... dzisiaj natrafiłem na pewnym gminnym forum, nie gdzie indziej ale
GWnianym, na taki tekst Prof. Legutko :

http://wpolityce.pl/view/8083/Ryszard_Legutko_dla_wPolityce_pl__Jest_cos_takiego_w_elitach_i_to_tych_szczegolnie_nadetych__ze_lubia_calowac_rece_wymierza

"Można wskazać kilka słów kluczy określających rządy Platformy
Obywatelskiej. Jednym z nich jest, według mnie, „kłamstwo". Tak
kłamliwych rządów nie mieliśmy od czasu PRL-u, a kłamanie stanowi
metodę, dzięki której partia ta trwa przy władzy.

Kłamstwo PO ma kilka poziomów. Jednym jest zwykłe rozmijanie się z
prawdą, na przykład minister Kopacz, która powiedziała, że w Smoleńsku
przekopano grunt do poziomu jednego metra, albo kłamstwo zbiorowego
autorstwa, że prezydent Kaczyński chciał się wepchać do Katynia albo
premiera Tuska, że podjął decyzję o wyborze konwencji chicagowskiej,
albo ministra Grasia na temat pytania pani Ewy Kochanowskiej, albo
ministra Rostowskiego na temat finansów państwa, albo autorstwa minister
Hall o zwiększeniu godzin nauczania historii.

Są kłamstwa trochę bardziej skomplikowane, bo oparte na sprzecznych
wypowiedziach. Na przykład, Bogdan Klich twierdził, że chciał
zdymisjonować generała Błasika, oraz że nie chciał. Któraś z tych
wypowiedzi musi być prawdziwa, a któraś fałszywa; obie prawdziwe być nie
mogą. Ciekawe pod tym względem jest kłamstwo o prawdzie autorstwa
Donalda Tuska. W roku 2005 powiedział, że „mówienie prawdy nie jest dla
mnie cnotą", lecz w roku 2007 określił siebie i swoją partię jako
działających „w służbie prawdy, miłości i dobra". I znowu, któraś z tych
wypowiedzi musi być fałszywa, bo obie prawdziwymi być nie mogą. Albo
inny przykład. Były mocno nagłaśniane hasła o zbliżającej się wielkiej
ofensywie legislacyjnej PO, a po tym, jak do niej nie doszło, pojawiły
się wypowiedzi, że ofensywa legislacyjna to straszna głupota i nikt przy
zdrowych zmysłach nie może takiego hasła traktować poważnie.

Są kłamstwa-mistyfikacje. Nawet biorąc poprawkę na specyfikę polityki,
gdzie zbyt często padają obietnice i deklaracje bez pokrycia, PO
drastycznie przekroczyła wszystkie możliwe normy. W sprawie stoczni
powiedział w roku 2009, że „jeśli do końca sierpnia nie uda się
dokończyć z sukcesem sprzedanie stoczni inwestorowi, minister skarbu
pożegna się ze stanowiskiem". Przypomnę, że wypowiedź dotyczyła sławnego
inwestora katarskiego, którego rzekome ściąganie do Polski rozpoczęło
się przed wyborami do Europarlamentu. Premier gdy to mówił musiał
wiedzieć, że inwestor to lipa i że ministra nie zdymisjonuje. A ponieważ
jest człowiekiem inteligentnym, należy wnosić, że kłamał w poczuciu
pewności, że nikt go z tego nie rozliczy. Oszukiwał też kiedy dawał
zgodę na hasło wyborcze mówiące, że Platforma nie zajmuje się polityką,
lecz budowaniem dróg, a kilka dni po wyborach okazało się, że większość
planów rozbudowy dróg została zlikwidowana.

Powtarzam: od czasu PRL-u nie było w Polsce takiego nagromadzenia
mistyfikacji, bajerowania i kręcenia. Łatwo zauważyć, iż całe to
przedsięwzięcie nie udałoby się, gdyby nie współudział dużej części
opiniotwórczych środowisk, przede wszystkim mediów i intelektualistów.
To oni ignorowali kłamstwa, marginalizowali ich znaczenie, lub kierowali
uwagę społeczeństwa na inne sprawy. Niektóre kłamstwa powtarzano tak
uparcie i tak masowo, by oplotły całkowicie ludzkie umysły. Trwa więc od
długiego czasu nieustanne dudnienie o powszechnych podsłuchach i
inwigilacji podczas rządu Prawa i Sprawiedliwości, o załamaniu się
polskiej transplantologii z winy Zbigniewa Ziobry, o zbieraniu hakĂłw
przez Jarosława Kaczyńskiego na opozycję, o naciskach prezydenta
Kaczyńskiego na pilotów lecących do Smoleńska, o bezprzykładnej
stronniczości mediów publicznych pod rządami prawicy, o zabiciu Barbary
Blidy przez Prawo i Sprawiedliwość. Kłamie się w tych sprawach negując
zuchwale jakiekolwiek świadectwo rzeczywistości, kłamie bezustannie i
niezmiennie, zbiorowo i indywidualnie, świadomie i kompulsywnie,
ostentacyjnie i dyskretnie, w mowie i w piśmie, przez mikrofon i na
ucho, we wstępniakach i w kącikach humorystycznych, w listach otwartych
i w naukowych referatach, w działach politycznych, kulturalnych i
sportowych.

