałek Sejmu I kadencji. "Wypada chyba
stwierdzić, że te 17 lat zostało pod względem rozliczenia przeszłych win
w duĹźym stopniu zmarnowane" - dodaje.

Rzeczywiście przez ostatnich kilkanaście lat istniała w polskim życiu
publicznym blokada co do mĂłwienia o pewnych sprawach: rozliczenia
przeszłości, lustracji, dekomunizacji, ujawnienia agentury. Jeszcze w
okresie działalności Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego kilkakrotnie
podejmowaliśmy próby ustawowej dekomunizacji i lustracji. Za każdym
razem jednak nie było mowy, by zdobyć w Sejmie większość dla tych
inicjatyw. W ramach koalicji większość ta zależała za każdym razem od
części środowiska dawnego KOR - Unii Demokratycznej, a później Unii
Wolności. Ci ludzie nie byli gotowi poprzeć idei rozliczeń z dawnym
systemem.

Wypada chyba stwierdzić, że te 17 lat zostało pod względem rozliczenia
przeszłych win w dużym stopniu zmarnowane. Dopiero z wieloletnim
opóźnieniem po licznych sporach i dyskusjach uchwalono niedoskonałą
ustawę lustracyjną, która powoływała do życia sąd lustracyjny i
nakazywała składać oświadczenia lustracyjne. Potem stworzono Instytut
Pamięci Narodowej, który zgromadził w swoich zasobach kilometry akt
dawnego MSW. Trzeba oddać sprawiedliwość, że działania owe umożliwiały
lustrację w podstawowym zakresie, choć wciąż krąg lustrowanych stanowił
tylko drobny margines problemu dawnej agentury - dotyczył tylko wąskiego
grona osĂłb na eksponowanych stanowiskach, a z grup zawodowych jedynie
adwokatów. Ale nawet i one były co i rusz torpedowane: przypomnijmy, jak
w okresie rządów SLD podjęto próbę radykalnego obcięcia środków
finansowych dla IPN, które uniemożliwiłoby de facto jego działalność.
Pamiętam też tę atmosferę nagonki, jaka towarzyszyła opóźnionemu o pół
roku wyborowi pierwszego prezesa IPN Leona Kieresa. W tworzeniu
atmosfery niechęci wobec działań dekomunizacyjnych i lustracyjnych
znaczącą rolę odegrała „Gazeta Wyborcza” kierowana przez Adama Michnika.
Przecież już w latach osiemdziesiątych w wydawanej w tzw. drugim obiegu
„Krytyce”, związanej ze środowiskiem KOR, ukazywały się teksty
wskazujące na rzekome zagrożenie siłami endecko-chadeckimi.

Ta sama intencja odżyła z całą siłą podczas obrad Okrągłego Stołu.
Uznano wówczas, że współpraca ze skompromitowanymi, ale przecież silnymi
intelektualnie i strukturalnie postkomunistami może posłużyć zahamowaniu
„ataku ciemnogrodu”. Po Okrągłym Stole ta sama intencja pozwalała pewnym
środowiskom „typować”, kto się nadaje na posła Sejmu kontraktowego, a
czyje poglądy już się w nim nie mieszczą. Nawet Tadeusz Mazowiecki i
Aleksander Hall, związani przecież z Okrągłym Stołem jak najściślej,
odmówili kandydowania w takich wyborach, w których listy kandydatów były
przykrawane pod jedynie słuszny wzorzec. O szansie na elekcję decydował
plakat z Wałęsą, a o dostaniu się na listę wyborczą – jeden ośrodek,
znajdujący się na zapleczu Komitetu Obywatelskiego.

Obawa przed tym "ciemnogrodem" - niczym nieuzasadniona i, jak pokazała
przyszłość, prowadząca donikąd - towarzyszyła nam przez kolejne lata,
podsycana przez środowiska, które Maciej Rybiński hasłowo określił jako
sojusz Kiszczaka i Michnika. Kiedy zdecydowaliśmy się tworzyć ZChN,
spotkało nas oburzenie uzasadnione tym, że trzeba „utrzymać jednolity
front Komitetów Obywatelskich”. Oskarżano nas o tworzenie niepotrzebnych
podziałów społecznych. Widmo ciemnogrodu stało się najstraszliwszym, co
może spotkać wolną Polskę. W takiej atmosferze nawoływanie do
dekomunizacji określano jako rewanżyzm i chęć zemsty. W ich miejsce
proponowano współpracę z niedobitkami PRL „dla dobra przyszłości”. To na
tej fali możliwe stało się opublikowanie w największej wówczas
ogĂłlnopolskiej gazecie wspĂłlnego tekstu dawnego opozycjonisty Adama
Michnika z dawnym działaczem PZPR Włodzimierzem Cimoszewiczem.

