Zachodnia prasa o beatyfikacji Jana Pawła II. - Był człowiekiem z krwi i kości, a nie jakąś klerykalną zjawą odległą od zwykłych ludzi - przypomina watykanista Marco Politi.

Dlaczego Jan Paweł II jest tak szybko wynoszony na ołtarze? - Proces beatyfikacyjny dobiegł szczęśliwego końca nie tyle z powodu wpływu jego pontyfikatu na historię Kościoła, ile przez wzgląd na cnoty wiary, nadziei oraz miłości, którymi żył Karol Wojtyła - tłumaczy kard. Angelo Amato, szef Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.

Znawcy Kościoła odebrali tę niedawną wypowiedź kard. Amato jako polemikę z krytykami szybkiej beatyfikacji Jana Pawła II, którzy wytykają polskiemu papieżowi błędy w rządzeniu Kościołem czy też nie zgadzają się z jego linią teologiczną. - Watykan chciał przypomnieć, że na ołtarze jest wynoszony Karol Wojtyła, a nie jego pontyfikat - tłumaczy Paolo Rodari, watykanista włoskiego dziennika "Il Foglio".



Nawet w kurii rzymskiej próżno szukać obrońców każdego epizodu rządów Jana Pawła II, skoro sam Benedykt XVI - jeszcze jako szef Kongregacji Nauki Wiary - krytykował go za międzyreligijne spotkanie modlitewne w Asyżu z 1986 r., bo widział w nim zagrożenie dla katolickiej tożsamości (choć większość katolickich publicystów do dziś uznaje Asyż za jedną z największych zasług Jana Pawła II).

Alberto Melloni, jeden z najważniejszych historyków Soboru Watykańskiego II, wymienił niedawno modlitwy o pokój z 1986 r. jako jedną z "pereł pontyfikatu". Inne "perły" z listy Melloniego to: * pierwsza papieska wizyta w synagodze, która dała impuls do ożywienia dialogu z judaizmem, * nadzwyczajny synod biskupów z 1985 r. podtrzymujący linię Vaticanum II, * bezprecedensowe przeprosiny Jana Pawła II za dawne grzechy Kościoła w Roku Jubileuszowym 2000 (m.in. za ściganie heretyków, siłowe nawracanie, winy wobec Żydów), * sprzeciw wobec wojny w Iraku z 2003 r. oraz * godne znoszenie, ale i publiczne pokazywanie choroby w ostatnich latach życia, co uderzało w medialny kult wiecznej młodości i siły.

Jeśli do listy Melloniego dodać zasługi Jana Pawła II dla walczącej z komunizmem Polski i Europy Środkowo-Wschodniej oraz pielgrzymowanie po niemal całym świecie, otrzymamy swoisty "kanon zasług" Jana Pawła II, który przywołuje przed beatyfikacją większość zachodnich komentatorów.

- Był człowiekiem z krwi i kości, a nie jakąś klerykalną zjawą odległą od zwykłych ludzi. Także Wojtyła miał swoje białe, szare i czarne strony, ale był gigantem XX w. - wielkim przywódcą zarówno duchowym, jak i geopolitycznym - przypomina Marco Politi, autor kilku książek o pontyfikacie polskiego papieża.

Jednak postać uwielbianego przez miliony katolików Jana Pawła II wywołuje - także przed beatyfikacją - sprzeciw zarówno reformatorów rozczarowanych jego konserwatyzmem, jak i katolickich tradycjonalistów, którzy ostro krytykowali go niemal przez cały pontyfikat.

Przywódca lefebrystycznego Bractwa św. Piusa X bp Bernard Fellay już ogłosił, że wyniesienie Jana Pawła II na ołtarze jest nową przeszkodą w przywróceniu pełnej jedności między Bractwem i Watykanem. Lefebryści nie potrafią zapomnieć papieżowi "błędu ekumenizmu" oraz spotkań w Asyżu.

Natomiast organizacja My Jesteśmy Kościołem, która zrzesza katolickich "postępowców", zapowiedziała na 1 maja dzień modlitw o beatyfikację Oscara Romery, arcybiskupa San Salwadoru zastrzelonego podczas odprawiania mszy w 1981 r. - najprawdopodobniej w odwecie za krytykę prawicowej wojskowej junty, masowego łamania praw człowieka, szwadronów śmierci.

