OD SB DO PLATFORMY

Jednym z groźniejszych mitów, rozpowszechnianych bezkarnie przez ludzi bezpieki jest ten o rzekomej odrębności tzw. wywiadu PRL od struktur Służby Bezpieczeństwa oraz wyjątkowej pozycji ludowych „wywiadowców” w hierarchii służb komunistycznych. Oficerowie Departamentu I SB MSW kreują się na ludzi honorowych i profesjonalistów, którzy nie tylko nie mieli nic wspólnego z pospolitymi esbekami, ale Sowietom się nie kłaniali i dzielnie służyli ojczyźnie.Mitologia ta pozwala tworzyć osobliwe legendy na temat rzekomych dokonań funkcjonariuszy Departamentu I, służy kreowaniu wyobrażeń o ich „fachowości”, a nawet prowadzi do formułowania roszczeń o szczególnych „zasługach dla Polski”.

Wyrazem tej optyki mogłyby stać się słowa byłego funkcjonariusza SB Gromosława Czempińskiego, który poruszony zapowiedzią odebrania esbekom wysokich emerytur stwierdził przed kilkoma laty: „Nie myślałem, że będę traktowany jak esbek. Działaliśmy dla kraju, dla narodu.” (…) Narażałem życie dla tego kraju i teraz mam być traktowany, jako obywatel trzeciej kategorii.”
Podstawowe informacje na temat genezy i działalności Departamentu I SB MSW przeczą tym twierdzeniom. Treść Zarządzenia Nr 0045/70 ministra spraw wewnętrznych z 17 maja 1970 r. w sprawie zakresu pracy oraz regulaminu organizacyjnego Departamentu I MSW stanowi, iĹź „Departament I MSW jest jedyną jednostką w systemie słuĹźby bezpieczeństwa upowaĹźnioną do organizowania wywiadu za granicą”. Zapis ten uświadamia, Ĺźe wywiad PRL był  integralną jednostką SłuĹźby Bezpieczeństwa, a nie wydzielonym pionem działającym w strukturach MSW.

Organ ten wykonywał typowe zadania komunistycznej policji politycznej; prześladował i inwigilował opozycję, zwalczał przedstawicieli legalnego rządu II RP, walczył z Kościołem i represjonował Polaków, jednym słowem – robił to wszystko, co przez lata czerwonego terroru robiły wszystkie formacje komunistycznej bezpieki. Celną definicję komunistycznego wywiadu zawiera dokument zatytułowany „Geneza i zmiany organizacyjno-strukturalne Departamentu I MSW”. Jego autorem płk Stefan Słomka z Departamentu I, a powstało ono około 1986 roku, zapewne w celach szkoleniowych. Przedstawiając przyczyny powołania tej formacji płk Słomka stwierdzał: „Realizacja zadań postawionych przed Resortem Bezpieczeństwa Publicznego wymagała m.in. podejmowania działań o charakterze wywiadowczym. W tym celu w Resorcie Bezpieczeństwa Publicznego utworzono wyspecjalizowany organ – wywiadu politycznego – którego zadaniem było wykonywanie pracy według reguł i zasad właściwych aparatowi wywiadowczemu.”(wytł.moje)
Zadaniem owego „wywiadu politycznego” była „ochrona powstałej władzy ludowej oraz budowanego ustroju socjalistycznego przed zakusami rodzimej reakcji i ośrodków dywersyjno-szpiegowskich państw kapitalistycznych”.

Z tej perspektywy warto dostrzec autentyczność niedawnej wypowiedzi Czempińskiego, w której wyraził swoją oceną działalności polskiego bohatera płk Ryszarda Kuklińskiego słowami: „w moich kategoriach Kukliński to jest zdrajca”.Jako część aparatu represji, Departament I SB MSW trudnił się przede wszystkim zbieraniem informacji o „wrogach Polski Ludowej” – do których z pewnością możemy zaliczyć pułkownika Kuklińskiego. Szczególne znaczenie przywiązywano też do walki z Kościołem i działań operacyjnych skierowanych przeciwko Watykanowi.
Kierunek ten był „polską specjalnością” wśród wszystkich formacji megasłużb sowieckich, zaś informacje zdobywane przez „polskich wywiadowców” i ich agenturę służyły opracowywaniu szeregu kombinacji operacyjnych wymierzonych w Kościół oraz budowaniu długofalowej strategii Moskwy wobec Watykanu. Rozpracowywano najważniejsze ośrodki watykańskie – Sekretariat Stanu, Kongregację ds. Biskupów, Sekretariat ds. Niewierzących, Sekretariat Synodu Biskupów, Papieską Akademię Dyplomatyczną, kurie generalne jezuitów, dominikanów, franciszkanów czy salezjanów. W ramach działań przeciwko Kościołowi interesowano się również kościelnymi ośrodkami polonijnymi, episkopatami RFN, USA, Francji i krajów Beneluxu oraz centralami organizacji katolickich i ewangelickich w RFN.

Gromosław Czempiński mógłby wiele powiedzieć na temat tej „specjalizacji”. Doświadczenia związane z „kierunkiem kościelnym” ten funkcjonariusz SB nabywał w połowie lat 70 w Chicago, gdy został oddelegowany do tzw. instytucji przykrycia - MSZ PRL i formalnie zatrudniony jako wicekonsul. Ujawnione przez Sławomira Cenckiewicza dokumenty Towarzystwa Łączności z Polonią Zagraniczną „Polonia”, w tym raporty Czempińskiego kierowane do centrali, ukazują jego „kierunki pracy”: „Dotyczyły kilku zagadnień: strategii dezintegracji Polonii w kontekście tzw. pracy z „klerem polonijnym”, oceny wizyty przedstawicieli episkopatu Polski w Stanach Zjednoczonych w związku z 41. Kongresem Eucharystycznym w Filadelfii oraz opisu spotkania współzałożyciela Komitetu Obrony Robotników profesora Edwarda Lipińskiego z Polonią amerykańską w Chicago.” Czempiński zwracał też uwagę na „rewizjonistyczne” wypowiedzi kard. Wojtyły i w swoich raportach wyrażał oburzenie poglądami krakowskiego biskupa na temat współpracy z Polonią.

Po dekonspiracji w grudniu 1976 roku, Czempiński został odwołany z Chicago i następne trzy lata spędził w kontrwywiadzie SB (Departament II MSW), by ponownie wrócić do wywiadu. Jak podkreśla Cenckiewicz: „Nie wiadomo, czym konkretnie zajmował się wówczas Czempiński. Wiemy natomiast, że w latach 80. trafił do komórki zajmującej się kontrwywiadem zagranicznym w Departamencie I (Wydziału X).” W roku 1982 r. ponownie został zatrudniony formalnie w MSZ i objął funkcję I sekretarza Stałego Przedstawicielstwa PRL przy Biurze ONZ w Genewie. Przyjął kryptonim operacyjny „Aca” i przez prawie pięć lat kierował genewską rezydenturą wywiadowczą.

