On 31 Maj, 09:42, "cirrus" <cir...@tinvalid.kdami.net> wrote:

# "Malowany ptak" - to pierwsze z brzegu  porównanie, jakie nasuwa się po
programowym przemówieniu Jarosława Kaczyńskiego w Zakopanym. (Przychodzą na
myśl porównania bardziej dosadne, ale chwila nie jest ku temu odpowiednia).
Przed telewizorem przecierałem oczy ze zdumienia. Człowiek, który wczoraj
krzyczał "łapaj złodzieja!", dzisiaj pyta "Złodziej? Jaki złodziej?" i
apeluje "kochajmy się!".

Co byśmy powiedzieli, gdyby nagle, z dnia na dzień, nawet po największej
katastrofie, ni z  tego ni z owego generał Jaruzelski zaczął wzywać do
dekomunizacji, arcybiskup Michalik pojawił się na tęczowej paradzie i
pochwalił małżeństwa gejowskie, albo Adam Michnik rzucił hasło "Bij Żyda!"
Rozumiem, że pod wpływem różnych doświadczeń i przemyśleń można zmienić
poglądy, choć im bardziej drastyczna jest zmiana, tym większą wywołuje
nieufność. Wiele jest Np. wybitnych osób, które w młodości komunizowały, a
potem stały się krytykami tej ideologii, jak choćby Wiktor Woroszylski,
Leszek Kołakowski, Bronisław Baczko i inni. Ale w ich przypadku był to
fragment szerszego procesu, jaki miał miejsce w Polsce i w innych krajach,
wynik ewolucji poglądów, dobrze udokumentowanej w ich pismach, i w pismach
innych - choćby Koestlera,  Miłosza, czy Walickiego.

Żeby zmiana poglądów była wiarygodna, wymaga najpierw kryzysu starej wiary,
rozterek, wątpliwości, a następnie ich przezwyciężania, nadto - w przypadku
osoby publicznej - jakiegoś rozliczenia się ze swoją przeszłością, jakiegoś
szacunku dla siebie, żeby nie robić z siebie błazna, a pozostałych ludzi nie
traktować jak dzieci (dobieram słowa łagodne, choć cisną się pod pióro
mocniejsze). Sam coś o zmianie poglądów wiem, to i owo, co w życiu
napisałem, później mnie uwierało i przepraszałem, w moich książkach,
wywiadach, a ostatnio - jak by to nie było dziwne - w wywiadzie, jaki ze
mną, jaki się ukazał w piśmie "Playboy" (zapraszam.), gdzie młody, gniewny
wilczek z prawicy obgryza mnie z mojego życia.

Ale to, co wykonuje Jarosław Kaczyński i całe jego otoczenie, jest bez
precedensu w polskiej polityce. Chyba nawet Lepper nie posunął się tak
daleko. Lider partii, która zapowiadała obalenie III RP, odnowę moralną,
walkę z układem, z komunizmem, z postkomunizmem, z  adwokatami, lekarzami,
sędziami, która wyzywała od łże-elity i pseudo-elity, zadawała prowokacyjne
pytania w rodzaju "czy Platforma jest partią polską", siała nieufność wobec
Rosji, Niemiec i Brukseli, inicjatorka dekomunizacji i lustracji, występuje
nagle jako gołąbek pokoju, piewca zgody, dialogu i pojednania. Jak słusznie
napisał "TJ" na tym blogu (29 maja), "JK jest politykiem, który podniósł
teorię wrogości do rangi podstawowego mechanizmu funkcjonowania ludzkości",
okazał, co tkwi w każdym człowieku, jest prekursorem czegoś na kształt
antropologii XXI wieku..

Przyznaję bez bicia: Nie wierzę w cudowną przemianę Jarosława Kaczyńskiego,
uważam wręcz, że JK obraża inteligencję swoich słuchaczy. Gdyby pod wpływem
tragedii na pewien czas odsunął się od działalności, gdyby poparł innego
kandydata (-tkę) PiS, gdyby napisał książkę, o tym jak doszedł do zmiany
poglądów, dlaczego, to co głosił było błędne i dla Polski zabójcze, gdyby
przeprosił setki i tysiące osób, które IV RP skrzywdziła - wyrzuconych z
pracy dziennikarzy, zwolnionych  ze służby oficerów i generałów (przypominam
o propozycji JK zdegradowania Jaruzelskiego), obrażonych byłych ministrów
spraw zagranicznych, twórców mediów prywatnych i obrońców mediów
publicznych, gdyby wyjaśnił dlaczego zmienił skórę - może bym uwierzył. Ale
tak z dnia na dzień - nie.