Współsprawstwo dziennikarzy i intelektualistów w gigantycznej strategii
kłamstwa stworzonej przez PO zlikwidowało w tych  grupach resztki etosu,
którym się tak pyszniły. Bajdurzenie – tak popularne w czasach rządów
Prawa i Sprawiedliwości – o tym, że rolą mediów i intelektualistów jest
patrzenie władzy na ręce, zostało bez wyrzutów sumienia wyciszone pod
rządami PO. Mówię „bajdurzenie", bo dla wszystkich średnio
inteligentnych ludzi było wówczas jasne, że walka z PiS-em była dla nich
walką partyjną, a nie patrzeniem władzy na ręce. Ta walka partyjna trwa
do tej pory. Histeryczne deklaracje o niebezpieczeństwie tyranii
większości w czasach Prawa i Sprawiedliwości zmieniły się w pełne powagi
teorie o wyższości pełni władzy jednej partii nad władzą podzieloną;
partii dysponującej pełnią władzy – jak dowodziły uczeni mężowie i
uczone białogłowy – łatwiej jest przecież modernizować, reformować,
ulepszać, europeizować i robić wiele innych wspaniałych rzeczy. I jak tu
szanować owo czcigodne towarzystwo skoro ono samo robi wszystko, by nim
pogardzać?

Współudział w krętactwie przebiera jeszcze inne formy. Duża część
wpływowej opinii publicznej doskonale wie, że ilość kłamstwa i
mistyfikacji w rządach PO jest ogromna i że partia ta stworzyła
wszechogarniający system bajeru. Ta część opinii publicznej uczestniczy
w bajerze w sposób szczególnie szkodliwy, ponieważ zdaje się wprawiać
nas wszystkich w przekonanie, iż wszystkie te sztuczki i łgarstwa
stanowią pyszną zabawę. Cieszą się z kolejnych wrzutek medialnych i
chętnie je podejmują wiedząc doskonale, że to są wrzutki. Podziwiają
medialne przykrywanie jednych wydarzeń przez inne i w tym przykrywaniu
biorą udział przy pełnej świadomości, że chodzi o przykrywanie. PO jest
przedmiotem admiracji za sprawność w tej grze, a sternicy opinii
publicznej utwierdzają nas w przekonaniu, że admiracja ta to wyznacznik
wyĹźszej inteligencji.

Praktycznie zniknęły z przestrzeni publicznej wszelkie debaty o
rzeczywistości, o państwie, o wojsku, o interesach narodowych, o
przyszłości. Zamiast tego mamy pijarowskie wygibasy, którym wpływowe
media i intelektualiści nadają rangę wydarzeń publicznych. Popełniają w
ten sposób grzech ciężki, niestety nie pierwszy, jaki zdarzyło się im
popełnić w ciągu ostatnich kilku lat. Najpierw stali się kibolami w
akcji schamiania sfery publicznej, a następnie uczestnikami niszczenia
szacunku dla prawdy. Najpierw przyłożyli rękę do degradacji obyczajów i
języka, a teraz do degradacji umysłów.

Teza, że PO notorycznie kłamie ma swoje wyjątki. Premier Tusk powiedział
ostatnio, że – uproszczając – ma w nosie elity, bo one są mu do niczego
niepotrzebne. To zdanie jest prawdziwe, a nawet banalnie prawdziwe. Od
samego początku PO dość brutalnie traktowała elity oraz ich pomysły. Ta
bezceremonialność przejawiała się nie tylko wobec wszelkich projektów
ustawodawczych wysuwanych przez środowiska, lecz także w języku, w jakim
politycy PO rozmawiali z tymi środowiskami.

Premier Tusk i jego koledzy działali racjonalnie, ponieważ wiedzieli, że
nie musieli wcale stosować wobec elit umizgów. Elity bez szczególnej
zachęty same im schlebiały, dawały polityczne wsparcie, a nawet chętnie
towarzyszyły w brudnej robocie. Trudno natomiast powiedzieć o elitach,
że działały racjonalnie. Trzeba być wyjątkowo niemądrym, by pozwalać się
tak jawnie lekceważyć, bez jakiejkolwiek nadziei na odmianę losu. Trzeba
być skrajnym frajerem, by własną godność oddać za prztyczki w nos i
kopniaki w zadek. Jest coś takiego w elitach, nie tylko zresztą
polskich, i to tych elitach szczególnie nadętych, że lubią całować ręce
wymierzające im klapsy."