Cenckiewicz ujawnia interesującą charakterystykę Czempińskiego, sporządzoną w roku 1971 przez dyrektora Departamentu I SB MSW płk Józefa Oseka. Wynika z niej, iż kandydat na „wywiadowcę” prezentował: „skrystalizowany materialistyczny światopogląd”, „przynależność do PZPR”, „prawidłową ocenę polityczną zjawisk i wydarzeń w świecie i PRL”, uzdolnienia organizatorskie”, „łatwość wysławiania się, formułowania myśli, poglądów i argumentów” oraz wyrażał „całkowitą akceptację i aktywne poparcie programu i linii politycznej PZPR”.
Były szef MSW Zbigniew Siemiątkowski, autor książki o wywiadzie PRL pisał o takich „wywiadowcach”: „Ślubowali strzec niewzruszonej przyjaźni i sojuszu ze Związkiem Radzieckim oraz szpiegować dla partii i socjalizmu. (…) Pragnęli zaspokajać swoje ambicje, układać życie po swojemu, składając codzienną daninę lojalności partyjnym przełożonym”

Te cechy niekoniecznie były przydatne po roku 1989, jednak ludzie komunistycznej bezpieki bez problemu znaleźli miejsce w wykreowanej przez siebie „nowej rzeczywistości”.
  „W III RP – pisał Sławomir Cenckiewicz - przeszłość Czempińskiego zaczęła procentować. Umiejętnie połączył on swoje doświadczenia i wiedzę z okresu pracy w tajnych słuĹźbach PRL (kontakty, działanie w sytuacji ryzyka, znajomość mechanizmĂłw gry rynkowej, kontakty z zachodnim światem biznesu, polityki i słuĹźb) z wygodnym alibi ‘najlepszego przyjaciela AmerykanĂłw’, puszczających w niepamięć jego komunistyczną przeszłość.”
Dzięki sukcesowi tzw. operacji irackiej, kariera Czempińskiego nabrała tempa. W latach 1990-1992 był zastępcą dyrektora zarządu I UOP ds. operacyjnych. To wówczas z rąk Wałęsy, któremu pomógł „skompletować” akta „Bolka” otrzymał awans na generała brygady. Od roku 1993 był najpierw wiceszefem, a później szefem UOP (1993 – 1996). We wrześniu 1994 r. ostrzegł ówczesnego marszałka Sejmu Józefa Oleksego przed kontaktami z Władimirem Ałganowem, nadzorował sprawę „Olina” oraz operację „Majorka”, którą realizował inny „peerelowski Bond” Marian Zacharski.

Po odejściu ze służb w roku 1996 rozpoczął karierę biznesową. Jak podkreślał Cenckiewicz: „lista firm i spółek, w zarządach których zasiadał ten były oficer SB i UOP, nie ma końca.”
Szczególne związki biznesowe łączyły Czempińskiego z Janem Kulczykiem. Z notatki szefa wywiadu Zbigniewa Siemiątkowskiego opublikowanej w roku 2004, a dotyczącej spotkania Kulczyka z agentem KGB Ałganowem wynikało, że Rosjanie poprzez firmy Rotch Energy i ŁUKOIL mieli przejąć Rafinerię Gdańską. Prywatyzacja Rotch Energy miała stanowić pierwszy etap przedsięwzięcia, którego finalnym celem było przejecie akcji PKN Orlen. W notatce Siemiątkowskiego znajduje się zapis: „J.Kulczyk twierdzi, iż osobą, która pośredniczyła w kontaktach z przedstawicielami Rotch Energy, był Gromosław Czempiński, koordynujący ponadto kontakty pomiędzy tą firmą i Łukoilem, za co był przez nie wynagradzany. Nie najlepsze obecnie relacje J.K. z G. Czempińskim wynikają z roszczeń tego ostatniego do kwoty 1 mln USD za pomoc przy prywatyzacji TP SA“. Podczas przesłuchania przed tzw. komisją orlenowską w styczniu 2005 roku, Czempiński potwierdził fakt zaangażowania służb specjalnych w prywatyzacji PKN Orlen. Stenogram z 40 posiedzenia komisji z dn. 12 stycznia 2005 roku zawiera tekst przesłuchania Czempińskiego przez Antoniego Macierewicza i ujawnia rolę byłego esbeka w procesie prywatyzacji sektora paliwowego.

Antoni Macierewicz podkreślał rĂłwnieĹź rolę Czempińskiego w związku z działalnością Marka Dochnala, skazanego za korupcję na karę trzech lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Polityk Prawa i Sprawiedliwości zwrĂłcił uwagę „na parasol ochronny i związki między panem Czempińskim a panem Dochnalem, i pana Dochnala z przedstawicielami aparatu szpiegowskiego Federacji Rosyjskiej”. W jednym z programĂłw telewizyjnych, Macierewicz  przywołał „klasyczny przykład pana Czempińskiego. To jest twĂłrca, opiekun niejakiego Dochnala. To właściwie pan Czempiński stworzył Dochnala”.
Działalność byłego funkcjonariusza SB wykraczała jednak poza sprawy biznesowe. Jak wiemy wielu esbeków oraz współpracowników policji politycznej zaangażowało się w „życie polityczne” III RP. By zrozumieć istotę tej aktywności należałoby sięgnąć do wypowiedzi Czesława Kiszczaka z lutego 1989 roku.

Podczas posiedzenia kierownictwa MSW, szef bezpieki powiedział: "Służba Bezpieczeństwa może i powinna kreować rożne stowarzyszenia, kluby czy nawet partie polityczne. Ma za zadanie głęboko infiltrować istniejące gremia kierownicze tych organizacji na szczeblu centralnym i wojewódzkim, a także na szczeblach podstawowych, musza być one przez nas operacyjnie opanowane. Musimy zapewnić operacyjne możliwości oddziaływania na te organizacje, kreowania ich działalności i kierowania ich polityka."

Wiele lat później, Ludwik Dorn opisując w „Nowym Państwie” (z 2.03.2001r.) powstanie nowej formacji politycznej o nazwie Platforma Obywatelska stwierdził m.in.: „Niezależnie od tego, że udział w tym przedsięwzięciu bierze szereg osobistości politycznych o życiorysach związanych z opozycją wobec PRL, to zarówno Andrzej Olechowski, główny animator Platformy (zarejestrowany tajny współpracownik kontrwywiadu zagranicznego PRL), jak i jego bezpośrednie zaplecze intelektualno-organizacyjne w postaci funkcjonariuszy komunistycznych służb specjalnych (generałowie Petelicki i Czempiński) oraz grupa finansowego wsparcia (Business Centre Club, gdzie czołową rolę odgrywają byli pracownicy biur radców handlowych PRL-owskich ambasad) kojarzeni są z komunistycznym wywiadem - dawnym I Departamentem MSW. Platforma Obywatelska nie jest wyłącznie ekspozyturą "jedynki", ale w rękach realnej grupy kierowniczej stanowi użyteczne, w dużym stopniu kontrolowane narzędzie realizacji jej ekonomicznych interesów.”
Gromosław Czempiński potwierdził swój udział w tworzeniu PO, gdy 7 lipca 2009 roku na antenie „Polsat News” wyznał: „Miałem dość duży udział, w tym że powstała Platforma, mogę powiedzieć, że odbyłem wtedy olbrzymią liczbę rozmów, a przede wszystkim musiałem przekonać Olechowskiego i Piskorskiego do pewnej koncepcji, którą później oni świetnie realizowali”.

