DZIAŁACZKI –  Magdaleny Zaboklickiej z Wrocławia  Do Międzyzakładowego Komitetu ZałoĹźycielskiego NSZZ „Solidarność” we  Wrocławiu   „ Na początku wyjaśniam; to, co napiszę dotyczyć będzie zebrania, ktĂłre odbyło się w piątek ( 17.10.1980), W auli Politechniki (Wrocławskiej, przyp., LS.), A raczej spraw tam poruszanych. Właściwie powinnam zabrać głos na zebraniu, tak nakazywało mi moje sumienie. JeĹźeli tego nie zrobiłam to, dlatego, Ĺźe należę do osĂłb nieśmiałych, nie umiem przemawiać publicznie, a ponadto zanim wypowiem swoje zdanie, muszę sobie rzecz najpierw przemyśleć. A więc przemyślałam, ale niesmak i przygnębienie, jakie napełniły mnie niektĂłre fragmenty zebrania, niektĂłre wypowiedzi, a moĹźe jeszcze bardziej reakcja sali na te wypowiedzi nie opuściło mnie dotąd. Wybaczcie, Ĺźe piszę o swoich osobistych odczuciach. Cóş mogą one obchodzić Was. KtĂłrzy macie tyle i tak doniosłych obowiązkĂłw na swoich barkach? A jednak wysłuchajcie, bo to jest głos z dołu”, i to głos – wierzę w to, na pewno nie odosobniony, wyraĹźający odczucie jakiejś części aktywu związkowego. Chodzi mi tu o sprawę dr Skonki, ale nie o niego ”jako takiego”, lecz o to, co się wokół tej osoby dzieje,  i jak się dzieje. Właśnie jak się dzieje. Z dr Skonką zetknęłam się po raz pierwszy na szkoleniach prowadzonych w pierwszej połowie września (1980 r.) w budynku przy placu Czerwonym, gdy w dusznej, przepełnionej sali po kilka godzin dziennie wykładał takim jak ja „świeĹźo upieczonym” aktywistom związkowym „abecadło związkowe”. Jego widoczne dla wszystkich zaangaĹźowanie i jego trud budziły uznanie słuchaczy. Wybaczcie mi, Ĺźe pozwolę sobie znĂłw na osobiste wynurzenia: wstępowałam w tym okresie czasu często do Waszej siedziby, nawet juĹź nie koniecznie po komunikaty, czy konkretne informacje, ale czasem tylko z zewnętrznej potrzeby, jak do miejsca – wybaczcie patos, z ktĂłrego bije ĹşrĂłdło Odnowy. W tym, Ĺźe taki kult czułam do tego miejsca była niemałą zasługą właśnie dr Skonki. Potem były jakieś, niezbyt jasne dla „szerokiego aktywu” oświadczenia, bodaj, Ĺźe w Komunikacie nr 4 i jakieś jeszcze mniej jasne!!) Pogłoski, z ktĂłrych wynikało, Ĺźe drogi dr Skonki i Prezydium MKZ rozeszły się.. Trochę dziwiliśmy się  (mĂłwię o paru osobach, ktĂłre rĂłwnieĹź bywały na wykładach i z ktĂłrymi zdarzało mi się na ten temat rozmawiać, ale nawet nie tak bardzo, bo przecieĹź taki to juĹź teraz burzliwy czas, Ĺźe ciągle i chyba wszędzie ścierają się poglądy, opinie, przekonania, wybuchają spory i sprzeczki. Potem było zebranie w dniu 3 paĹşdziernika, na ktĂłrym wasze Prezydium przedstawiło się delegatom z zakładĂłw pracy, i na ktĂłrym omĂłwiono działalność MKZ. MĂłwiono takĹźe o prowadzonym przez MKZ szkoleniu. Wymieniono jako pioniera p. Skowrońskiego( przepraszam, jeśli pomyliłam nazwisko), a Skonce nic. Jakby nigdy nie istniał. Byłam niemile zaskoczona, naturalnie nie tylko ja jedna. Sądziłam, bowiem, Ĺźe niezaleĹźnie od tego, czy Skonka się „odłamał”, czy nie, naleĹźało przecieĹź wspomnieć o nim), O wkładzie jego pracy, zwłaszcza, Ĺźe wkład ten był przecieĹź niemały. Ale jeszcze i to przemilczenie moĹźna by uznać za gafę, niemiłą, ale wybaczalną, w tym gorącym okresie. Jednak to, czego widownią stała się aula Politechniki, gafą juĹź nazwać się nie da. To było gorszące i zasmucające widowisko. JuĹź sposĂłb, w jaki niszczył, ( bo chyba tylko tak moĹźna to określić) Skonkę p. mecenas Kaszubski, nie był piękny, ale cóş p. Kaszubski jest prawnikiem, a oni - wiadomo – przywykli z człowieka, o ktĂłrym mĂłwią robić anioła lub diabła, w zaleĹźności od tego, czy bronią, czy teĹź oskarĹźają; to juĹź takie ich „ skrzywienie zawodowe”. Trudno, bardzo trudno uwierzyć nam, ktĂłrzyśmy słuchali wykładĂłw dr Skonki, aby był on agentem, jak to nader wyraĹşnie insynuował w swoim krasomĂłwczym wystąpieniu mec. Kaszubski. Oczywiście Skonka mĂłgł nie mieć racji i pewnie jej rzeczywiście nie miał twierdząc, Ĺźe powinny powstać związki regionalne, a nie jeden ogĂłlnopolski. Ale przecieĹź taki sam pogląd wyznawali podobno - jak to nas chyba właśnie p. Kaszubski uświadamiał na poprzednim zebraniu – głosili  przedstawiciele gdańskiego MKZ, a mimo to nikt nie poddawał w wątpliwość ich intencji). UwaĹźam, Ĺźe wystarczyło w swoim czasie oświadczyć, – bo jednak ludziom się jakaś informacja naleĹźała-, Ĺźe pan Skonka nie jest juĹź członkiem Prezydium, poniewaĹź obstawał przy swoich poglądach na niektĂłre kwestie ruchu związkowego, wbrew zdaniu większości