Członkowie My Jesteśmy Kościołem oskarżają Watykan, że nie wspierał Romery, bo ten przeszedł na stronę zwalczanej przez Jana Pawła II latynoskiej teologii wyzwolenia (lewicującej i w pewnych odmianach dopuszczającej siłową walkę o sprawiedliwość społeczną). A potem miał "blokować" jego beatyfikację, choć Romero powinien być uznany za męczennika za wiarę.

Sprawa Romery jednoczy dziś ludzi Kościoła, którzy wypominają Janowi Pawłowi II rzymski centralizm oraz twardą rękę wobec niepokornych teologów. W Ameryce Łacińskiej w latach 80. odsunięto ich od urzędów i katolickich uczelni, bo polski papież bał się mariażu chrześcijaństwa z filozofią marksowską.

Jednak głównym powodem, który nieco tłumi entuzjazm dla beatyfikacji Jana Pawła II, stała się sprawa tuszowania skandali pedofilskich. Nawet najgłośniejszy teologiczny dysydent Hans Küng, tłumacząc, dlaczego jest przeciwny beatyfikacji, wymienia tę sprawę na pierwszym miejscu - przed centralizmem, konserwatywnym nauczaniem w sprawie seksualności czy roli kobiet w Kościele.

Zwłaszcza hołubienie przez papieskie otoczenie ojca Marciala Maciela Degollada, w czasie gdy zarzuty przeciw niemu były już znane i badane w Watykanie, pozostanie na długo spornym punktem. "Jak można być świętym, skoro nie zdołało się obronić niewinnych dzieci?" - pytała niedawno Maureen Dowd, publicystka "New York Timesa".

Krytycy papieża utrzymują, że sprawa Degollada obrazuje kulturę milczenia, której hołdował Watykan. Obrońcy przekonują, że Degollado potrafił po mistrzowsku oszukiwać współpracowników papieża, a inne skandale pedofilskie zaczęły wychodzić na jaw, kiedy Jan Paweł II był już ciężko schorowany, więc nie sposób obciążać go odpowiedzialnością za opieszałość.

- To wręcz groteskowe, jak niewspółmiernie wielką uwagę poświęca się tym bolesnym sprawom w ocenach Jana Pawła II - przekonywał niedawno George Weigel, amerykański biograf Jana Pawła II. - Życie papieża zostało wnikliwie zbadane, był oszukiwany przez Maciela. Trzeba pamiętać, że i tak pozostawił po sobie stan kapłański lepszy niż w 1978 r. Mamy całe pokolenie Jana Pawła II wśród księży - kapłanów z zapałem do ewangelizacji, którym natchnął ich Polak.

Natomiast Weigel przyłącza się, paradoksalnie, do dość licznych katolickich publicystów obawiających się o skutki rekordowo szybkiej beatyfikacji Jana Pawła II. Historyk John Cornwell (krytyczny biograf Piusa XII oraz Jana Pawła II) przekonuje w katolickim tygodniku "The Tablet", że wynoszenie papieży na ołtarze jest podejrzane z powodu braku możliwości obiektywnej oceny ich życia przez następców. Francuski badacz Etienne Fouilloux mówi wręcz o beatyfikacji jako watykańskim "samousprawiedliwieniu" za błędy. Za to Weigel boi się, że wyniesienie Jana Pawła II na ołtarze może osłabić pamięć o nim jako prawdziwym, żyjącym niedawno wśród nas człowieku.

- Martwię się, że zaczniemy tracić pamięć o nim jako człowieku świętym i zarazem podobnym do nas - mówił Weigel, zaznaczając, że pomimo tych obaw popiera beatyfikację. A jej szybkie tempo jest przykładem wyjątkowej zgodności woli wiernych krzyczących: "Santo subito!" z decyzjami hierarchów.


Więcej... http://wyborcza.pl/1,75968,9519523,Beatyfikacja__krytycy_i_entuzjasci.html#ixzz1Kz78BIYt


Przemek

--

"W "Gazecie" Janicki ujawnił, że płk Florczak kilka miesięcy przed tragedią przeczuwał, że do niej dojdzie. W prokuraturze szef BOR zeznał, że pułkownik fatalnie oceniał współpracę z kancelarią prezydenta Lecha Kaczyńskiego. "Szefie, kiedyś dojdzie do tragedii i zginie wiele niewinnych osób"- miał powiedzieć po powrocie z jednej z delegacji z prezydentem."