Zdaniem niektórych mediów powołanie Platformy poprzedziło spektakularne wydarzenie. W styczniu 2001 roku w warszawskim gmachu Intraco miało dojść do spotkania kilku byłych esbeków z Gromosławem Czempińskim. Zebranych wówczas „przyjaciół jednej służby”, pułkowników: Krzysztofa Smolińskiego, Romana Deryłę, Marka Szewczyka, Zygmunta Cebulę i Wojciecha Czerniaka, Czempiński miał namawiać do wsparcia Platformy i zachęcać do budowania wokół tej partii grupy doradców i specjalistów od służb specjalnych.

Rolę byłego funkcjonariusza Departamentu I SB w dziele budowania nowej partii politycznej potwierdził jeden z trzech pozostałych „ojców założycieli” PO Andrzej Olechowski mówiąc: „generał Czempiński na pewno też uczestniczył w jakiś sposób w formowaniu takich pomysłów. (…) Rozmawiałem z gen. Czempińskim na temat nowo tworzonej formacji.”
Niespodziewany zwrot w karierze Czempińskiego mĂłgł nastąpić w grudniu 2011 roku, gdy  został zatrzymany przez CBA, a katowicka prokuratura postawiła mu zarzut przyjęcia łapĂłwki w związku z  prywatyzacją LOT-u, STOEN-u oraz spółek z tzw. grupy G8. Prokurator Jacek Więckowski, ktĂłry postawił zarzuty korupcyjne został odwołany z Prokuratury Apelacyjnej w grudniu 2012 roku. „Jesteśmy zdziwieni i zaskoczeni tą decyzją” - komentowali wĂłwczas funkcjonariusze CBA, a media przytaczały wypowiedĹş jednego z prokuratorĂłw, ktĂłry stwierdził, Ĺźe „dymisja Więckowskiego to sygnał, Ĺźe śledztwo moĹźe zostać rozmyte”. Rzeczywiście, kilka tygodni później prokuratura umorzyła śledztwo z powodu przedawnienia zarzutu „przyjęcia w latach 1990-1996 łapĂłwki w zamian za pomoc w załatwieniu kontraktu na dostawę sprzętu.”

Nietrudno zauważyć, że wkrótce po wydaniu decyzji o umorzeniu, Gromosław Czempiński stał się jednym z głównych komentatorów spraw publicznych i zaczął być chętnie zapraszany do rządowych mediów.
Wiedza na temat zaangaĹźowania Czempińskiego w powstanie Platformy Obywatelskiej, nakazuje traktować te wystąpienia w wyrazistym kontekście politycznym. Wprawdzie były esbek jest usilnie przedstawiany jako „fachowiec od słuĹźb” lub niezaleĹźny ekspert, to kreacja taka wydaje się mieć niewiele wspĂłlnego z prawdą. Gdy Czempiński snuje teorie na temat Smoleńska, atakuje Antoniego Macierewicza i ustalenia zespołu smoleńskiego lub wypowiada się krytycznie o pułkowniku Kuklińskim – nie sposĂłb zapomnieć, Ĺźe mamy do czynienia nie tylko z funkcjonariuszem „wywiadu politycznego”, ktĂłry trudnił się „zwalczeniem wrogĂłw Polski Ludowej”, ale jednym z twĂłrcĂłw obecnego systemu politycznego i  partii rządzącej.

DO BUDY KUNDLU PODSZYWACZU! DO BUDY!

MW


--

Użytkownik "Mark Woydak" <markwoydak@outlook.com> napisał w wiadomości news:lnb59n$mnm$10dont-email.me...

OD SB DO PLATFORMY

Jednym z groźniejszych mitów, rozpowszechnianych bezkarnie przez ludzi bezpieki jest ten o rzekomej odrębności tzw. wywiadu PRL od struktur Służby Bezpieczeństwa oraz wyjątkowej pozycji ludowych „wywiadowców” w hierarchii służb komunistycznych. Oficerowie Departamentu I SB MSW kreują się na ludzi honorowych i profesjonalistów, którzy nie tylko nie mieli nic wspólnego z pospolitymi esbekami, ale Sowietom się nie kłaniali i dzielnie służyli ojczyźnie.Mitologia ta pozwala tworzyć osobliwe legendy na temat rzekomych dokonań funkcjonariuszy Departamentu I, służy kreowaniu wyobrażeń o ich „fachowości”, a nawet prowadzi do formułowania roszczeń o szczególnych „zasługach dla Polski”.

Wyrazem tej optyki mogłyby stać się słowa byłego funkcjonariusza SB Gromosława Czempińskiego, który poruszony zapowiedzią odebrania esbekom wysokich emerytur stwierdził przed kilkoma laty: „Nie myślałem, że będę traktowany jak esbek. Działaliśmy dla kraju, dla narodu.” (…) Narażałem życie dla tego kraju i teraz mam być traktowany, jako obywatel trzeciej kategorii.”
Podstawowe informacje na temat genezy i działalności Departamentu I SB MSW przeczą tym twierdzeniom. Treść Zarządzenia Nr 0045/70 ministra spraw wewnętrznych z 17 maja 1970 r. w sprawie zakresu pracy oraz regulaminu organizacyjnego Departamentu I MSW stanowi, iż „Departament I MSW jest jedyną jednostką w systemie służby bezpieczeństwa upoważnioną do organizowania wywiadu za granicą”. Zapis ten uświadamia, że wywiad PRL był integralną jednostką Służby Bezpieczeństwa, a nie wydzielonym pionem działającym w strukturach MSW.

Organ ten wykonywał typowe zadania komunistycznej policji politycznej; prześladował i inwigilował opozycję, zwalczał przedstawicieli legalnego rządu II RP, walczył z Kościołem i represjonował Polaków, jednym słowem – robił to wszystko, co przez lata czerwonego terroru robiły wszystkie formacje komunistycznej bezpieki. Celną definicję komunistycznego wywiadu zawiera dokument zatytułowany „Geneza i zmiany organizacyjno-strukturalne Departamentu I MSW”. Jego autorem płk Stefan Słomka z Departamentu I, a powstało ono około 1986 roku, zapewne w celach szkoleniowych. Przedstawiając przyczyny powołania tej formacji płk Słomka stwierdzał: „Realizacja zadań postawionych przed Resortem Bezpieczeństwa Publicznego wymagała m.in. podejmowania działań o charakterze wywiadowczym. W tym celu w Resorcie Bezpieczeństwa Publicznego utworzono wyspecjalizowany organ – wywiadu politycznego – którego zadaniem było wykonywanie pracy według reguł i zasad właściwych aparatowi wywiadowczemu.”(wytł.moje)
Zadaniem owego „wywiadu politycznego” była „ochrona powstałej władzy ludowej oraz budowanego ustroju socjalistycznego przed zakusami rodzimej reakcji i ośrodków dywersyjno-szpiegowskich państw kapitalistycznych”.