Prezydium MKZ, wobec czego obecnie w tym, co głosi nie reprezentuje juĹź MKZ-etu, a jedynie siebie samego. I to byłoby w porządku. Mniejsza jednak o wypowiedĹş p. Kaszubskiego, bo to, co było dalej było znacznie gorsze. Wystąpił ten młody człowiek, nazwiskiem chyba Jabłoński (Zenon, przyp. LS) i zaczął dość nerwowo, ale przecieĹź nie obraĹşliwie, wygłaszać zarzuty pod adresem Prezydium. Z sali zaczęły się gwizdy i protesty. I wtedy, prowadzący zebranie, zamiast uciszyć salę, kazał mu zejść z mĂłwnicy. Nie naleĹźało tego robić. I to kimkolwiek mĂłwca by był i cokolwiek chciałby powiedzieć. To się niestety nazywa tłumienie krytyki, a tego Wam, szermierzom demokracji pod Ĺźadnym pozorem robić nie wolno. W naszym Związku przecieĹź ma być lepiej, szczerzej, sprawiedliwiej niĹź w tych starych instytucjach, przeciwko, ktĂłrym występujemy. To prawda, Ĺźe teraz jest czas walki i bardzo waĹźna jest jedność, ale przecieĹź najwaĹźniejsza jest Demokracja. Bo to o nią walczymy. A nie moĹźna o nią walczyć gwałcąc jej zasady. Nie mĂłwmy sobie, Ĺźe to tylko teraz, na razie tak musimy. JeĹźeli tak zaczniemy, to później będziemy te metody stosować i zawsze znajdziemy na nie jakieś usprawiedliwienie. Najbardziej przeraĹźające i odraĹźające było wystąpienie ostatniego mĂłwcy ( tego z Kontroli DochodĂłw Państwa, nazwiska nie zanotowałam). Typowy demagog w najgorszym tego słowa znaczeniu. Miotał się i rzucał obelgami, a ludzie na sali pobudzeni w swoich najniĹźszych (zdajmy sobie z tego sprawę) instynktach, Ĺźywiołowo klaskali, zaś Prezydium... Słuchało i akceptowało. A ja słuchałam i przypominały mi się róşne wstrząsające sceny z literatury i filmĂłw, np. nazistowskie wiece, gdy Hitler dochodził do władzy; albo obrazek, jak rozjuszony tłum kamieniuje kobietę, dobrze nie wiedząc, za co, to znĂłw, gdy linczują Murzyna i jeszcze inne tym podobne.  Powtarzam nie chodzi mi o Skonkę i jego zwolennikĂłw, choć oczywiście nie jest dobrze, jeśli ich krzywdzicie, ale nie to jest najwaĹźniejsze. WaĹźniejsze jest to, Ĺźe historyczny wir wydarzeń wyniĂłsł Was na piedestał. Przypadła Wam waĹźna i zaszczytna rola. Ku wam wracają się teraz z nadzieją oczy i serca społeczeństwa. Nie zapominajcie, więc co sobą reprezentujecie i jaką stratę poniesie idea, ktĂłrej słuĹźycie, jeĹźeli nie będziecie umieli godnie jej słuĹźyć. Powiesiliście na sali, w ktĂłrej odbywało się zebranie KrzyĹź. Inna sprawa, czy to stosowna okazja, aby Go wieszać, ale jeĹźeli juĹź powiesiliście to pamiętajcie, co on symbolizuje. StrzeĹźcie się, aby w imię KrzyĹźa nie zapalać stosĂłw dla czarownic. Jest to, bowiem największa krzywda, jaką człowiek moĹźe wyrządzić Bogu.  Maria Magdalena, Ĺťaboklicka, Wrocław ( podkreślenia red.)  Jak się okazało ostrzeĹźenie miało proroczy charakter? Istotnie „Solidarność” zapaliła stosy dla nieprawomyślnych PolakĂłw i płoną one nadal pod tym samym szyldem.   INĹť. ANNA KOZIOŁ (1) List wysłany do Dolnośląskiego Komitetu ZałoĹźycielskiego NiezaleĹźnych Samorządnych Zw. Zaw.. we Wrocławiu w dniu 23 września 1980 roku przez Annę Kozioł we Wrocławiu ( „Demokracja Związkowa” Nr Specjalny, lipiec 1981) „ Panowie! Wyrzućcie „Solidarność” z tytułu, bo brzmi jak ironia po tym, co zrobiliście z dr Skonką. Trzeba było słuchać od początku wszystkich jego wykładĂłw i dyskusji, Ĺźeby wiedzieć jak bardzo zaangaĹźowany to człowiek całą sprawą. Jak wielu niezaangaĹźowanym słuchaczom udzieliło się to, ilu przekonał świetną erudycją, inteligencją, rozsądkiem, dowcipem, bezpośredniością, odwagą? Bo były i bardzo odwaĹźne wypowiedzi, przy ktĂłrych zastrzegał się zawsze, Ĺźe jest to jego prywatne zdanie, aby nie stwarzać przeszkĂłd „na trudnym odcinku drogi NSZZ. Teraz, kiedy wreszcie prasa zaczyna o was pisać, wyganiacie tego człowieka, tak całkiem po prostu, nie martwiąc się wcale, Ĺźe pozostał sam i moĹźe zająć się nim bezpieka, bo w końcu nikt nie sprawdzał tłumĂłw pierwszych słuchaczy i licznych nagrywających. Trochę to nawet zastanawiało.  