Jarosław Kaczyński nie ma odwagi rozliczyć się z własną przeszłością i z
własnymi poglądami. Nie ma ochoty na spowiedź i pokutę, tylko be zmrużenia
oka grzeszy dalej. Mówi to, co wczoraj negował: że wojna polsko-polska "nie
przyniosła Polsce niczego dobrego, przyniosła bardzo wiele zła,
 nieszczęścia". On, który wczoraj ostrzegał przed "partią rosyjską" w
Polsce, wzywa, żeby "korzystać z okazji" gdy inni wyciągają rękę do
pojednania. On, którego apologeci do dzisiaj sieją nienawiść w programach
TVP i na łamach rozmaitych pisemek, twierdzi, że "nie trzeba nam dzisiaj w
Polsce żadnej wojny, potrzebna jest spokojna rozmowa o Polsce", w której
"nie traktuje się politycznego konkurenta jako wroga, tylko jako partnera".

Państwo wybaczą, ale ja się na tę politykę miłości  nabrać nie dam. Schowano
wczorajszego Jarosława, odsunięto jego spin doktorów, nie ma Jacka
Kurskiego, Ziobry, Beaty Kempy, zamiast nich pojawiły się aniołki z
Hollywood i całkiem nowy prezes. Nie wiadomo, co o tym myśleć, co
podziwiać -  siłę czy tupet, męczeństwo czy wiarę, że głupi lud to kupi?
Jako komentator skłonny jestem zgodzić się, że prezes robi to wszystko dla
własnej partii, która co prawda nie przypomina tej wczorajszej, radykalnej,
bojowej, zblokowanej z Giertychem i z LPR, ale jedno pozostaje bez zmian:
powrócić do władzy nawet za cenę wstydu i upokorzeń, z nowym obliczem i w
nowym kostiumie. Tak cynicznej operacji chyba jeszcze u nas nie było. Nawet
generał Jaruzelski, odchodząc od głoszonej polityki dialogu i porozumienia,
aresztując swoich wczorajszych "partnerów", dawał do zrozumienia, że nie
chce, ale musi. I znaczna część społeczeństwa okazała zrozumienie, do dziś
generała szanuje. Natomiast prezes Kaczyński wcale nie musi. Widocznie chce.
#
Ze strony:http://tiny.pl/ht5kj

--
stevep

To takie "czarne jest czarne i biale jest biale"!
"Wazne jest to co jest sprawdzalne, co jest empiryczne", tak mowil pan
prezes Jaroslaw Kaczynski.
I co na to KK, sie pytam?

J-23 itede...

nie wierze w zadne jego slowo

On 31 Maj, 09:56, J-23 <khan...@gazeta.pl> wrote:

On 31 Maj, 09:42, "cirrus" <cir...@tinvalid.kdami.net> wrote:





> # "Malowany ptak" - to pierwsze z brzegu  porównanie, jakie nasuwa się po
> programowym przemówieniu Jarosława Kaczyńskiego w Zakopanym. (Przychodzą na
> myśl porównania bardziej dosadne, ale chwila nie jest ku temu odpowiednia).
> Przed telewizorem przecierałem oczy ze zdumienia. Człowiek, który wczoraj
> krzyczał "łapaj złodzieja!", dzisiaj pyta "Złodziej? Jaki złodziej?" i
> apeluje "kochajmy się!".

> Co byśmy powiedzieli, gdyby nagle, z dnia na dzień, nawet po największej
> katastrofie, ni z  tego ni z owego generał Jaruzelski zaczął wzywać do
> dekomunizacji, arcybiskup Michalik pojawił się na tęczowej paradzie i
> pochwalił małżeństwa gejowskie, albo Adam Michnik rzucił hasło "Bij Żyda!"
> Rozumiem, że pod wpływem różnych doświadczeń i przemyśleń można zmienić
> poglądy, choć im bardziej drastyczna jest zmiana, tym większą wywołuje
> nieufność. Wiele jest Np. wybitnych osób, które w młodości komunizowały, a
> potem stały się krytykami tej ideologii, jak choćby Wiktor Woroszylski,
> Leszek Kołakowski, Bronisław Baczko i inni. Ale w ich przypadku był to
> fragment szerszego procesu, jaki miał miejsce w Polsce i w innych krajach,
> wynik ewolucji poglądów, dobrze udokumentowanej w ich pismach, i w pismach
> innych - choćby Koestlera,  Miłosza, czy Walickiego.

> Żeby zmiana poglądów była wiarygodna, wymaga najpierw kryzysu starej wiary,
> rozterek, wątpliwości, a następnie ich przezwyciężania, nadto - w przypadku
> osoby publicznej - jakiegoś rozliczenia się ze swoją przeszłością, jakiegoś
> szacunku dla siebie, żeby nie robić z siebie błazna, a pozostałych ludzi nie
> traktować jak dzieci (dobieram słowa łagodne, choć cisną się pod pióro
> mocniejsze). Sam coś o zmianie poglądów wiem, to i owo, co w życiu
> napisałem, później mnie uwierało i przepraszałem, w moich książkach,
> wywiadach, a ostatnio - jak by to nie było dziwne - w wywiadzie, jaki ze
> mną, jaki się ukazał w piśmie "Playboy" (zapraszam.), gdzie młody, gniewny
> wilczek z prawicy obgryza mnie z mojego życia.