Z tej perspektywy warto dostrzec autentyczność niedawnej wypowiedzi Czempińskiego, w której wyraził swoją oceną działalności polskiego bohatera płk Ryszarda Kuklińskiego słowami: „w moich kategoriach Kukliński to jest zdrajca”.Jako część aparatu represji, Departament I SB MSW trudnił się przede wszystkim zbieraniem informacji o „wrogach Polski Ludowej” – do których z pewnością możemy zaliczyć pułkownika Kuklińskiego. Szczególne znaczenie przywiązywano też do walki z Kościołem i działań operacyjnych skierowanych przeciwko Watykanowi.
Kierunek ten był „polską specjalnością” wśrĂłd wszystkich formacji megasłuĹźb sowieckich, zaś informacje zdobywane przez „polskich  wywiadowcĂłw” i ich agenturę słuĹźyły opracowywaniu szeregu kombinacji operacyjnych wymierzonych w Kościół oraz budowaniu długofalowej strategii Moskwy wobec Watykanu. Rozpracowywano najwaĹźniejsze ośrodki watykańskie – Sekretariat Stanu, Kongregację ds. BiskupĂłw, Sekretariat ds. Niewierzących, Sekretariat Synodu BiskupĂłw, Papieską Akademię Dyplomatyczną, kurie generalne jezuitĂłw, dominikanĂłw, franciszkanĂłw czy salezjanĂłw. W ramach działań przeciwko Kościołowi interesowano się rĂłwnieĹź kościelnymi ośrodkami polonijnymi, episkopatami RFN, USA, Francji i krajĂłw Beneluxu oraz centralami organizacji katolickich i ewangelickich w RFN.

Gromosław Czempiński mógłby wiele powiedzieć na temat tej „specjalizacji”. Doświadczenia związane z „kierunkiem kościelnym” ten funkcjonariusz SB nabywał w połowie lat 70 w Chicago, gdy został oddelegowany do tzw. instytucji przykrycia - MSZ PRL i formalnie zatrudniony jako wicekonsul. Ujawnione przez Sławomira Cenckiewicza dokumenty Towarzystwa Łączności z Polonią Zagraniczną „Polonia”, w tym raporty Czempińskiego kierowane do centrali, ukazują jego „kierunki pracy”: „Dotyczyły kilku zagadnień: strategii dezintegracji Polonii w kontekście tzw. pracy z „klerem polonijnym”, oceny wizyty przedstawicieli episkopatu Polski w Stanach Zjednoczonych w związku z 41. Kongresem Eucharystycznym w Filadelfii oraz opisu spotkania współzałożyciela Komitetu Obrony Robotników profesora Edwarda Lipińskiego z Polonią amerykańską w Chicago.” Czempiński zwracał też uwagę na „rewizjonistyczne” wypowiedzi kard. Wojtyły i w swoich raportach wyrażał oburzenie poglądami krakowskiego biskupa na temat współpracy z Polonią.

Po dekonspiracji w grudniu 1976 roku, Czempiński został odwołany z Chicago i następne trzy lata spędził w kontrwywiadzie SB (Departament II MSW), by ponownie wrócić do wywiadu. Jak podkreśla Cenckiewicz: „Nie wiadomo, czym konkretnie zajmował się wówczas Czempiński. Wiemy natomiast, że w latach 80. trafił do komórki zajmującej się kontrwywiadem zagranicznym w Departamencie I (Wydziału X).” W roku 1982 r. ponownie został zatrudniony formalnie w MSZ i objął funkcję I sekretarza Stałego Przedstawicielstwa PRL przy Biurze ONZ w Genewie. Przyjął kryptonim operacyjny „Aca” i przez prawie pięć lat kierował genewską rezydenturą wywiadowczą.

Cenckiewicz ujawnia interesującą charakterystykę Czempińskiego, sporządzoną w roku 1971 przez dyrektora Departamentu I SB MSW płk Józefa Oseka. Wynika z niej, iż kandydat na „wywiadowcę” prezentował: „skrystalizowany materialistyczny światopogląd”, „przynależność do PZPR”, „prawidłową ocenę polityczną zjawisk i wydarzeń w świecie i PRL”, uzdolnienia organizatorskie”, „łatwość wysławiania się, formułowania myśli, poglądów i argumentów” oraz wyrażał „całkowitą akceptację i aktywne poparcie programu i linii politycznej PZPR”.
Były szef MSW Zbigniew Siemiątkowski, autor książki o wywiadzie PRL pisał o takich „wywiadowcach”: „Ślubowali strzec niewzruszonej przyjaźni i sojuszu ze Związkiem Radzieckim oraz szpiegować dla partii i socjalizmu. (…) Pragnęli zaspokajać swoje ambicje, układać życie po swojemu, składając codzienną daninę lojalności partyjnym przełożonym”

Te cechy niekoniecznie były przydatne po roku 1989, jednak ludzie komunistycznej bezpieki bez problemu znaleźli miejsce w wykreowanej przez siebie „nowej rzeczywistości”.
 â€žW III RP – pisał Sławomir Cenckiewicz - przeszłość Czempińskiego zaczęła procentować. Umiejętnie połączył on swoje doświadczenia i wiedzę z okresu pracy w tajnych słuĹźbach PRL (kontakty, działanie w sytuacji ryzyka, znajomość mechanizmĂłw gry rynkowej, kontakty z zachodnim światem biznesu, polityki i słuĹźb) z wygodnym alibi ‘najlepszego przyjaciela AmerykanĂłw’, puszczających w niepamięć jego komunistyczną przeszłość.”
Dzięki sukcesowi tzw. operacji irackiej, kariera Czempińskiego nabrała tempa. W latach 1990-1992 był zastępcą dyrektora zarządu I UOP ds. operacyjnych. To wówczas z rąk Wałęsy, któremu pomógł „skompletować” akta „Bolka” otrzymał awans na generała brygady. Od roku 1993 był najpierw wiceszefem, a później szefem UOP (1993 – 1996). We wrześniu 1994 r. ostrzegł ówczesnego marszałka Sejmu Józefa Oleksego przed kontaktami z Władimirem Ałganowem, nadzorował sprawę „Olina” oraz operację „Majorka”, którą realizował inny „peerelowski Bond” Marian Zacharski.