A moĹźe z gĂłry przeznaczyliście go na „poĹźarcie”, bo teraz boicie się jednak o siebie i wystawiacie przepustki. Nie byłam w pamiętny piątek, ale człowiek nie zmieni się z dnia na dzień. JeĹźeli chodzi o KOR, mam duĹźe uznanie dla ludzi naraĹźających się w imię dobrej sprawy. Ale moĹźna wierzyć i rozsądkowi dra Skonki, na pewno działał w dobrej wierze. Zrobiliście z tego aferę, wprowadzając atmosferę fanatyzmu, zagroĹźenia ze strony człowieka- moĹźe najbardziej wartościowego i zraĹźając ludzi do siebie. Bo to jest nie fair. To wygląda na zwykłe rozpychanie w pogoni do stołka, skąd my to znamy ? Proszę wybaczyć, ale nasuwa się porĂłwnanie do sfory sympatycznych zwierzakĂłw, ktĂłre wypędzają jednego, poniewaĹź kiwnął ogonem w inną stronę niĹź reszta, a gdzie demokracja Panowie? Zastanawiam się, czy warto w ogĂłle do was pisać, do kogo moĹźna mieć zaufanie po tym, co się stało? NieduĹźo ryzykuję, bo nic nie udało mi się osiągnąć w tym przewrotnym świecie. Widocznie takim on musi pozostać u nas w Polsce, /a we Wrocławiu szczegĂłlnie/, skoro nie zmieniają się ludzie bez względu na aktualnie przypięty szyld. ( Anna Kozioł). A oto kolejne dwa listy tej działaczki, tym razem wysłane do Lecha Wałęsy, na ktĂłre rĂłwnieĹź nie otrzymała Ĺźadnej odpowiedzi.  Szanowny Panie Przewodniczący! (2) Stała się rzecz fatalna dla NSZZ „Solidarność” Dolnośląska. Sprawa warta jest Pańskiego osobistego zainteresowania. Znam pana Leszka Skonkę z wykładĂłw na placu Czerwonym we Wrocławiu, z ktĂłrych zaliczyłam w całości pierwszy cykl w okresie 9-15 września, a następne zamierzałam zaliczyć wyrywkowo. Byłam przypadkowo świadkiem odtrącenia p. Skonki przez Zarząd na pl. Czerwonym dnia 22 (września) w sposĂłb odraĹźający. Trudno przejść mi nad tym do porządku, gdyĹź zbyt mocno zaangaĹźowana jestem (w ostatnie wydarzenia. Wyjaśnienie na Ĺźadne pytania z sali wykładowej, według ktĂłrego Andrzej Talar” kaperował „ u wojewody wałbrzyskiego, nie trafia do przekonania. To prawda, Ĺźe Talar jest młodym człowiekiem, ale przecieĹź nie debilem. Jakie moĹźe być ĹşrĂłdło tej informacji? Jeśli jest ono uzyskane od samego wojewody, to czy akurat on jest zainteresowany jednością naszych związkĂłw? Zbyt łatwo jest skrzywdzić człowieka. Ludzie trochę lepsi od przeciętnych z reguły mają zaciekłych wrogĂłw, nie przebierających w środkach. JakieĹź to własne – szkodliwe dla ogółu ambicje zarzuca się p. Skonce. Nie otrzymałam przekonywającego wyjaśnienia od „Solidarności” wrocławskiej. Nie wykluczone, Ĺźe Panu mĂłwi coś to nazwisko. O wyjaśnienie, oczywiście nie ośmielam się prosić. Wystarczy mi opinia Pana – na pewno zasadna, o ktĂłrą bardzo proszę, gdyĹź jestem na prostej drodze do ostatecznego i dokładnego wyleczenia się z wszelkich ideałów. Zbyt duĹźo krzywd doznałam sama w Ĺźyciu. Ostatnie było wyrzucenie na bruk przez młodego dyrektora” (z Komitetu – rodem), po czym z konieczności podjęcie pracy nie w moim zawodzie, za ž  poprzednich poborĂłw, ( ktĂłre teĹź zresztą były zaledwie w granicach przeciętnej) i bez moĹźliwości uzyskania podwyĹźki. Z powaĹźaniem Anna.. Kozioł, Wrocław 28.09.1980   List Nr 2 inĹź. Anny Kozioł (3)  Nie otrzymałam odpowiedzi na mĂłj pierwszy list stąd brak pewności czy dotarł on do Pana. W międzyczasie po usilnych zabiegach udało mi się zdobyć kilka zeszłorocznych publikacji dra Skonki. Po zapoznaniu się z ich treścią pogłębiłam swoje przekonanie, Ĺźe jest to człowiek godny najwyĹźszego szacunku. Gorąco proszę o radę, czy jest jakiś bezstronny organ, NSZZ  do rozstrzygnięcia nierĂłwnej i nieuczciwej ze strony obecnego wrocławskiego MKZ gry. Dotychczas mnie, jak i przewaĹźającej większości PolakĂłw KOR kojarzył się ze szlachetnością, bohaterstwem, patriotyzmem i dlatego miałam powaĹźne wątpliwości, co do słuszności zdania p., Skonki o bardzo zróşnicowanych trendach poszczegĂłlnych ugrupowań tej organizacji. ( Pan Skonka zawsze operuje konkretami, podając np. szereg nazwisk, postaci, jego zdaniem negatywnych, jak i pozytywnych działaczy KOR-u z uzasadnieniem swojej opinii, czyli polemizuje uczciwie, „walczy z otwartą przyłbicą”. Po przeczytaniu oświadczenia z pierwszego numeru „Solidarności Dolnośląskiej” wątpliwości moje znikły. Wrocławskie NSZZ, czy teĹź jego część redagująca obrały najpewniejszy i najpodlejszy sposĂłb zohydzania tego nazwiska? Ostatnio za to, Ĺźe ośmielił się bronić  tj. przez niedomĂłwienia sugestywnie łączące to nazwisko ze „znanymi wpływowymi siłami”. Z dużą inteligencją wykorzystuje się nieznajomość tematu i Ĺźywe uczucie społeczeństwa do NSZZ, a rĂłwnieĹź kojarzenie nazwy KOR niemal ze świętością, przy całkowitej nieznajomości nazwiska p, Skonki, ktĂłrego działalność znana jest nielicznej garstce osĂłb. Społeczeństwo nic nie wie o tym Panu. Podniecone gorącym uczuciem do swoich kochanych, wywalczonych i ciągle walczących NSZZ nie zauwaĹźa, i nie chce zauwaĹźyć zastanawiających momentĂłw w tej perfidnej akcji przeciwko człowiekowi, ktĂłrego „ „poglądy w pewnym momencie rozminęły się z ideą naszych związkĂłw”. Ciągle brak konkretĂłw. Wszelkie prĂłby naprowadzenia do refleksji powodują święty gniew i oburzenie, bo tym właśnie - w ludzkim odczuciu – „godzi się, w jedność NSZZ”. Takie właśnie określenia „na okrągło „, bez konkretĂłw znamy przecieĹź aĹź za dobrze od lat z oficjalnej propagandy, a stosuje je teraz redakcja wrocławskiej „Solidarności” w swoich oświadczeniach na przedstawiony temat. Ale szyld NSZZ dla społeczeństwa  uświęca tak bardzo kaĹźdą treść, Ĺźe nie ma miejsca nawet na cień refleksji. Czy takie były zamiary?  