PIS zamachuje się z grubsza na wszystko, co się rusza, jakiś Guy krzyczy na
panią premier w Parlamencie Europejskim, prezes Rzepliński sam sobie
niewzruszonym sterem, żaglem i okrętem pozostaje, poważając obowiązujące go
ustawy mniej więcej tak, jak Wilder poważał Szpilkę w 9. rundzie, Ryszard
Petru czuje na swoim giętkim karku ciężki oddech internetowej beki, która
nadciąga na Rubikoniu dosiadanym przez sześciu króli, a Wojciech
Czuchnowski odczytuje manifest piętnujący zawłaszczenie TVP, po czym
demonstracyjnie opuszcza studio przy rozbrajającej obojętności
prowadzącego. Sytuacja w polskim życiu politycznym jest więc dynamiczna,
nadążać za nią trudno, rozeznać się jednak jakoś trzeba. Warto więc
przysiąść na chwilę, wziąć głęboki oddech i sprawdzić, jak się sprawy
naprawdę mają.

TNS opublikował sondaż, wg którego PIS ma 38% poparcia, Nowoczesna 16, a PO
15. Jest to wynik podobny do badania CBOS-u z 15 stycznia (39% dla PIS, 22%
dla Nowoczesnej, 13 % dla PO). Całkowicie inaczej sytuację diagnozuje
IBRIS, który 18 stycznia dał PIS-owi 32%, Nowoczesnej 28%, a PO 13%.

PIS zaczął swoje urzędowanie ostro i z przytupem, kluczowe dla dalszego
rozwoju wypadków jest więc ustalenie, jak naprawdę Polacy zapatrują się na
ten przytup, bo będzie to w dużej mierze określało przyszły rozwój
wypadkĂłw. Przede wszystkim dlatego, Ĺźe ucieczka umiarkowanego elektoratu,
który PIS zdobył w ostatnich wyborach, uderzy najbardziej w Andrzeja Dudę,
co wywoła nieuchronny konflikt w obozie władzy, bo kto, jak kto, ale
prezydent nie może pozwolić sobie na zgubienie centrum. Logika interesu
politycznego będzie więc popychała go w stronę dystansowania się od
kontrowersyjnych pomysłów Jarosława Kaczyńskiego.

Mamy zatem TNS i CBOS, które się prawie (z wyjątkiem wyniku Nowoczesnej),
pokrywają. I IBRIS, który zdecydowanie odjechał. CBOS sobie darujmy, bo
jego zależność od rządu odbiera mu wiarygodność – nie można nie poważać
CBOS-u z czasów Platformy, bo pokazywał nieprawomyślne wyniki w interesie
partii rządzącej i poważać go w czasach PIS, bo pokazuje prawomyślne
wyniki. Zostaje konfrontacja TNS-u z IBRIS-em.

Ok., nie będę przedłużał – IBRIS to żart. To badanie się nie składa z
rzeczywistością z bardzo podstawowego powodu – daje opcji liberalnej (PO i
Nowoczesna) 41%, podczas gdy w wyborach łączny wynik tych partii wyniósł
31%. Żeby uzasadnić taki rozjazd, trzeba by założyć, że PIS, który wygrał
większość samodzielną socjalnymi obietnicami (500 zł na dziecko, wiek
emerytalny), stracił furę wyborców na rzecz spersonifikowanej emanacji
interesĂłw zachodnioeuropejskiej finansjery nazwiskiem Petru, ktĂłra
wszystkie te obietnicy bezpardonowo krytykuje.

Takie założenie jest niedorzeczne. Im bardziej ono jest niedorzeczne, tym
wiarygodniejszy wydaje się sondaż TNS. Wynik Nowoczesnej i PO (odpowiednio
16% i 15%) pokrywa się w nim całkowicie z wynikiem tych partii w wyborach
parlamentarnych (PO 24%, Nowoczesna 7%). Znaczy to tyle, że „opcja III RP”
wynosi w tej chwili dokładnie 31%, a przepływ następuje wyłącznie w ramach
tej opcji, czyli Nowoczesna zjada PO. Traktując tę zbieżność (31% w
sondaĹźu, 31% w wyborach) jako punkt odniesienia, moĹźna odpowiedzialnie
stwierdzić, że wynik PIS-u (38%, dokładnie tyle, ile w wyborach), jest
wiarygodny.