Po odejściu ze służb w roku 1996 rozpoczął karierę biznesową. Jak podkreślał Cenckiewicz: „lista firm i spółek, w zarządach których zasiadał ten były oficer SB i UOP, nie ma końca.”
Szczególne związki biznesowe łączyły Czempińskiego z Janem Kulczykiem. Z notatki szefa wywiadu Zbigniewa Siemiątkowskiego opublikowanej w roku 2004, a dotyczącej spotkania Kulczyka z agentem KGB Ałganowem wynikało, że Rosjanie poprzez firmy Rotch Energy i ŁUKOIL mieli przejąć Rafinerię Gdańską. Prywatyzacja Rotch Energy miała stanowić pierwszy etap przedsięwzięcia, którego finalnym celem było przejecie akcji PKN Orlen. W notatce Siemiątkowskiego znajduje się zapis: „J.Kulczyk twierdzi, iż osobą, która pośredniczyła w kontaktach z przedstawicielami Rotch Energy, był Gromosław Czempiński, koordynujący ponadto kontakty pomiędzy tą firmą i Łukoilem, za co był przez nie wynagradzany. Nie najlepsze obecnie relacje J.K. z G. Czempińskim wynikają z roszczeń tego ostatniego do kwoty 1 mln USD za pomoc przy prywatyzacji TP SA“. Podczas przesłuchania przed tzw. komisją orlenowską w styczniu 2005 roku, Czempiński potwierdził fakt zaangażowania służb specjalnych w prywatyzacji PKN Orlen. Stenogram z 40 posiedzenia komisji z dn. 12 stycznia 2005 roku zawiera tekst przesłuchania Czempińskiego przez Antoniego Macierewicza i ujawnia rolę byłego esbeka w procesie prywatyzacji sektora paliwowego.

Antoni Macierewicz podkreślał rĂłwnieĹź rolę Czempińskiego w związku z działalnością Marka Dochnala, skazanego za korupcję na karę trzech lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Polityk Prawa i Sprawiedliwości zwrĂłcił uwagę „na parasol ochronny i związki między panem Czempińskim a panem Dochnalem, i pana Dochnala z przedstawicielami aparatu szpiegowskiego Federacji Rosyjskiej”. W jednym z programĂłw telewizyjnych, Macierewicz  przywołał „klasyczny przykład pana Czempińskiego. To jest twĂłrca, opiekun niejakiego Dochnala. To właściwie pan Czempiński stworzył Dochnala”.
Działalność byłego funkcjonariusza SB wykraczała jednak poza sprawy biznesowe. Jak wiemy wielu esbeków oraz współpracowników policji politycznej zaangażowało się w „życie polityczne” III RP. By zrozumieć istotę tej aktywności należałoby sięgnąć do wypowiedzi Czesława Kiszczaka z lutego 1989 roku.

Podczas posiedzenia kierownictwa MSW, szef bezpieki powiedział: "Służba Bezpieczeństwa może i powinna kreować rożne stowarzyszenia, kluby czy nawet partie polityczne. Ma za zadanie głęboko infiltrować istniejące gremia kierownicze tych organizacji na szczeblu centralnym i wojewódzkim, a także na szczeblach podstawowych, musza być one przez nas operacyjnie opanowane. Musimy zapewnić operacyjne możliwości oddziaływania na te organizacje, kreowania ich działalności i kierowania ich polityka."

Wiele lat później, Ludwik Dorn opisując w „Nowym Państwie” (z 2.03.2001r.) powstanie nowej formacji politycznej o nazwie Platforma Obywatelska stwierdził m.in.: „Niezależnie od tego, że udział w tym przedsięwzięciu bierze szereg osobistości politycznych o życiorysach związanych z opozycją wobec PRL, to zarówno Andrzej Olechowski, główny animator Platformy (zarejestrowany tajny współpracownik kontrwywiadu zagranicznego PRL), jak i jego bezpośrednie zaplecze intelektualno-organizacyjne w postaci funkcjonariuszy komunistycznych służb specjalnych (generałowie Petelicki i Czempiński) oraz grupa finansowego wsparcia (Business Centre Club, gdzie czołową rolę odgrywają byli pracownicy biur radców handlowych PRL-owskich ambasad) kojarzeni są z komunistycznym wywiadem - dawnym I Departamentem MSW. Platforma Obywatelska nie jest wyłącznie ekspozyturą "jedynki", ale w rękach realnej grupy kierowniczej stanowi użyteczne, w dużym stopniu kontrolowane narzędzie realizacji jej ekonomicznych interesów.”
Gromosław Czempiński potwierdził swój udział w tworzeniu PO, gdy 7 lipca 2009 roku na antenie „Polsat News” wyznał: „Miałem dość duży udział, w tym że powstała Platforma, mogę powiedzieć, że odbyłem wtedy olbrzymią liczbę rozmów, a przede wszystkim musiałem przekonać Olechowskiego i Piskorskiego do pewnej koncepcji, którą później oni świetnie realizowali”.

Zdaniem niektórych mediów powołanie Platformy poprzedziło spektakularne wydarzenie. W styczniu 2001 roku w warszawskim gmachu Intraco miało dojść do spotkania kilku byłych esbeków z Gromosławem Czempińskim. Zebranych wówczas „przyjaciół jednej służby”, pułkowników: Krzysztofa Smolińskiego, Romana Deryłę, Marka Szewczyka, Zygmunta Cebulę i Wojciecha Czerniaka, Czempiński miał namawiać do wsparcia Platformy i zachęcać do budowania wokół tej partii grupy doradców i specjalistów od służb specjalnych.

Rolę byłego funkcjonariusza Departamentu I SB w dziele budowania nowej partii politycznej potwierdził jeden z trzech pozostałych „ojców założycieli” PO Andrzej Olechowski mówiąc: „generał Czempiński na pewno też uczestniczył w jakiś sposób w formowaniu takich pomysłów. (…) Rozmawiałem z gen. Czempińskim na temat nowo tworzonej formacji.”
Niespodziewany zwrot w karierze Czempińskiego mĂłgł nastąpić w grudniu 2011 roku, gdy  został zatrzymany przez CBA, a katowicka prokuratura postawiła mu zarzut przyjęcia łapĂłwki w związku z  prywatyzacją LOT-u, STOEN-u oraz spółek z tzw. grupy G8. Prokurator Jacek Więckowski, ktĂłry postawił zarzuty korupcyjne został odwołany z Prokuratury Apelacyjnej w grudniu 2012 roku. „Jesteśmy zdziwieni i zaskoczeni tą decyzją” - komentowali wĂłwczas funkcjonariusze CBA, a media przytaczały wypowiedĹş jednego z prokuratorĂłw, ktĂłry stwierdził, Ĺźe „dymisja Więckowskiego to sygnał, Ĺźe śledztwo moĹźe zostać rozmyte”. Rzeczywiście, kilka tygodni później prokuratura umorzyła śledztwo z powodu przedawnienia zarzutu „przyjęcia w latach 1990-1996 łapĂłwki w zamian za pomoc w załatwieniu kontraktu na dostawę sprzętu.”