Czy wreszcie jest to taka drobna sprawa zniszczyć człowieka? Nawet, gdy pominiemy to, Ĺźe jest to człowiek bardziej wartościowy i uczciwy od przeciętnego rodaka, nie mĂłwiąc juĹź o „bohaterskiej redakcji „Solidarności Dolnośląskiej”. A co np. ja mam robić? Najwygodniej oczywiście „nie wtrącać się”, i tak mi właśnie radzą mądrzy, praktyczni ludzie ( wśrĂłd nich przewodniczący zakładowego KZ). Ale jak mogę z niepodwaĹźalnym przekonaniem do wydarzeń sierpniowych i narodzonych z nich NSZZ patrzeć bezczynnie jak tworzy się w nich wredna klika wykańczająca człowieka (pokrzywdzonego juĹź wcześniej przez inne „wpływowe siły”, rĂłwnieĹź za odwagę myślenia), w identyczny sposĂłb do tego, jak jakiego ja doznałam na początku tego roku od wychowanka komitetu ( dyrektora) z jego słuĹźalczą sforą. Ta właśnie krzywda spotęgowała moje zaangaĹźowanie i zainteresowanie wspaniałymi, historycznymi zmianami i dlatego właśnie akcję przeciw p. L. Skonce, odczuwam jako profanację tych wydarzeń. Wyrzuca się młodego zapaleńca ( Andrzeja Talara) z redakcji, a nawet z NSZZ, za to, Ĺźe poinformował  o swojej wizycie u wojewody i uzyskaniu obietnicy pomocy technicznej i propagandowej. I co w tym złego, ”godzącego w jedność naszych związkĂłw”? PrzecieĹź w Gdańsku podpisano Porozumienie. Czy celowo utrudnia się drugiej stronie jego dotrzymanie, aby mieć pretekst do podburzania narodu? Co tu jest grane, na Boga??? Kto właściwie niszczy te nasze NiezaleĹźne Samorządne....? Wrocław 5.10.1980 Anna Kozioł ( podr.. red) SYMPTOMY FASZYSTOWSKICH METOD W DOLNOŚLĄSKIEJ SOLIDARNOŚCI (artykuł napisany w kwietniu 1988 roku, gdy jeszcze nie było Solidarniści)  Przedstawiony poniĹźej artykuł nie mĂłgł się ukazać w Ăłwczesnej oficjalnej  prasie, bo trwały juĹź rozmowy na temat podziału władzy między ekipą rządzącą, a kierownictwem „Solidarności" oraz tzw. "doradcami. Nawet komunistyczny miesięcznik "Zdanie" odmawiał opublikowania go, by nie draĹźnić kacykĂłw z "Solidarności".  „ Od pewnego czasu moi znajomi, koledzy, przyjaciele przekonywali mnie, Ĺźe moje uprzedzenia, zastrzeĹźenia, krytyczne sądy na temat ruchu zwanego „Solidarność" są krzywdzące i bezpodstawne. Ruch ten, ich zdaniem składa się juĹź dziś z innych rzekomo ludzi, patrzących zupełnie „inaczej na niedawną przeszłość, na swoje  błędy i wypaczenia i dlatego, ich zdaniem, i ja powinienem zrewidować swoje opinie i sądy na ten ruch. Niestety, nie umiano mnie przekonać. Nie posługiwano się, bowiem Ĺźadnymi racjonalnymi argumentami, lecz jedynie słowami nie mającymi Ĺźadnego pokrycia w codziennej rzeczywistości. Przeciwnie. Wciąż spotykałem się z arogancją, zarozumiałością, wyniosłością ludzi, ktĂłrzy dla zaspokojenia swoich  osobistych chorobliwych ambicji naraĹźali "Solidarność" i w końcu doprowadzili do jej zagłady. Nigdy nie usłyszałem w ciągu  minionych  7  lat  ani  jednej szczerej,  rzetelnej samooceny, samokrytyki. Nie znam teĹź Ĺźadnej prĂłby naprawy popełnionych błędĂłw, chęci naprawienia wyrządzonych krzywd, szczerej skruchy i gotowości do publicznej ekspiacji.    Przeciwnie, ludzie, ktĂłrzy  walnie  przyczynili  się  do przekształcenia  związku zawodowego w partię polityczną, pchnęli ten  ruch  do walki  o  władzę,  oszukali  świat  pracy;  nadal utrzymują  -  wbrew  faktom  - Ĺźe  winę  za to, co się stało 13 grudnia  1981  roku, ponoszą wszyscy w kraju i za granicą, tylko nie oni.    To, Ĺźe  moja  ocena  i opinia o kierownictwie "Solidarności" jest słuszna świadczą fakty. A oto one. W kwietniu br. (1988r. ) koło politologĂłw wrocławskich studentĂłw zwrĂłciło się do mnie  o przeprowadzenie prelekcji na temat powstania na Dolnym Śląsku NSZZ "Solidarność", zwłaszcza mojego udziału w tym procesie  oraz przyczyn usuwania z kierownictwa tego ruchu wielu czołowych działaczy   opozycji  demokratycznej,  w  tym  takĹźe załoĹźycieli Wolnych  ZwiązkĂłw  Zawodowych,  przed  sierpniowymi strajkami we Wrocławiu. Organizatorzy prelekcji wiedzieli, Ĺźe  nie  jestem  ani sympatykiem,  ani  teĹź faworytem  władzy.  