Jacek Biały pisze:

Jest takie powiedzenie: Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę.
Zanim doszło do wczorajszych zadym w Warszawie, mieliśmy spektakl, nie
powiem że rosyjskiej, ale sowieckiej buty ze strony większości Rosjan:
1) Niejaki Szpyrgin, komuszy przywĂłdca wszechrosyjskich kibicĂłw wzywa do
przemarszu ulicami Warszawy z sowieckimi symbolami bez względu na to, czy
polskie prawo tego zabrania, czy nie.

W tym miejscu należy dodać, że Szpyrgin to wychowanek Żyrinowskiego,
ten agresywny typek znany jest z wielu prowokacyjnych antypolskich wypowiedzi, publicznie prezentował mapę z przyszłymi granicami Rosji
na linii Wisły, a w czasie wyborów prezydenckich w 1996 roku wygrażał Polsce nowym rozbiorem między Niemcami a Rosją.

2) Rosyjscy kibice zapowiadają, że będzie ich w Warszawie tylu, że
wszystkich nie zamkną.
3) Podczas meczu z Czechami dochodzi do agresywnych zachowań Rosjan. Dwóch
polskich stewardĂłw zostaje przez nich pobitych.
4) Na widowni pojawia się wielki agresywny transparent "this is Russia"
odwołujący sie do historycznych resentymentów

Wydaje mi się, że nie było to wyłącznie odwołanie do historii, napis
na transparencie wyraźnie sugerował, że Rosja jest tutaj, w Polsce,
co pokrywa się z bełkotem Żyrinowskiego i polityką Putina.

Na pytania o sierp i młot padają grubiańskie tłumaczenia o wyzwalaniu Polski
przez Armie Czerwoną. W powodzi rosyjskiej arogancji słabo przebija się
wiadomość o grupie Rosjan, która złożyła hołd przed tablicą smoleńską.
Nawet, gdyby trąbiły o tym wszystkie media, było już za późno...
Na rosyjskim pochodzie prawie wcale nie widać było komunistycznych symboli.
Można przypuszczać, że ktoś jakimś kanałem dyplomatycznym wyperswadował ten
pomysł rosyjskim kibicom. Cóż z tego, skoro za późno? Po polskiej stronie
lawina już ruszyła, tylko kto tą lawinę podciął?

Tusek prowokował już dwa tygodnie temu, strasząc zagrożeniem dla ruskich piłkarzyków 10 czerwca, kiedy nic z tego nie wyszło, zabrali
się za nagłaśnianie w mediach drugiej opcji, problem polegał na tym,
że środowiska polskich kibiców rozbroiły lawinę od środka, a po
ulicach biegało coś takiego:
http://www.youtube.com/watch?v=KqnYwNiodYA

Dziwny naród ci Rosjanie. Z jednej strony nie chcą Putina i władzy
czekistów, z drugiej strony robią dokładnie to, do czego ci czekiści ich
popychają.
Myślę też, że po zapowiedzi przemarszu z sierpem i młotem, po wypowiedziach
na temat 'wyzwalania Polski' (które to wyzwalanie miało usprawiedliwiać
lekceważeniu polskiego prawa) władze Warszawy nie powinny wydać zgody na ten
pochód. Lecz jakże to? Godzić w sojusze? POstkomusza POlityczna POprawność
nie odważyła się tego zrobić. No i znów burza wokół sportu. Czy nie czas,
aby czerwone dinozaury wszystkich krajów wyniosły sie do muzeów?

Wystarczy pamiętać, że pryncypał Tuska nazywa się Czemiński

"We wrześniu 1972 r. Gromosław Czempiński rozpoczął w Kiejkutach kurs w szkole dla funkcjonariuszy Departamentu I MSW, czyli wywiadu cywilnego. Ojciec Czempińskiego zajmował się m.in. pozyskiwaniem kandydatów do wywiadu. Zbigniew Siemiątkowski, były szef UOP z okresu rządów SLD, tak nakreślił atmosferę w czasie kursów: "Dla młodych wywiadowców pobyt w Kiejkutach był szokiem cywilizacyjnym. Wszystko odbiegało od tego, z czym mieli dotąd do czynienia. Starannie wykonane i wykończone w technologii skandynawskiej pawilony mieszkalne i dydaktyczne, kryty basen, telewizja przemysłowa, indywidualne pokoje z łazienkami ze szwedzką armaturą i glazurą, laboratoria językowe i technik operacyjnych (...). Do tego piękna mazurska sceneria, rzeźby Alfreda Karnego, morenowe wzgórza, las, jezioro i przystań żeglarska. Strefy dostępu. Las anten. Wartownicy. Przepustki. Aura tajemniczości. Ślubowanie w blasku pochodni u stóp Światowida. Wyizolowany świat złotej klatki, tylko dla wybranych. Tak rodzi się poczucie wspólnoty, wyjątkowości. Od tego już tylko krok do poczucia wyższości".