Nietrudno zauważyć, że wkrótce po wydaniu decyzji o umorzeniu, Gromosław Czempiński stał się jednym z głównych komentatorów spraw publicznych i zaczął być chętnie zapraszany do rządowych mediów.
Wiedza na temat zaangaĹźowania Czempińskiego w powstanie Platformy Obywatelskiej, nakazuje traktować te wystąpienia w wyrazistym kontekście politycznym. Wprawdzie były esbek jest usilnie przedstawiany jako „fachowiec od słuĹźb” lub niezaleĹźny ekspert, to kreacja taka wydaje się mieć niewiele wspĂłlnego z prawdą. Gdy Czempiński snuje teorie na temat Smoleńska, atakuje Antoniego Macierewicza i ustalenia zespołu smoleńskiego lub wypowiada się krytycznie o pułkowniku Kuklińskim – nie sposĂłb zapomnieć, Ĺźe mamy do czynienia nie tylko z funkcjonariuszem „wywiadu politycznego”, ktĂłry trudnił się „zwalczeniem wrogĂłw Polski Ludowej”, ale jednym z twĂłrcĂłw obecnego systemu politycznego i  partii rządzącej.

W dniu .06.2014 o 03:33 Mark Woydak <markwoydak@outlook.com> pisze:

OD SB DO PLATFORMY

Jednym z groĹşniejszych mitĂłw, rozpowszechnianych bezkarnie przez ludzi  bezpieki jest ten o rzekomej odrębności tzw. wywiadu PRL od struktur  SłuĹźby Bezpieczeństwa oraz wyjątkowej pozycji ludowych „wywiadowcĂłw” w  hierarchii słuĹźb komunistycznych. Oficerowie Departamentu I SB MSW  kreują się na ludzi honorowych i profesjonalistĂłw, ktĂłrzy nie tylko nie  mieli nic wspĂłlnego z pospolitymi esbekami, ale Sowietom się nie  kłaniali i dzielnie słuĹźyli ojczyĹşnie.Mitologia ta pozwala tworzyć  osobliwe legendy na temat rzekomych dokonań funkcjonariuszy Departamentu  I, słuĹźy kreowaniu wyobraĹźeń o ich „fachowości”, a nawet prowadzi do  formułowania roszczeń o szczegĂłlnych „zasługach dla Polski”.

Wyrazem tej optyki mogłyby stać się słowa byłego funkcjonariusza SB  Gromosława Czempińskiego, ktĂłry poruszony zapowiedzią odebrania esbekom  wysokich emerytur stwierdził przed kilkoma laty: „Nie myślałem, Ĺźe będę  traktowany jak esbek. Działaliśmy dla kraju, dla narodu.” (…) NaraĹźałem  Ĺźycie dla tego kraju i teraz mam być traktowany, jako obywatel trzeciej  kategorii.”
Podstawowe informacje na temat genezy i działalności Departamentu I SB  MSW przeczą tym twierdzeniom. Treść Zarządzenia Nr 0045/70 ministra  spraw wewnętrznych z 17 maja 1970 r. w sprawie zakresu pracy oraz  regulaminu organizacyjnego Departamentu I MSW stanowi, iĹź „Departament I  MSW jest jedyną jednostką w systemie słuĹźby bezpieczeństwa upowaĹźnioną  do organizowania wywiadu za granicą”. Zapis ten uświadamia, Ĺźe wywiad  PRL był  integralną jednostką SłuĹźby Bezpieczeństwa, a nie wydzielonym  pionem działającym w strukturach MSW.

Organ ten wykonywał typowe zadania komunistycznej policji politycznej;  prześladował i inwigilował opozycję, zwalczał przedstawicieli legalnego  rządu II RP, walczył z Kościołem i represjonował PolakĂłw, jednym słowem  – robił to wszystko, co przez lata czerwonego terroru robiły wszystkie  formacje komunistycznej bezpieki. Celną definicję komunistycznego  wywiadu zawiera dokument zatytułowany „Geneza i zmiany  organizacyjno-strukturalne Departamentu I MSW”. Jego autorem płk Stefan  Słomka z Departamentu I, a powstało ono około 1986 roku, zapewne w  celach szkoleniowych. Przedstawiając przyczyny powołania tej formacji  płk Słomka stwierdzał: „Realizacja zadań postawionych przed Resortem  Bezpieczeństwa Publicznego wymagała m.in. podejmowania działań o  charakterze wywiadowczym. W tym celu w Resorcie Bezpieczeństwa  Publicznego utworzono wyspecjalizowany organ – wywiadu politycznego –  ktĂłrego zadaniem było wykonywanie pracy według reguł i zasad właściwych  aparatowi wywiadowczemu.”(wytł.moje)
Zadaniem owego „wywiadu politycznego” była „ochrona powstałej władzy  ludowej oraz budowanego ustroju socjalistycznego przed zakusami rodzimej  reakcji i ośrodkĂłw dywersyjno-szpiegowskich państw kapitalistycznych”.

Z tej perspektywy warto dostrzec autentyczność niedawnej wypowiedzi  Czempińskiego, w ktĂłrej wyraził swoją oceną działalności polskiego  bohatera płk Ryszarda Kuklińskiego słowami: „w moich kategoriach  Kukliński to jest zdrajca”.Jako część aparatu represji, Departament I SB  MSW trudnił się przede wszystkim zbieraniem informacji o „wrogach Polski  Ludowej” – do ktĂłrych z pewnością moĹźemy zaliczyć pułkownika  Kuklińskiego. SzczegĂłlne znaczenie przywiązywano teĹź do walki z  Kościołem i działań operacyjnych skierowanych przeciwko Watykanowi.
Kierunek ten był „polską specjalnością” wśrĂłd wszystkich formacji  megasłuĹźb sowieckich, zaś informacje zdobywane przez „polskich  wywiadowcĂłw” i ich agenturę słuĹźyły opracowywaniu szeregu kombinacji  operacyjnych wymierzonych w Kościół oraz budowaniu długofalowej  strategii Moskwy wobec Watykanu. Rozpracowywano najwaĹźniejsze ośrodki  watykańskie – Sekretariat Stanu, Kongregację ds. BiskupĂłw, Sekretariat  ds. Niewierzących, Sekretariat Synodu BiskupĂłw, Papieską Akademię  Dyplomatyczną, kurie generalne jezuitĂłw, dominikanĂłw, franciszkanĂłw czy  salezjanĂłw. W ramach działań przeciwko Kościołowi interesowano się  rĂłwnieĹź kościelnymi ośrodkami polonijnymi, episkopatami RFN, USA,  Francji i krajĂłw Beneluxu oraz centralami organizacji katolickich i  ewangelickich w RFN.