Twierdzili, Ĺźe chcą poznać  opinie,  sądy  i fakty przedstawiane przez ludzi, ktĂłrzy znają  wydarzenia  ostatnich burzliwych lat z autopsji. Byli nie tylko ich uczestnikami, lecz takĹźe aktywnymi ich twĂłrcami. Te argumenty przekonały  mnie.  Tym bardziej, Ĺźe czynniki oficjalne unikają podejmowania tej problematyki pozostawiając ją wyłącznie w gestii "Koro-Solidarności”. Zgodnie, więc z umową pojawiłem się w klubie Asystenta „Sezam", by przeprowadzić prelekcję. I tu właśnie zaczynają się wydarzenia wręcz niepojęte. Opiszę je dość dokładnie, gdyĹź chcę przekonać ślepych i fanatycznych wyznawcĂłw idei „Koro-Solidarności”, Ĺźe „ludzie kierujący dziś resztkami tego ruchu nie zmienili swej pogardliwej postawy wobec demokracji, tolerancji, pluralizmu. Te waĹźne, a nawet święte dla PolakĂłw wartości, dla nich są tylko bałamutnymi hasłami propagandowymi. Otóş w klubie pojawiło się kilku ludzi, ktĂłrzy przedstawili się  organizatorom spotkania jako wysłannicy Frasyniuka. Jeden z nich   -   Paweł  Kocięba  domagał  się  w  imieniu  Frasyniuka zaniechania   prelekcji.   MĂłwił,   Ĺźe   Frasyniuk   bardzo  się zdenerwował  i rozgniewał,  gdy  się dowiedział o prelekcji dra Skonki  na  temat "Solidarności" i polecił nie dopuścić do niej. Argumentował,  Ĺźe  kierownictwo Regionu  oceniło i osądziło dra Skonkę  w  paĹşdzierniku 1980 roku negatywnie i dlatego nie ma on prawa  bez  zgody  Frasyniuka  występować  publicznie z tematami dotyczącymi NSZZ "Solidarność"  Chyba   komentować   tego   nie trzeba. Oto  jakiś  facet skompromitowany klęską  ruchu.   ktĂłrym   współkierował, a przynajmniej  firmował kierowanie, rozkazuje studentom, kogo mają słuchać,  a kogo  powinni  bojkotować. Nie łatwo w to uwierzyć, lecz jest to niestety prawda. PoniewaĹź  wysłannikom  Frasyniuka,  mimo gróźb, nie udało się zmusić organizatorĂłw do odwołania prelekcji, zażądali wĂłwczas by najpierw  dopuścić do głosu przedstawiciela "Koro-Solodarności", ktĂłry w imieniu Frasyniuka oceni prelegenta, wyda o nim opinię i ostrzeĹźe  audytorium  by  nie  dawało  wiary temu, co on powie; a  wszystko w imię pluralizmu, demokracji, wolności słowa. Dość  miękki  i zastraszony przewodniczący spotkania - student - uległ  chyba w pierwszej chwili żądaniom, ale gdy zagroziłem, Ĺźe w takim przypadku zrezygnuję z wystąpienia, wycofał się. Wymogli jednak   na   nim  opóźnienie  spotkania  by porozumieć  się  z Frasyniukiem i ściągnąć więcej swoich ludzi, ktĂłrzy utrudnialiby skutecznie prowadzenie prelekcji. Niezorientowanych   moĹźe  dziwić, co  tak  bardzo  zdenerwowało kierownictwo  "Koro-Solidarności", Ĺźe zadało sobie aĹź tyle trudu by  nie  dopuścić  do prelekcji? Wszak nie znali treści mającego odbyć  się wystąpienia: sam tytuł brzmiał niewinnie i łagodnie - "Zawiedzione nadzieje NSZZ "Solidarność". Otóş  niepokoił  Frasyniuka  sam  prelegent. Frasyniuk i jego otoczenie  z  gĂłry  zakładali,  Ĺźe to co powie referent jest tak groĹşne,  tak  niebezpieczne,  a  przynajmniej tak niewygodne dla kierownictwa Zarządu Regionu, Ĺźe trzeba uniemoĹźliwić wystąpienie za  wszelką cenę,  a  jeśli  się  to  nie uda to tak skutecznie przeszkadzać, by prelegent nie mĂłgł zrealizować całego programu. Przede wszystkim starą korowską metodą prĂłbowano zwekslować temat i dyskusję na boczne, peryferyjne tory. ToteĹź juĹź po pierwszych moich   grzecznościowych   słowach   skierowanych   pod  adresem studentĂłw   i   organizatorĂłw   prelekcji  wstał  przedstawiciel Frasyniuka  - Paweł Kocięba i oświadczył, Ĺźe prowadzący spotkanie student  nie  powinien dopuścić mnie do głosu, Ĺźe miał najpierw pozwolić  jemu mĂłwić, Ĺźe złamał jakieś wcześniejsze ustalenia i, Ĺźe  za to "zapłaci", Ĺźe "będzie go to drogo kosztować". (Później dowiedziałem  się,  Ĺźe straszył Frasyniukiem). Wszystko to działo się w kwietniu 1988 roku!!!