W tamtym okresie wszystkie powyĹźsze akcesoria były niedostępne dla zwykłych PolakĂłw, ktĂłrzy musieli zadowolić się syrenką 104, salcesonem i bananami na święta. Wywiad PRL był elitą aparatu komunistycznego, trafiali do niego wyłącznie  osoby sprawdzone, wyróşniający się funkcjonariusze MO i SB, członkowie rodzin nomenklatury partyjnej. Razem z Czempińskim na kursie przebywał m.in. syn byłego wiceszefa wywiadu Aleksander Makowski, późniejszy naczelnik wydziału XI wywiadu cywilnego.


Czempiński po ukończeniu kursu w Kiejkutach oficjalnie rozpoczął pracę "pod przykryciem" w MSZ. W 1975 r. wyjechał do konsulatu PRL w Chicago. Został wicekonsulem, ale faktycznie pracował dla wywiadu. Był rezydentem wywiadu cywilnego PRL, przyjął kryptonim operacyjny "Roy". Słał meldunki do MSZ i MSW. Doktor Sławomir Cenckiewicz na podstawie odnalezionych raportĂłw wysyłanych do MSZ ocenił, Ĺźe Czempiński szpiegował zarĂłwno AmerykanĂłw, jak i Polonię oraz Kościół katolicki. Dokumenty dotyczyły m.in. strategii dezintegracji Polonii w kontekście tzw. pracy z "klerem polonijnym", oceny wizyty przedstawicieli Episkopatu Polski w Stanach Zjednoczonych w związku z 41  Kongresem Eucharystycznym w Filadelfii oraz opisu spotkania współzałoĹźyciela KOR prof. Edwarda Lipińskiego z Polonią amerykańską w Chicago.

Czempiński dokonał charakterystyki ks. kard. Karola Wojtyły, który w sierpniu 1976 r. odwiedził Stany Zjednoczone. Wskazywał na opinie przyszłego Ojca Świętego, że "Polonia na całym świecie jest częścią substancji narodu i społeczeństwa polskiego". Negatywnie oceniał, że kardynał Wojtyła "wyraźnie zawęził tutaj pojęcie narodu polskiego tylko do tej części, która jest skupiona wokół episkopatu polskiego". Informował również centralę, że polscy biskupi z kard. Karolem Wojtyłą na czele od początku swego pobytu w USA na różnego rodzaju spotkaniach, rozmowach itp. gloryfikowali działalność i znaczenie Ligi Katolickiej, znanej ze swej prawicowej, skrajnie reakcyjnej politycznie działalności". Czempiński raportował, że "kard. Wojtyła zwracał uwagę w swych wystąpieniach na konieczność stałego i szczerego popierania Ligi Katolickiej, która jest nieustannie potrzebna jako dowód solidarności społeczeństwa Polonii z naszym społeczeństwem katolickim w Polsce, co wyraża się nie tylko w pomocy materialnej, ale i moralnej".

Jednak na podstawie tylko tych dokumentów trudno całościowo oceniać działania Czempińskiego w USA. Należy zwrócić uwagę, że lata 70. były okresem aktywności wywiadów komunistycznych w Ameryce. Służby PRL wykorzystywały "gierkowską odwilż" w stosunkach z Waszyngtonem. Od 1975 r. w USA przebywał Marian Zacharski, który oficjalnie przybył jako przedstawiciel polskiej centrali handlu zagranicznego. W rzeczywistości był agentem wywiadu PRL, który uzyskał od Williama Bella dokumentację najnowszych urządzeń wojskowych. W USA, oprócz Zacharskiego, działało jeszcze kilku agentów. Czempiński musiał poznać część tej siatki, również wśród Polonii, przedsiębiorców, stypendystów z PRL i naukowców itd. Status dyplomaty, w odróżnieniu od "agentów-nielegałów", dawał mu ochronę, jednak jesienią 1976 roku faktyczna rola Czempińskiego została odkryta przez Amerykanów. Dlatego 31 grudnia 1976 roku został odwołany do Warszawy. W centrali MSW przeniesiono go na kilka lat do pionu kontrwywiadu.