Czyli PIS, w najgorszym razie, nie traci ani na wjechaniu konwalidacjami w
Trybunał Konstytucyjny, ani na zamiataniu w mediach publicznych, ani na
„siarze w Europie”. Jeżeli tak jest, a moim zdaniem tak właśnie jest,
oznacza to, że wbrew nadziejom rozkrzyczanych KOD-owców i firmującej ich
wierchuszki salonowego dziennikarstwa, Jarosław Kaczyński ma przyzwolenie
społeczne na konkretne przeoranie systemowe.

Nie wiem, na ile przyzwolenie to wynika z jakiejś głębokiej zmiany
świadomości społecznej. Ze strony PIS-u ryzykownym byłoby założenie, że
taka zmiana zaszła na wielką skalę. Niezaprzeczalnie i solidnie przeczy
temu założeniu przebieg dwóch kampanii wyborczych, w których „zły” PIS był
schowany, a twarz dobrej zmianie dali Andrzej Duda i Beata Szydło.

PIS-owi nie spada raczej dlatego, że media straciły zdolność przekonywania.
Propagandowy ostrzał zaczął się jeszcze zanim doszło do zaprzysiężenia
rządu, czyli stało się dokładnie to, czego spodziewali się wyborcy tej
partii, tak ci umiarkowani, jak i „twardzi”. Swoim uwikłaniem i niepoważną
wręcz stronniczością pozbawiły się trzy główne telewizje siły
opiniotwórczej już w kampanii wyborczej. Poza tym, PIS, z całym swoim
awanturniczym anturażem wpisuje się idealnie w nastroje społeczne w kwestii
kryzysu imigracyjnego. „Euroniepokorność” szkodziła, kiedy dominującą
emocją unijną była w Polsce radość z napływających Euro, kiedy jednak
dominującą emocją jest złość na myśl o napływających Arabach, Polacy chcą
właśnie takiej władzy, o której wiedzą, że może i jest nieco nieokrzesana,
ale nie pęka.

Po trzecie zaś nie spada PIS-owi, bo opozycja, ciągle wsłuchana w głos
przebrzmiałych już elit, nie panuje intelektualnie nad sytuacją. Nie
rozumie, że oprócz materialnie sytych, a duchowo obciążonych jeszcze
postkolonialnym kompleksem 31%, Polacy mają dosyć tłuczenia w PIS jak w
bęben za wszystko, co robi. Że nie ma sensu bronić skompromitowanych i
nielubianych gwizd TVP. Że całkowicie kontrproduktywne jest atakowanie
partii Kaczyńskiego na forum unijnym, bo jedynym rezultatem takiego ataku
będzie konsolidacja obywateli przeciwko atakującym.

A PIS bardzo sprawnie tę niesprawność opozycji rozgrywa, kreując się
delikatnie na ofiarę, kiedy woła z ostatniego spotu wyborczego – „pozwólcie
nam pracować”. Czas gra zdecydowanie na jego korzyść. Petru prędzej czy
później i tak połknie Platformę, ale jako liberał gospodarczy uwikłany po
uszy w zależności od zachodnioeuropejskiej finansjery, jako liberał
obyczajowy żywcem wyjęty z najintymniejszych snów redaktorów Gazety
Wyborczej, wreszcie jako silny pretendent do odebrania Aleksandrowi
Kwaśniewskiemu tytułu króla internetowej beki, on drugim Tuskiem nie
będzie, choćby i w politycznym cwale zajechał swojego Rubikonia. Jarosław
Kaczyński to wie.