..... bajeczka tuska prysla :

http://praca.interia.pl/news-koszty-pracy-w-polsce,nId,952826

Koszty pracy w Polsce

Dla jednych miarą sukcesu jest dodatnie tempo wzrostu PKB w Polsce, podczas gdy nasi sąsiedzi borykają się z recesją. Dla dziennikarek kolorowych magazynów to, że polskie dziewczęta kupują ciuchy w tych samych popularnych sieciówkach co ich amerykańskie koleżanki. Dla entuzjastów elektroniki - łatwy dostęp do najnowszych gadżetów, produkowanych w Azji. A mnie to nie cieszy. Boję się, że jeśli nie nastąpi zwrot w polskiej polityce gospodarczej, za kilka lat zabraknie u nas miejsc pracy nawet dla tych, którzy godzą się na umowy śmieciowe.

Z danych opublikowanych przez GUS w lutym 2013 r. wynika, że co siódmy Polak bezskutecznie szuka pracy etatowej, a co dziewiąty nie zdołał zarobić nawet złotówki

Powiedzieliśmy wcześniej, że wzrost gospodarczy zależy od skali inwestycji. Jednak nie zawsze wysiłek inwestycyjny i związane z nim ograniczenia konsumpcji dają spodziewane rezultaty. Nadmierna koncentracja zasobów w jednych branżach hamuje rozwój innych.

Im więcej ktoś na tym korzysta, tym trudniej zawrócić z błędnie obranej drogi. W epoce realnego socjalizmu koncentracja nakładów inwestycyjnych w przemyśle ciężkim i wydobywczym była tak wielka, że gospodarka przypominała węża pożerającego własny ogon.


Nie wystarczało pieniędzy na rozwój i modernizację gałęzi wytwarzających dobra konsumpcyjne. Dóbr tych było za mało, a ich ceny nie zmieniały się latami. W tym tkwiła główna przyczyna kolejek, reglamentacji deficytowych towarów, zakupów spod lady. Próby reform niereformowalnego ustroju nie dawały trwałych rezultatów, socjalizm zbankrutował, choć zmiana ustroju została oficjalnie ogłoszona dopiero 8 grudnia 1992 r., gdy weszła w życie Mała Konstytucja.

Dwa lata wcześniej zgodziliśmy się na szokową terapię polskiej gospodarki, bo większość z nas wierzyła, że wystarczy zastąpić centralne planowanie mechanizmem rynkowym, sprywatyzować nieefektywne przedsiębiorstwa, znieść monopol dewizowy i ograniczenia dla przepływu towarów, osób i kapitału, a będzie nam się powodziło się coraz lepiej. Dostęp do najnowszych technologii i know-how miała zapewnić integracja naszej gospodarki z rynkami światowymi, a w szczególności członkostwo w tworzącej się wówczas Unii Europejskiej.

  W 2012 r., w stosunku do 1990 r., wolumen PKB wzrĂłsł 2,3 raza, zaś nakłady inwestycyjne brutto na środki trwałe ponad 3,5-krotnie. Od 1995 r. tempo wzrostu inwestycji (ok. 6 proc. rocznie) wyprzedzało o ok. 2 pkt. proc. tempo wzrostu PKB, na 1 pkt. proc. przyrostu polskiego PKB przypadało bowiem aĹź 1,7 pkt. proc. przyrostu nakładĂłw inwestycyjnych.

W tym okresie kapitałochłonność inwestycji, opartych głównie na importowanej technologii, wzrosła z 15 proc. do 18 proc. Restrukturyzacja polskiej gospodarki w połączeniu z kapitałochłonnym typem postępu technicznego spowodowały likwidację ok. 6 mln miejsc pracy w przemyśle i rolnictwie. W ich miejsce powstało 4 mln nowych stanowisk, głównie w handlu i szeroko pojętych usługach. Można zatem powiedzieć, że podobnie jak w czasie pierwszej rewolucji przemysłowej maszyny wypierały ludzi z rynku pracy. Chroniczne bezrobocie, które w okresach pogorszenia koniunktury sięgało nawet 3 mln, hamowało tempo wzrostu wynagrodzeń, toteż realnie płace w 2012 r. były tylko o ok. 70 proc. wyższe niż w 1990 r.

Zarabiamy, statystycznie rzecz biorąc, trochę więcej niż na początku transformacji ustrojowej, ale dotyczy to tylko tych zawodów i grup społecznych, które znalazły dla siebie wygodne miejsce w rządzonej twardą ręką neoliberalnej gospodarce. Nadal jednak nasze przeciętne wynagrodzenia (w 2013 r. 3080 zł bez składek na ubezpieczenia społeczne) są według parytetu siły nabywczej o połowę niższe w porównaniu ze średnią dla UE.

Zwiększyły się dysproporcje dochodowe między miastem i wsią, poszczególnymi regionami Polski, wielkimi aglomeracjami i małymi miejscowościami. Wrażenie, że żyje nam się coraz dostatniej, wynika z obfitości różnych importowanych dóbr, które w czasach realnego socjalizmu były dostępne wyłącznie w komisach i sklepach dla uprzywilejowanych.

  MĂłj przyjaciel, profesor Jerzy ĹťyĹźyński w jednym ze swych esejĂłw powiedział: "W Polsce ukształtowano swoistą psychozę kosztĂłw pracy i negatywną - czasami aĹź do bĂłlu nonsensowną - propagandę przeciw waĹźnym, a nieuniknionym elementom tych kosztĂłw".