Ta fala uderzała również we mnie. Cała ta złość skupiała się na ZChN,
dla którego wówczas nie było alternatywnej propozycji po prawej stronie
sceny politycznej. Kiedy w latach 1991 - 1993 piastowałem stanowisko
marszałka Sejmu, nie byłem już przedmiotem takiego ataku jak wówczas,
gdy sprawowałem funkcję ministra sprawiedliwości (styczeń - rudzień
1991). Wówczas co kilka dni stawałem się czarnym bohaterem "Gazety
Wyborczej" i reaktywowanego wĂłwczas lewicowego czasopisma "Po prostu".
To na jego łamach redaktor Stefan Bratkowski napisał, że znał mnie już
dawniej jako kulturalnego co prawda człowieka, ale zawsze "pachnącego
endecją", a teraz to już wyrosłem na "führera". Cóż, takich słów się nie
zapomina. Stefan Niesiołowski odpisał redaktorowi Bratkowskiemu: "W
języku polskim słowo führer oznacza kogoś w rodzaju Hitlera i jest
ciężką obrazą. Tak się akurat złożyło, że gdy Wiesław Chrzanowski
opuszczał komunistyczne więzienie, czołowy publicysta [Bratkowski]
wstępował do komunistycznej partii. Może z tego chociażby powodu warto
zachować odrobinę powściągliwości".

Takie epitety wpisywały się jednak w panującą w Polsce przez lata
atmosferę, podsycaną przez "Gazetę Wyborczą", a nawet popkulturę. Zespół
"Piersi" dopisał się pod nią swoim słynnym "ZChN zbliża się". Tworzono
wrażenie, że ludzie o poglądach innych niż sądy Jacka Kuronia czy Adama
Michnika nie mają prawa udziału w publicznym życiu III RP. Redaktor
naczelny "GW" w rozmowie z premierem Janem Krzysztofem Bieleckim nie
odmawiał mi co prawda „klasy”, ale dodawał wprost, że jest moim
„pryncypialnym przeciwnikiem”. Dlaczego? Choćby dlatego, że wytoczyliśmy
Jerzemu Urbanowi proces sądowy za zniesławiający Polskę rysunek
opublikowany w jednym z pierwszych numerów "Nie" - pokazano tam Polskę
jako dziewczynę lekkich obyczajów. Adam Michnik mówił: "Na szczęście to
się skończyło uniewinnieniem, ale sam precedens postępowania karnego
mnie kojarzy się jak najgorzej".

Propagowanie takiej postawy wobec sił prolustracyjnych i
dekomunizacyjnych wpływało też na ton, w jakim pisali warszawscy
korespondenci zachodnich gazet. Kiedy zostałem marszałkiem Sejmu, pisano
o tym w "The Times" w tekście zatytułowanym "Nowi naziści Europy". "The
Guardian” określił mnie jako "rzymsko-katolickiego nacjonalistę". W
londyńskim "Dzienniku Polskim" o abp. Michaliku, który sprzyjał ZChN,
napisano, że "umiejętnie powiązał ze sobą antysemityzm, faszyzm,
marszałka Sejmu i proboszcza z Gorzowa". Takie oceny nie brały się
przecież znikąd.

Choć te ataki z czasem się wyciszały, wydaje się, że moda na niechęć
wobec poglądów polskiej prawicy - przede wszystkim na dekomunizację i
lustrację - trwa w pewnym stopniu do dziś. Jednak katastrofa ostatnich
dni związana z odwołanym ingresem arcybiskupa Stanisława Wielgusa - tak
jak to przewiduje redaktor Rybiński – daje nadzieję na zmianę
nastawienia do tych problemów. Zmiana opinii publicznej dojrzewała od
wielu miesięcy, coraz głośniej mówiło się o konieczności rozliczenia
przeszłości, ale wydaje się, że zdarzenia ostatnich dni, jeśli nie będą
stanowić przełomu, to w każdym razie przyspieszą ten proces.