Gromosław Czempiński mĂłgłby wiele powiedzieć na temat tej  „specjalizacji”. Doświadczenia związane z „kierunkiem kościelnym” ten  funkcjonariusz SB nabywał w połowie lat 70 w Chicago, gdy został  oddelegowany do tzw. instytucji przykrycia - MSZ PRL i formalnie  zatrudniony jako wicekonsul. Ujawnione przez Sławomira Cenckiewicza  dokumenty Towarzystwa Łączności z Polonią Zagraniczną „Polonia”, w tym  raporty Czempińskiego kierowane do centrali, ukazują jego „kierunki  pracy”: „Dotyczyły kilku zagadnień: strategii dezintegracji Polonii w  kontekście tzw. pracy z „klerem polonijnym”, oceny wizyty  przedstawicieli episkopatu Polski w Stanach Zjednoczonych w związku z  41. Kongresem Eucharystycznym w Filadelfii oraz opisu spotkania  współzałoĹźyciela Komitetu Obrony RobotnikĂłw profesora Edwarda  Lipińskiego z Polonią amerykańską w Chicago.” Czempiński zwracał teĹź  uwagę na „rewizjonistyczne” wypowiedzi kard. Wojtyły i w swoich  raportach wyraĹźał oburzenie poglądami krakowskiego biskupa na temat  współpracy z Polonią.

Po dekonspiracji w grudniu 1976 roku, Czempiński został odwołany z  Chicago i następne trzy lata spędził w kontrwywiadzie SB (Departament II  MSW), by ponownie wrĂłcić do wywiadu. Jak podkreśla Cenckiewicz: „Nie  wiadomo, czym konkretnie zajmował się wĂłwczas Czempiński. Wiemy  natomiast, Ĺźe w latach 80. trafił do komĂłrki zajmującej się  kontrwywiadem zagranicznym w Departamencie I (Wydziału X).” W roku 1982  r. ponownie został zatrudniony formalnie w MSZ i objął funkcję I  sekretarza Stałego Przedstawicielstwa PRL przy Biurze ONZ w Genewie.  Przyjął kryptonim operacyjny „Aca” i przez prawie pięć lat kierował  genewską rezydenturą wywiadowczą.

Cenckiewicz ujawnia interesującą charakterystykę Czempińskiego,  sporządzoną w roku 1971 przez dyrektora Departamentu I SB MSW płk JĂłzefa  Oseka. Wynika z niej, iĹź kandydat na „wywiadowcę” prezentował:  „skrystalizowany materialistyczny światopogląd”, „przynaleĹźność do  PZPR”, „prawidłową ocenę polityczną zjawisk i wydarzeń w świecie i PRL”,  uzdolnienia organizatorskie”, „łatwość wysławiania się, formułowania  myśli, poglądĂłw i argumentĂłw” oraz wyraĹźał „całkowitą akceptację i  aktywne poparcie programu i linii politycznej PZPR”.
Były szef MSW Zbigniew Siemiątkowski, autor książki o wywiadzie PRL  pisał o takich „wywiadowcach”: „Ślubowali strzec niewzruszonej przyjaĹşni  i sojuszu ze Związkiem Radzieckim oraz szpiegować dla partii i  socjalizmu. (…) Pragnęli zaspokajać swoje ambicje, układać Ĺźycie po  swojemu, składając codzienną daninę lojalności partyjnym przełoĹźonym”

Te cechy niekoniecznie były przydatne po roku 1989, jednak ludzie  komunistycznej bezpieki bez problemu znaleĹşli miejsce w wykreowanej  przez siebie „nowej rzeczywistości”.
  „W III RP – pisał Sławomir Cenckiewicz - przeszłość Czempińskiego  zaczęła procentować. Umiejętnie połączył on swoje doświadczenia i wiedzę  z okresu pracy w tajnych słuĹźbach PRL (kontakty, działanie w sytuacji  ryzyka, znajomość mechanizmĂłw gry rynkowej, kontakty z zachodnim światem  biznesu, polityki i słuĹźb) z wygodnym alibi ‘najlepszego przyjaciela  AmerykanĂłw’, puszczających w niepamięć jego komunistyczną przeszłość.”
Dzięki sukcesowi tzw. operacji irackiej, kariera Czempińskiego nabrała  tempa. W latach 1990-1992 był zastępcą dyrektora zarządu I UOP ds.  operacyjnych. To wĂłwczas z rąk Wałęsy, ktĂłremu pomĂłgł „skompletować”  akta „Bolka” otrzymał awans na generała brygady. Od roku 1993 był  najpierw wiceszefem, a później szefem UOP (1993 – 1996). We wrześniu  1994 r. ostrzegł Ăłwczesnego marszałka Sejmu JĂłzefa Oleksego przed  kontaktami z Władimirem Ałganowem, nadzorował sprawę „Olina” oraz  operację „Majorka”, ktĂłrą realizował inny „peerelowski Bond” Marian  Zacharski.

Po odejściu ze słuĹźb w roku 1996 rozpoczął karierę biznesową. Jak  podkreślał Cenckiewicz: „lista firm i spółek, w zarządach ktĂłrych  zasiadał ten były oficer SB i UOP, nie ma końca.”
SzczegĂłlne związki biznesowe łączyły Czempińskiego z Janem Kulczykiem. Z  notatki szefa wywiadu Zbigniewa Siemiątkowskiego opublikowanej w roku  2004, a dotyczącej spotkania Kulczyka z agentem KGB Ałganowem wynikało,  Ĺźe Rosjanie poprzez firmy Rotch Energy i ŁUKOIL mieli przejąć Rafinerię  Gdańską. Prywatyzacja Rotch Energy miała stanowić pierwszy etap  przedsięwzięcia, ktĂłrego finalnym celem było przejecie akcji PKN Orlen.  W notatce Siemiątkowskiego znajduje się zapis: „J.Kulczyk twierdzi, iĹź  osobą, ktĂłra pośredniczyła w kontaktach z przedstawicielami Rotch  Energy, był Gromosław Czempiński, koordynujący ponadto kontakty pomiędzy  tą firmą i Łukoilem, za co był przez nie wynagradzany. Nie najlepsze  obecnie relacje J.K. z G. Czempińskim wynikają z roszczeń tego  ostatniego do kwoty 1 mln USD za pomoc przy prywatyzacji TP SA“.. Podczas  przesłuchania przed tzw. komisją orlenowską w styczniu 2005 roku,  Czempiński potwierdził fakt zaangaĹźowania słuĹźb specjalnych w  prywatyzacji PKN Orlen. Stenogram z 40 posiedzenia komisji z dn. 12  stycznia 2005 roku zawiera tekst przesłuchania Czempińskiego przez  Antoniego Macierewicza i ujawnia rolę byłego esbeka w procesie  prywatyzacji sektora paliwowego.