Nie dotyczy to, rzecz jasna, ludzi powiązanych z establishmentem, którym przypisuje się nadzwyczajne walory i horrendalnie wysokie uposażenia. Od pozostałych wymaga się wiele, a płaci jak najmniej. Lukratywnych stanowisk menedżerskich jest stosunkowo niewiele, nisko wynagradzanych (choć wymagających znacznie wyższych kwalifikacji, dyspozycyjności i profesjonalizmu) - wielokrotnie więcej. Praca stała się dobrem rzadkim, więc ten, kto ją zdobył jest zadowolony, bo ma stały dochód, a nawet - ubezpieczenia i inne profity związane z pracą etatową.

Wyzysk pracowników najemnych ma różne formy i tylko częściowo można uchwycić to zjawisko w badaniach statystycznych. W najbardziej syntetyczny sposób poziom eksploatacji siły roboczej (jeśli ktoś woli - kapitału ludzkiego) widać w rachunkach narodowych. Wynika z nich, że w całym okresie transformacji ustrojowej wydajność pracy, mierzona wartością dodaną, rosła szybciej od przeciętnych wynagrodzeń; zjawisko to nasiliło się po akcesji Polski do UE.

W 2011 r. fundusz wynagrodzeń wyniósł niespełna 419 mld zł (wzrósł nominalnie w stosunku do poziomu z 2000 r. o 87 proc.), wartość dodana netto - 1181 mld zł (zwiększyła się w tym okresie o 110 proc.). Oznacza to, że w 2011 r. z każdej złotówki wydanej na wynagrodzenia powstawała wartość dodana równa 2,82 zł, o 26 proc. większa niż przed jedenastu laty. Można sądzić, że w 2012 r. relacja ta nie uległa istotnej zmianie, a nawet była jeszcze bardziej korzystna dla pracodawców, bowiem spadły realne płace (o 0,1 pkt proc.) i liczba pracujących (o 0,3 pkt. proc.), zaś wartość dodana wzrosła realnie o 1,9 proc.

  Po dwudziestu trzech latach dorobiliśmy się własnych multimiliarderĂłw, ale przeciętny miesięczny dochĂłd na członka polskiego gospodarstwa domowego (ok. 1300 zł) zaledwie o 25 proc. przekracza granicę ubĂłstwa według kryteriĂłw Eurostatu. Prawie 30 proc. PolakĂłw - nie z własnej winy, wbrew poglądom niektĂłrych politykĂłw - Ĺźyje w ubĂłstwie.

Z badania przeprowadzonego w 2011 r. przez GUS wynika, że 5 osób na 100 izolowało się od kontaktów społecznych, zagrożonych wykluczeniem było 9 proc. Polaków w wieku 16 i więcej lat. Co 25. osoba doświadczała jednocześnie izolacji społecznej oraz jakiejś formy ubóstwa. Od czasu gdy przeprowadzono to badanie sytuacja wielu rodzin zapewne pogorszyła się, bo wielu utraciło już pracę, a zapowiadane są wciąż nowe zwolnienia. Z danych opublikowanych przez GUS w lutym 2013 r. wynika, że co siódmy Polak bezskutecznie szuka pracy etatowej, a co dziewiąty nie zdołał zarobić nawet złotówki.

  Koalicja PO-PSL, dbając o przyjacielskie relacje z moĹźnymi tego świata, jest bezradna w obliczu narastającego bezrobocia i exodusu młodego pokolenia. Nie łudĹşmy się, nie jesteśmy zielona wyspą, mimo dodatniej dynamiki PKB. Sytuacja na rynku pracy jest dowodem, Ĺźe nasz kryzys ma podłoĹźe strukturalne, nie uda się zaĹźegnać go obietnicami. Chyba Ĺźe chodzi tylko uśmierzenie niepokojĂłw społecznych, o przetrwanie u steru państwa do najbliĹźszych wyborĂłw. A co potem?

GraĹźyna Ancyparowicz
--

"Główną motywacją mojej aktywności publicznej była potrzeba władzy
i żądza popularności. Ta druga była nawet silniejsza od pierwszej,
bo chyba jestem bardziej próżny, niż spragniony władzy. Nawet na pewno..."

- Donald Tusk: Gazeta Wyborcza, 15–16 października 2005

Dnia Sat, 13 Apr 2013 09:49:08 +0200, u2 napisał(a):

.... bajeczka tuska prysla :

http://praca.interia.pl/news-koszty-pracy-w-polsce,nId,952826

Koszty pracy w Polsce

Grażyna Ancyparowicz

Czyżby Grażynka wspólnie z J.Kaczyńskim ukkończyła 2-tygodniowy kurs
ekonomii gospodarczej w Klarysewie? Jedyną szansą na spadek bezrobocia jest
dojście PiS do władzy i obiecane stworzenie 2 mln miejsc pracy. Kto je
miałby utworzyć JarosławPolskęZbaw nie precyzuje. Ważne jest, że przez 2
lata kiedy był u kmoryta udało mu się zbudować 3 mln mieszkań. Jest sukces?
Jest! Można? Można. Jarosław! Jarosław! Bum-bum-bum! Jarosław!

--
Jarosław Kaczyński oświadczył, że z własnej woli nie zrezygnuje ze stanowiska Prezesa PiS. - Mnie witają okrzykami: "Jarosław Polskę zbaw". http://tiny.pl/hlh7b