/. W  czasie  trwania  prelekcji, co jakiś czas, ktĂłryś z nasłanych ludzi   usiłował   mi   przerwać,   krzycząc  kłamstwo, bzdura, nieprawda, śmiać się szyderczo itp. Przewodniczący  zebrania - student, był wyraĹşnie przestraszony i dopiero   na   moje   żądanie   przypomniał awanturującym  się wysłannikom  Frasyniuka, Ĺźe to ja prowadzę prelekcję, a nie oni, Ĺźe po moim wystąpieniu będą mogli zabrać głos i ustosunkować się do moich wypowiedzi. Oczywiście,  reszta  audytorium  siedziała  spokojnie, ale ze zdziwieniem  i przeraĹźeniem obserwowała praktyki stosowane przez awanturnikĂłw usiłujących uniemoĹźliwić prowadzenie prelekcji. PoniewaĹź  grupa ta, a szczegĂłlnie dwaj bliscy współpracownicy Frasyniuka:  Paweł  Kocięba  i  Paweł Kasprzak nadal ordynarnie zakłócali  przebieg  spotkania  skorygowałem swĂłj poprzedni plan prelekcji  kładąc  główny  nacisk  na  brak  nawyku w  praktyce demokracji, tolerancji,  uznania  pluralizmu,  wolności słowa w "Solidarności", a  jako  przykład  nie  do podwaĹźenia wskazałem właśnie  na  zachowanie  się ludzi  nasłanych przez Frasyniuka. Jednocześnie  sięgnąłem do podobnych przykładĂłw z minionych lat, a  zwłaszcza owych wyidealizowanych 16 miesięcy władzy i terroru "Koro-Solidarności" w Polsce. Ta  metoda okazała się dość skuteczna, przynajmniej na pewien czas.  Cytowane  przeze mnie przykłady łamania zasad demokracji, stosowanie  bezwzględnej  nietolerancji  wobec  ludzi odmiennie myślących  przez  "Solidarność" nie mogły być kwestionowane, ale za to  usiłowano je bagatelizować dowodząc, Ĺźe są to pojedyncze głosy,  jednostkowe krzywdy  i  niewiele znaczą wobec wielkości sprawy jaką jest "Solidarność".  Gdy tylko  prĂłbowałem  przedstawić  jakiś dowĂłd, jakąś znaczącą tezę,  ktĂłra  nie podobała się tej grupie albo niepokoiła ją np., Ĺźe  przyczyną  upadku NSZZ "Solidarność" były chorobliwe ambicje polityczne  działaczy  KSS  KOR,  ktĂłrzy potraktowali  ten ruch instrumentalnie,  świadomie  deformując  go  i przekształcając w organizację  polityczną,  łamiąc  tym  samym  punkt  2-gi Umowy Gdańskiej,  to  wĂłwczas podnosił się wrzask, Ĺźe to nieprawda, Ĺźe to władze nie dotrzymały warunkĂłw umowy. Wtedy  brałem  dokument  i  cytowałem  ten punkt, ktĂłry wyraĹşnie mĂłwi,  Ĺźe  nowe  związki  zawodowe  "nie  zamierzają pełnić roli partii  politycznej".  Po  takich  cytatach  awanturujący  na pewien   czas milkli.  MoĹźe  dlatego,  Ĺźe  nie  znali,  a  moĹźe zapomnieli niewygodne punkty Umowy. W   kaĹźdym  razie  szybko  uciekali  od  rozwaĹźań  i  argumentĂłw racjonalnych  i  przeskakiwali  na  tematy  pozamerytoryczne np. celowo przekręcając  i  wyśmiewając  moje  nazwisko, poddając w wątpliwości    moje wykształcenie,   prawdziwość   świadectw, sugerując,  Ĺźe doktorat zrobiłem na uczelni partyjnej i to rangi Uniwersytetu   Marksizmu-Leninizmu   itp.   Jeden z  bojĂłwkarzy Frasyniuka  np. wykrzykiwał w czasie prelekcji, Ĺźe "Solidarność" wie   coś   o   tym   doktoracie,   o  mojej  wiedzy,  studiach, kwalifikacjach. Słowem  robiono  wszystko,  by  nie dopuścić do realizacji prelekcji. Gdy prĂłbowałem  np.  powołać  się  na  jakąś  moją  publikację oficjalną  lub  poza oficjalnym  obiegiem  grupa  ta na komendę wybuchała  głośnym śmiechem, wyraĹźając szydercze uwagi i poddając w wątpliwości   moĹźliwość   wyraĹźania przeze  mnie  jakiejkolwiek rozsądnej myśli na piśmie. TakĹźe   cytowane wypowiedzi   innych  ludzi,  ktĂłrzy  wyraĹźali krytyczne  uwagi  o  korowskiej "Solidarności"  traktowane były podobnie lekceważąco i szyderczo. Ba, nawet wypowiedzi krytyczne czołowego  działacza  KOR-u  z  Gdańska  -  Bogdana Borusiewicza prĂłbowano  takĹźe  zagłuszyć.  Otóş  zacytowałem  jego  wypowiedĹş zawartą   w  książce  Mariana  Muskata  i  Mariusza  Wilka,  pt. "Konspira", wydanej w ParyĹźu w 1984 roku. M.in. mĂłwi on tam: "Zacząłem  dostrzegać  jak zmieniają  się ludzie, ktĂłrzy kiedyś byli przyjaciółmi, jak uderzają im do głowy ambicje, stanowiska, jak ze skromnych, uczynnych kolegĂłw wyrastają bossowie niszczący swoich oponentĂłw. Raptem uświadomiłem sobie, Ĺźe sukces wcale nie musi zmieniać człowieka na lepsze, Ĺźe sukces społeczny, narodowy tego  ruchu przestaje  być  moim  sukcesem..."  I dalej - "Ruch obrastał  wszystkimi negatywnymi cechami systemu: nietolerancją dla  inaczej  myślących  i czyniących, tłumienie krytyki..." A w innym  miejscu  - "Nie wyobraĹźam sobie sytuacji Ĺźeby na wyborach do  władz  "Solidarności"  wstał  facet  i powiedział  - jestem niewierzący...  Nie  było  człowieka,  ktĂłry  by powiedział: nie złożę tej przysięgi, bo jestem po prostu niewierzący, chcecie to mnie wybierzcie, nie to nie". Ten  przydługi  cytat  przyjęty  był  wręcz  wrogo przez  ludzi Frasyniuka, ale nie umiano podjąć z nim merytorycznej dyskusji. TakĹźe  cytowane  listy  działaczy "Solidarności" do kierownictwa Regionu Dolnego Śląska wyszydzano i lekcewaĹźono.  