Antoni Macierewicz podkreślał rĂłwnieĹź rolę Czempińskiego w związku z  działalnością Marka Dochnala, skazanego za korupcję na karę trzech lat i  sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Polityk Prawa i Sprawiedliwości  zwrĂłcił uwagę „na parasol ochronny i związki między panem Czempińskim a  panem Dochnalem, i pana Dochnala z przedstawicielami aparatu  szpiegowskiego Federacji Rosyjskiej”. W jednym z programĂłw  telewizyjnych, Macierewicz  przywołał „klasyczny przykład pana  Czempińskiego. To jest twĂłrca, opiekun niejakiego Dochnala. To właściwie  pan Czempiński stworzył Dochnala”.
Działalność byłego funkcjonariusza SB wykraczała jednak poza sprawy  biznesowe. Jak wiemy wielu esbekĂłw oraz współpracownikĂłw policji  politycznej zaangaĹźowało się w „życie polityczne” III RP. By zrozumieć  istotę tej aktywności naleĹźałoby sięgnąć do wypowiedzi Czesława  Kiszczaka z lutego 1989 roku.

Podczas posiedzenia kierownictwa MSW, szef bezpieki powiedział: "SłuĹźba  Bezpieczeństwa moĹźe i powinna kreować roĹźne stowarzyszenia, kluby czy  nawet partie polityczne. Ma za zadanie głęboko infiltrować istniejące  gremia kierownicze tych organizacji na szczeblu centralnym i  wojewĂłdzkim, a takĹźe na szczeblach podstawowych, musza być one przez nas  operacyjnie opanowane. Musimy zapewnić operacyjne moĹźliwości  oddziaływania na te organizacje, kreowania ich działalności i kierowania  ich polityka."

Wiele lat później, Ludwik Dorn opisując w „Nowym Państwie” (z  2.03.2001r.) powstanie nowej formacji politycznej o nazwie Platforma  Obywatelska stwierdził m.in.: „NiezaleĹźnie od tego, Ĺźe udział w tym  przedsięwzięciu bierze szereg osobistości politycznych o Ĺźyciorysach  związanych z opozycją wobec PRL, to zarĂłwno Andrzej Olechowski, główny  animator Platformy (zarejestrowany tajny współpracownik kontrwywiadu  zagranicznego PRL), jak i jego bezpośrednie zaplecze  intelektualno-organizacyjne w postaci funkcjonariuszy komunistycznych  słuĹźb specjalnych (generałowie Petelicki i Czempiński) oraz grupa  finansowego wsparcia (Business Centre Club, gdzie czołową rolę odgrywają  byli pracownicy biur radcĂłw handlowych PRL-owskich ambasad) kojarzeni są  z komunistycznym wywiadem - dawnym I Departamentem MSW. Platforma  Obywatelska nie jest wyłącznie ekspozyturą "jedynki", ale w rękach  realnej grupy kierowniczej stanowi uĹźyteczne, w duĹźym stopniu  kontrolowane narzędzie realizacji jej ekonomicznych interesĂłw.”
Gromosław Czempiński potwierdził swĂłj udział w tworzeniu PO, gdy 7 lipca  2009 roku na antenie „Polsat News” wyznał: „Miałem dość duĹźy udział, w  tym Ĺźe powstała Platforma, mogę powiedzieć, Ĺźe odbyłem wtedy olbrzymią  liczbę rozmĂłw, a przede wszystkim musiałem przekonać Olechowskiego i  Piskorskiego do pewnej koncepcji, ktĂłrą później oni świetnie  realizowali”.

Zdaniem niektĂłrych mediĂłw powołanie Platformy poprzedziło spektakularne  wydarzenie. W styczniu 2001 roku w warszawskim gmachu Intraco miało  dojść do spotkania kilku byłych esbekĂłw z Gromosławem Czempińskim.  Zebranych wĂłwczas „przyjaciół jednej słuĹźby”, pułkownikĂłw: Krzysztofa  Smolińskiego, Romana Deryłę, Marka Szewczyka, Zygmunta Cebulę i  Wojciecha Czerniaka, Czempiński miał namawiać do wsparcia Platformy i  zachęcać do budowania wokół tej partii grupy doradcĂłw i specjalistĂłw od  słuĹźb specjalnych.

Rolę byłego funkcjonariusza Departamentu I SB w dziele budowania nowej  partii politycznej potwierdził jeden z trzech pozostałych „ojcĂłw  załoĹźycieli” PO Andrzej Olechowski mĂłwiąc: „generał Czempiński na pewno  teĹź uczestniczył w jakiś sposĂłb w formowaniu takich pomysłów. (…)  Rozmawiałem z gen. Czempińskim na temat nowo tworzonej formacji.”
Niespodziewany zwrot w karierze Czempińskiego mĂłgł nastąpić w grudniu  2011 roku, gdy  został zatrzymany przez CBA, a katowicka prokuratura  postawiła mu zarzut przyjęcia łapĂłwki w związku z  prywatyzacją LOT-u,  STOEN-u oraz spółek z tzw. grupy G8. Prokurator Jacek Więckowski, ktĂłry  postawił zarzuty korupcyjne został odwołany z Prokuratury Apelacyjnej w  grudniu 2012 roku. „Jesteśmy zdziwieni i zaskoczeni tą decyzją” -  komentowali wĂłwczas funkcjonariusze CBA, a media przytaczały wypowiedĹş  jednego z prokuratorĂłw, ktĂłry stwierdził, Ĺźe „dymisja Więckowskiego to  sygnał, Ĺźe śledztwo moĹźe zostać rozmyte”. Rzeczywiście, kilka tygodni  później prokuratura umorzyła śledztwo z powodu przedawnienia zarzutu  „przyjęcia w latach 1990-1996 łapĂłwki w zamian za pomoc w załatwieniu  kontraktu na dostawę sprzętu.”

Nietrudno zauwaĹźyć, Ĺźe wkrĂłtce po wydaniu decyzji o umorzeniu, Gromosław  Czempiński stał się jednym z głównych komentatorĂłw spraw publicznych i  zaczął być chętnie zapraszany do rządowych mediĂłw.
Wiedza na temat zaangaĹźowania Czempińskiego w powstanie Platformy  Obywatelskiej, nakazuje traktować te wystąpienia w wyrazistym kontekście  politycznym. Wprawdzie były esbek jest usilnie przedstawiany jako  „fachowiec od słuĹźb” lub niezaleĹźny ekspert, to kreacja taka wydaje się  mieć niewiele wspĂłlnego z prawdą. Gdy Czempiński snuje teorie na temat  Smoleńska, atakuje Antoniego Macierewicza i ustalenia zespołu  smoleńskiego lub wypowiada się krytycznie o pułkowniku Kuklińskim – nie  sposĂłb zapomnieć, Ĺźe mamy do czynienia nie tylko z funkcjonariuszem  „wywiadu politycznego”, ktĂłry trudnił się „zwalczeniem wrogĂłw Polski  Ludowej”, ale jednym z twĂłrcĂłw obecnego systemu politycznego i  partii  rządzącej.

Do budy parszywy kundlu.
--
stevep
-- -- -
UĹźywam klienta poczty Opera Mail: http://www.opera.com/mail/