Wypada jednak dodać, że w pewnym stopniu rozumiem bardzo wstrzemięźliwą
postawę prymasa Józefa Glempa wobec oskarżeń, które obciążyły
arcybiskupa Wielgusa. Dziwi bowiem wolta niektĂłrych mass mediĂłw, ktĂłre
przez całe lata krytykowały Kościół, zarzucając mu, że miesza się do
polityki, a dziś chcą ten Kościół rozliczać z jego przeszłości. Prasa -
na czele z "Gazetą Wyborczą" - przez lata chciała cenzurować tych
polityków, którzy zamierzali budować Polskę w zgodzie z Kościołem.
Polityków Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego wymieniano jako tych,
którzy propagują rządy klerykałów.

Przez lata dominacji takiego poglądu inne nie miały racji bytu. Również
z najprostszych, finansowych przyczyn: czynniki postpezetpeerowskie
dysponowały wszak potężnym zapleczem finansowym. Liberałowie korzystali
z potężnego wsparcia rozmaitych laicko-liberalnych fundacji
zachodnioeuropejskich i amerykańskich. A ZChN miało tylko własne składki
i to, co niektórzy sympatycy zdołali nam przekazać. Trudno się dziwić,
że bez pieniędzy i bez wsparcia czołowego wówczas organu prasowego, to
znaczy "Gazety Wyborczej", nie było mowy, byśmy zdołali przebić się do
świadomości opinii publicznej z ideami dekomunizacji i lustracji, które
wówczas polskim elitom były bardzo nie w smak.


Wiesław Chrzanowski, polityk, prawnik, marszałek Sejmu. W czasie II
wojny światowej walczył w szeregach Armii Krajowej. Działał w
konspiracyjnych organizacjach o orientacji niepodległościowej, m.in. w
Stronnictwie Narodowym. W latach 1948 - 1955 więziony przez władze
komunistyczne. Od 1980 doradca NSZZ "Solidarność", współautor statutu
"Solidarności". W 1981, po 21 latach odmowy wpisania na listę adwokacką,
został dopuszczony do wykonywania zawodu adwokata. W 1989 był jednym z
założycieli Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego; prezes Zarządu
Głównego ZChN w latach 1989 - 1994. W latach 1997 - 2001 zasiadał w
Senacie RP. 3 maja 2005 został odznaczony Orderem Orła Białego

UĹźytkownik "kibol"  napisał w wiadomości grup dyskusyjnych:joap28$50d$2@dont-email.me...


Ciekawe czy jąkałą Szechter był na pogrzebie, bo nieboszczyk Chrzanowski
raczej nie przepadał za tym żydowskim komuchem.
________________________________________
Sami swoi, ten pierwszy wyprzedawał Polskę:

22. Wiesław Chrzanowski – Szymon Knopfstejn

http://top1-1.com/zydzi-w-polityce-polskiej-po-wojnie/ -- - Posted via news://freenews.netfront.net/ - Complaints to news@netfront.net -- -

Użytkownik "Przemyslaw_W" <"Bronmy RP przed pisem"@gazeta.pl> napisał w wiadomości news:joaaos$hdp$1speranza.aioe.org...

prof.Wiesław Chrzanowski dla DZIENNIKA
2007-01-10
"Michnik wybrał sojusz z postkomunistami"

"Rzeczywiście przez ostatnich kilkanaście lat istniała w polskim życiu publicznym blokada co do mówienia o pewnych sprawach: rozliczenia przeszłości, lustracji, dekomunizacji, ujawnienia agentury" - pisze w DZIENNIKU Wiesław Chrzanowski, marszałek Sejmu I kadencji. "Wypada chyba stwierdzić, że te 17 lat zostało pod względem rozliczenia przeszłych win w dużym stopniu zmarnowane" - dodaje.

--
-- Sluzba Bezpieczenstwa moze i powinna kreowac rozne stowarzyszenia, kluby
czy nawet partie polityczne. Ma za zadanie gleboko infiltrowac istniejace
gremia kierownicze tych organizacji na szczeblu centralnym i wojewodzkim, a
takze na szczeblach podstawowych, musza byc one przez nas operacyjnie
opanowane. Musimy zapewnic operacyjne mozliwosci oddzialywania na te
organizacje, kreowania ich dzialalnosci i kierowania ich
polityka." -- Czeslaw Kiszczak, luty 1989 roku z posiedzenia kierownictwa
MSW -- -- -- -- -- -- -
pozdrowienia
matusm