Celowo   przytoczyłem   te   fakty   i   tak szczegółowo  je przedstawiłem  by  oddać  atmosferę  spotkania  jaką  wytworzyła niewielka,  lecz bardzo agresywna i hałaśliwa grupa awanturnikĂłw politycznych  z Dolnośląskiej  "Solidarności",  ktĂłra  w innych okolicznościach  posługiwała się  obłudnie hasłami pluralizmu, demokracji,  wolności  słowa itp. Warto teĹź zaznaczyć, Ĺźe ludzie ci  do tej pory nie przychodzili na tego rodzaju spotkania. Chcę dzięki  ukazanej sytuacji przekonać tych wszystkich, ktĂłrzy mają jeszcze jakieś resztki złudzeń wobec korowskiej "Solidarności, Ĺźe  powinni  się  ich jak  najszybciej  wyzbyć.  Chciałem  więc przedstawić   oblicze   moralne  i polityczne  tej  grupy,  jej faktyczny  stosunek  do wielu haseł jakimi tak chętnie się na co dzień posługuje. Jeśli  teraz,  gdy  jeszcze  nie sprawują totalnej władzy nad społeczeństwem  zachowują   się   tak   arogancko, ordynarnie, apodyktycznie,  to  jak  wyglądałby ich rządy gdyby rzeczywiście władali krajem? Nie  trudno  sobie  to  wyobrazić.  Jeśli  teraz  pan  Frasyniuk zakazuje   studentom   słuchania  prelekcji  niemiłych  mu  ludzi, nakazuje milczenie  ludziom  niewygodnym, stosuje cenzurę wobec nieprawomyślnych,  to jak będzie się zachowywał gdy rzeczywiście będzie   dysponował   aparatem wykonawczym  państwa:  władzami bezpieczeństwa,  sądami,  prokuraturą, wojskiem, więziennictwem, prasą, cenzurą itp? I  rzecz  znamienna, po zakończeniu prelekcji, przeszkadzający w czasie jej trwania metodami wręcz łobuzerskimi, nie mieli nic do powiedzenia.   Nie   podjęli  Ĺźadnej  merytorycznej  dyskusji  z przedstawionymi  przeze  mnie  tezami, sądami, opiniami. Na moje pytanie dlaczego  wobec  tego  tak  rwali się do głosu w czasie trwania prelekcji - Paweł Kocięba szczerze przyznał, Ĺźe chodziło po  prostu  o  zakłócenie prelekcji, bo ja jestem "zdrajcą". Owa zdrada  polegać  ma  na  tym,  Ĺźe krytykuję KOR i "Solidarność", ktĂłre  chcą  dla  Polski  dobrze i w ten sposĂłb wspomagam reĹźim. Tak,   tak,  to  nie  pomyłka.  Człowiek  Frasyniuka stwierdził publicznie,  Ĺźe  kaĹźdy  kto  nie zgadza się z "Solidarnością", z wolą i opinią jej kierownictwa jest z d r a j c ą.  By odrzucić ewentualne tłumaczenie, usprawiedliwienie, Ĺźe był to tylko jakiś prywatny wyskok nadgorliwcĂłw pragnących podlizać się  Frasyniukowi,  chcę zauwaĹźyć, Ĺźe na spotkaniu tym był takĹźe Stanisław  Huskowski  -  b.  rzecznik  prasowy  Regionu, ktĂłry powtĂłrzył   stawiane   mi   od   lat  zarzuty  przez  korowskie kierownictwo  "Solidarności".  Zarzuty  te zawiera takĹźe książka /chyba  jego autorstwa  lub  współautorstwa/  - "Solidarność na Dolnym  Śląsku". Występujący pod pseudonimem Stanisław Stefański autor   książki   zarzuca   mi  m.in.,  Ĺźe byłem  przeciwnikiem upolitycznienia  nowych związkĂłw, pisząc: "Po przekształceniu się MKS  w  MKZ /.../ Skonka wziął w swoje ręce szkolenie przyszłych działaczy związkowych. On to inaugurował pierwsze spotkanie tego typu 4.09., kiedy nie tylko budynek, ale i plac przed budynkiem okupowany był przez delegatĂłw zakładĂłw, a samo spotkanie odbywać się  musiało  w  kilku  turach.  On opracował program pierwszych szkoleń  podczas  ktĂłrych  miano  analizować  treść Porozumienia Gdańskiego,  zapoznać  się z międzynarodowymi i krajowymi aktami prawnymi   gwarantującymi   wolność   i   niezaleĹźność  związkĂłw zawodowych, przedyskutować załoĹźenia programowe nowych związkĂłw, zastanowić  się  nad  ich strukturą  i wreszcie uczyć się zasad skutecznego   działania   przez pokazywanie   typowych  błędĂłw popełnianych  przez niedoświadczonego działacza społecznego. Nie ulega  więc  wątpliwości,  Ĺźe  sporo  tych poĹźytecznych skądinąd informacji  przekazywał  swoim słuchaczom. Nieszczęście polegało na tym,  Ĺźe  nikt  z  prezydium  wykładĂłw tych nie kontrolował. Skonka  zaś  nie poprzestał jedynie na realizowaniu opracowanego przez siebie programu. Niepokoju nie wzbudzały jeszcze zgłaszane przez niego propozycje organizacyjnych rozwiązań, jak choćby pomysł tworzenia wspĂłlnych rad  zakładowych  z  liczbą członkĂłw  proporcjonalną  do liczby członkĂłw  poszczegĂłlnych  związkĂłw./.../ Zaniepokojenie wzbudzać natomiast  powinny  prĂłby  formułowania  diagnoz  o charakterze politycznym  w  odniesieniu  do  ruchu związkowego, ktĂłre zaczęły zajmować   wykładowcy   znacznie  więcej  czasu  aniĹźeli  sprawy organizacyjno-związkowe.  