> Ale to, co wykonuje Jarosław Kaczyński i całe jego otoczenie, jest bez
> precedensu w polskiej polityce. Chyba nawet Lepper nie posunął się tak
> daleko. Lider partii, która zapowiadała obalenie III RP, odnowę moralną,
> walkę z układem, z komunizmem, z postkomunizmem, z  adwokatami, lekarzami,
> sędziami, która wyzywała od łże-elity i pseudo-elity, zadawała prowokacyjne
> pytania w rodzaju "czy Platforma jest partią polską", siała nieufność wobec
> Rosji, Niemiec i Brukseli, inicjatorka dekomunizacji i lustracji, występuje
> nagle jako gołąbek pokoju, piewca zgody, dialogu i pojednania. Jak słusznie
> napisał "TJ" na tym blogu (29 maja), "JK jest politykiem, który podniósł
> teorię wrogości do rangi podstawowego mechanizmu funkcjonowania ludzkości",
> okazał, co tkwi w każdym człowieku, jest prekursorem czegoś na kształt
> antropologii XXI wieku..

> Przyznaję bez bicia: Nie wierzę w cudowną przemianę Jarosława Kaczyńskiego,
> uważam wręcz, że JK obraża inteligencję swoich słuchaczy. Gdyby pod wpływem
> tragedii na pewien czas odsunął się od działalności, gdyby poparł innego
> kandydata (-tkę) PiS, gdyby napisał książkę, o tym jak doszedł do zmiany
> poglądów, dlaczego, to co głosił było błędne i dla Polski zabójcze, gdyby
> przeprosił setki i tysiące osób, które IV RP skrzywdziła - wyrzuconych z
> pracy dziennikarzy, zwolnionych  ze służby oficerów i generałów (przypominam
> o propozycji JK zdegradowania Jaruzelskiego), obrażonych byłych ministrów
> spraw zagranicznych, twórców mediów prywatnych i obrońców mediów
> publicznych, gdyby wyjaśnił dlaczego zmienił skórę - może bym uwierzył. Ale
> tak z dnia na dzień - nie.

> Jarosław Kaczyński nie ma odwagi rozliczyć się z własną przeszłością i z
> własnymi poglądami. Nie ma ochoty na spowiedź i pokutę, tylko be zmrużenia
> oka grzeszy dalej. Mówi to, co wczoraj negował: że wojna polsko-polska "nie
> przyniosła Polsce niczego dobrego, przyniosła bardzo wiele zła,
>  nieszczęścia". On, który wczoraj ostrzegał przed "partią rosyjską" w
> Polsce, wzywa, żeby "korzystać z okazji" gdy inni wyciągają rękę do
> pojednania. On, którego apologeci do dzisiaj sieją nienawiść w programach
> TVP i na łamach rozmaitych pisemek, twierdzi, że "nie trzeba nam dzisiaj w
> Polsce żadnej wojny, potrzebna jest spokojna rozmowa o Polsce", w której
> "nie traktuje się politycznego konkurenta jako wroga, tylko jako partnera".

> Państwo wybaczą, ale ja się na tę politykę miłości  nabrać nie dam. Schowano
> wczorajszego Jarosława, odsunięto jego spin doktorów, nie ma Jacka
> Kurskiego, Ziobry, Beaty Kempy, zamiast nich pojawiły się aniołki z
> Hollywood i całkiem nowy prezes. Nie wiadomo, co o tym myśleć, co
> podziwiać -  siłę czy tupet, męczeństwo czy wiarę, że głupi lud to kupi?
> Jako komentator skłonny jestem zgodzić się, że prezes robi to wszystko dla
> własnej partii, która co prawda nie przypomina tej wczorajszej, radykalnej,
> bojowej, zblokowanej z Giertychem i z LPR, ale jedno pozostaje bez zmian:
> powrócić do władzy nawet za cenę wstydu i upokorzeń, z nowym obliczem i w
> nowym kostiumie. Tak cynicznej operacji chyba jeszcze u nas nie było. Nawet
> generał Jaruzelski, odchodząc od głoszonej polityki dialogu i porozumienia,
> aresztując swoich wczorajszych "partnerów", dawał do zrozumienia, że nie
> chce, ale musi. I znaczna część społeczeństwa okazała zrozumienie, do dziś
> generała szanuje. Natomiast prezes Kaczyński wcale nie musi. Widocznie chce.
> #
> Ze strony:http://tiny.pl/ht5kj

> --
> stevep

To takie "czarne jest czarne i biale jest biale"!
"Wazne jest to co jest sprawdzalne, co jest empiryczne", tak mowil pan
prezes Jaroslaw Kaczynski.
I co na to KK, sie pytam?

J-23 itede...

nie wierze w zadne jego slowo

Nie wierzysz w żadne słowo KK czy JK? Bo to dośc istotny szczegol :-)

Pozdro

L'e-szczur