Mit Leszka Balcerowicza

Człowiek ten został powszechnie uznany za „ojca polskiego kapitalizmu”. Sam profesor uważa, że krytykownie jego pomysłów jest przejawem „złej woli”. Sprowadzenie dyskusji do takiego poziomu wyklucza merytoryczną debatę. A sam Balcerowicz jawi się jako najbardziej merytoryczny polemista. Kwestionowanie jego zasług jest niemodne w ideologii III RP. Poza zasługami, mówienie o jego błędach jest „populizmem”. Sam Balcerowicz wyłączył się z kregu ludzi, którzy maja cokolwiek na sumieniu. To finansowy przedstawiciel elity, który nigdy nie przejawiał najmniejszej chęci choćby wytłumaczenia narodowi swych posunięć. Załgany salon nie wspomina, że Milton Friedman, podobno mistrz Balcerowicza, miał o nim dość nieciekawy pogląd. Dobrym przykladem jest tutaj opinia Krzysztofa Rybińskiego. Ten analityk stwierdził coś w rodzaju, że „krytykowanie ludzi o uznanym dorobku jest nierzetelnością”. Pytam pana Rybińskiego: uznanym przez kogo? Bo, ci uznani przez salon akurat mnie mało interesują. Ich „dorobek” owocuje właśnie… 770 miliardami długu państwa! Czy głos krytyczny od razu jest złem? W państwie polskim obowiązuje cenzura zwana „Balcerowicz jest nieomylny”. Dlaczego nikt do dziś nie podjął otwartej dyskusji o jego słynnym planie z 1990 roku? Dlaczego nikt nie mówi kto mu ten plan napisał? Sam George Soros twierdzi, że to on zaprojektował „polskie przemiany rynkowe”. Dlaczego nikt otwarcie nie pyta o odpowiedzialność Balcerowicza za „akumulację pierwotną”? Kiedy postkomuniści dokonali masowej grabieży majątku pństwowego, Leszek Balcerowicz był wysokim urzędnikiem, który z tytułu zajmowanego stanowiska odpowiadał za ten majątek. To wszystko zgodnie otoczono zasłoną milczenia. Pytań są tysiącę. Ale odpowiedzi się nie doczekamy. Co najwyzej pojawią się oskarżenia o „złą wolę”.



--