Skonka,  jak  relacjonował dziennikarz "Słowa Polskiego", czuł się powołany do składania deklaracji, Ĺźe związki w Ĺźadnym przypadku nie są siłą o charakterze politycznym . Nie byłoby w tym nic odkrywczego, gdyby nie dalszy ciąg  tego wywodu. Wykładowca twierdził bowiem, Ĺźe były prĂłby, i być  moĹźe  będą  jeszcze  w przyszłości - przekształcenia NSZZ w nową siłę o charakterze głównie politycznym. Jest wspĂłlną sprawą robotnikĂłw    - brzmiała    konkluzja   -   dać   odpĂłr   tym nieodpowiedzialnym i na szczęście nielicznym tendencjom.  Skonka  nie  operował,  tak  jak  dziennikarz  "Słowa" aluzjami. Przekonywał  swych  słuchaczy, Ĺźe jedynym wewnętrznym zagroĹźeniem dla związku są ludzie nasłani doń przez KOR. Nie oszczędzał teĹź władzy, a zwłaszcza tych jej reprezentantĂłw, ktĂłrzy przeciwni są zaspokajaniu  słusznych robotniczych postulatĂłw"./.../ Personalnie   swĂłj   atak   Skonka skoncentrował   na   dziale informacyjno-wydawniczym  oraz  Modzelewskim, ktĂłrego wejściu do MKZ od początku się sprzeciwiał"./podr. Red)”. Celowo przytoczyłem tak obszerny cytat z książki opracowanej z  pozycji  korowskiej "Solidarności",  by  Czytelnik  mĂłgł sam osądzić jak wątpliwe stawiano mi zarzuty obrzucając mnie zarazem błotem, pomawiając publicznie o współpracę z SB i władzami PZPR. A przecieĹź ja tylko tłumaczyłem nowym działaczom związkowym, Ĺźe jeśli   odrzuca  się  kuratelę  polityczną  PZPR  nad  związkami zawodowymi,  to nie  moĹźna wprowadzać innej siły politycznej na jej miejsce. Jeśli  ruch związkowy  ma być wolny, niezaleĹźny od PZPR, to nie moĹźna   go  uzaleĹźniać  od politykĂłw  z  KSS  "KOR"  i  róşnych pseudoreligijnych i klerykalnych sił. Wreszcie   nieuczciwe   i   poniĹźej  pasa  było  uderzenie  i przypisywanie mi współpracy z SB, PZPR i władzami. Gdyby to była choć  w  drobnej  części prawda, to musiałbym mieć jakąś korzyść np.  stanowisko zgodne z kwalifikacjami lub w ogĂłle jakąś pracę, jakieś  przywileje,  talony i inne wyróşnienia jakimi obdarowuje się osoby miłe władzy.  ToteĹź  po  zakończeniu  prelekcji,  nawet Ĺźyczliwi dotychczas "Solidarności" uczestnicy spotkania opuszczali salę z niesmakiem i   z  zaĹźenowaniem.  Nie  spodziewali  się  bowiem,  by  ludzie szermujący  nieustannie  hasłami  demokratycznymi,  pluralizmem, wolnością słowa,  przekonań, poglądĂłw, opinii, sądĂłw w praktyce brutalnie   zwalczali   te wartości,  gdy  stają  się  one  im niewygodne.  Zetknęli  się  bowiem  z klasycznym  przykładem,  gdy nawyki zamordyzmu    i    nietolerancji   stają się   silniejsze   od propagandowych haseł. Był  to przykład wielce pouczający, nie tylko dla studentĂłw, ale takĹźe  dla tych wszystkich, ktĂłrzy mieli jeszcze resztki złudzeń i nadziei związanych z byłą korowską "Solidarnością".    Myślę, Ĺźe gdyby doszło obecnie do manifestacji niezadowolenia na  tle  warunkĂłw socjalnych, społecznych lub politycznych, to z pewnością nie będzie w nich przewodzić "Koro-Solidarność".  Społeczeństwo  nie poprze akcji, ktĂłrymi mieliby kierować ludzie tak  skompromitowani,  tak  mierni moralnie, mający tak spaczone pojęcie o demokracji i innych wartościach społecznych.  Słowem  społeczeństwo, nawet niechętne ekipie rządzącej, nie zaufa  po  raz  drugi  tym,  ktĂłrzy  je tak zawiedli i haniebnie oszukali.  Wrocław, kwiecień 1988 r.” P.S.  Niestety w rok później społeczeństwo zaufało i płaci za to do dziś. /Autor/ Wrocław 8 sierpnia 2002 r. Instytut Badań Stalinizmu i Patologii Władzy Leszek Skonka  - Współorganizator i współkierujący strajkiem w sierpniu 1980 roku we Wrocławiu. Członek Prezydium w pierwszym składzie  Zarządu Regionu  Dolnośląskiego NSZZ. Organizator i prowadzący pierwsze kursy ( jeszcze w czasie strajku)   na temat organizowania i działania związkowego, a następnie  w MKZ po zakończeniu strajku, dla działaczy i  organizatorĂłw nowych związkĂłw. Sprzeciwiał się wprowadzaniu KOR-u i upolitycznieniu Związku, zrywaniu Umowy Gdańskiej, awanturnictwu politycznemu. Chciał by związek nie wychodził poza  swĂłj Statut. Za swą postawę pomĂłwiony  został przez kierownictwo „Solidarności” publicznie bez jakichkolwiek podstaw o rzekome sprzyjanie PZPR, działanie na szkodę Związku, współpracę z SB. Usunięty ze  wszystkich funkcji, rĂłwnieĹź ze Związku, ktĂłrego był współtwĂłrcą, spotwarzony publicznie, bez prawa do obrony, skazany na karę śmierci cywilnej przez „Solidarność” kierowaną przez Karola Modzelewskiego i Władysława Frasyniuka.  ZałoĹźyciel i przewodniczący  istniejącego od 1988 roku Komitetu Pamięci Ofiar Stalinizmu w Polsce oraz Instytutu Badań Stalinizmu i Patologii Władzy, zbudował  w 1989 roku pierwszy w Polsce i na świecie Pomnik Ofiar Stalinizmu  stojący w centrum Wrocławiu.