W 1982 roku ponownie wyjechał na placówkę zagraniczną. Oficjalnie był sekretarzem Misji PRL przy ONZ w Genewie, ale faktycznie rezydentem wywiadu cywilnego w Szwajcarii. W tym kraju Czempiński pracował do 1987 roku. Był więc wtedy już doświadczonym funkcjonariuszem pionów służb specjalnych PRL.



Czempiński musiał dobrze poznać panujące stosunki w Genewie, w Szwajcarii, nawiązywał znajomości, kontakty, zwłaszcza w międzynarodowych instytucjach gospodarczych. Zbierał informacje na temat sankcji ekonomicznych nałożonych na PRL i możliwości przyjęcia jej do Międzynarodowego Funduszu Walutowego oraz uznania przez Międzynarodową Organizację Pracy reżimowych związków zawodowych. Nie jest tajemnicą, że jednym z kontaktów wywiadu PRL w Szwajcarii był Andrzej Olechowski, który przyznał się do współpracy z "wywiadem gospodarczym" PRL. W latach 1982-1984 pracował on w biurze UNCTAD w Genewie. W czasie procesu lustracyjnego Olechowski zeznał - jak relacjonowała wtedy prasa - że "w Genewie utrzymywał towarzyskie stosunki także z rezydentami polskich wywiadów, osobami, które z racji swojego zatrudnienia miały szersze zainteresowania niż tylko gospodarcze. Podczas jego drugiego pobytu w Genewie w latach 1982-1984 rezydentem był Gromosław Czempiński (...). Zaznaczył, że nie umie powiedzieć, jaka część rozmów, które z nim prowadził, mogła mu posłużyć do sporządzenia raportów".

Nieco światła na szwajcarskie "kierunki" zainteresowań władz PRL dają - upublicznione na łamach pisma "Glaukopis" - dokumenty Urzędu do spraw Wyznań z lat 1984-1987. Akta te pokazują, że polscy komuniści dość szczegółowo zajmowali się tematyką wyznaniową w Szwajcarii. W aktach Urzędu ds. Wyznań znajdują się notatki, informacje, analizy na temat m.in. wizyty Jana Pawła II w Szwajcarii i w Światowej Radzie Kościołów w 1984 r.; stosunków pomiędzy różnymi Kościołami chrześcijańskimi; sporów w szwajcarskim Kościele katolickim.

Zachowane dokumenty świadczą o tym, że również Czempiński zajmował się zadaniami z zakresu polityki wyznaniowej. Sprawozdanie pracownika Urzędu do spraw Wyznań z pobytu w genewskim Centrum Ekumenicznym w lutym 1987 r. dowodzi bowiem, że Czempiński był bardzo pomocny dla przedstawicieli PRL. Urzędnik zanotował, że Czempiński był "doskonale zorientowany w problematyce" i przekazał delegacji PRL "cenne informacje" o ich rozmówcach. Centrum Ekumeniczne w Genewie znajdowało się w centrum zainteresowania rezydenta wywiadu PRL. Informacje na temat sytuacji religijnej Szwajcarów musiały być przydatne dla władz PRL, zwłaszcza dla instytucji zajmujących się ograniczaniem i zwalczaniem wpływów Kościoła katolickiego. Gromadzono wiedzę na temat wszelkich sporów teologicznych w krajach zachodnich, które mogłyby osłabić autorytet Kościoła katolickiego.



W 1987 r. Czempiński wraca do PRL, obejmuje bardzo ważne stanowisko szefa wydziału kontrwywiadu wywiadu cywilnego, czyli komórki odpowiadającej za tropienie ewentualnych szpiegów i zwalczanie zachodnich wpływów w wywiadzie MSW. Z racji zajmowanego stanowiska Czempiński musiał dobrze poznać sieć agentury PRL na Zachodzie. Jest to kres upadku komunizmu, ale i początku wielkich przemian systemowych, transformacji ustrojowej. Wywiady komunistyczne uczestniczyły w transferze gigantycznych pieniędzy na Zachód. W Polsce operacja ta przebiegała za pomocą FOZZ, była nadzorowana przez służby specjalne, po części również przez wywiad cywilny. Nieprzypadkowo w aferze FOZZ pojawiają się nazwiska osób związanych z tymi służbami. Kapitał z kraju był transferowany do spółek prowadzonych przez "agentów-nielegałów", potem wracał do kraju w postaci inwestycji tych firm.

W 1993 roku pod rządami koalicji SLD - PSL został szefem UOP. Zabezpieczył wówczas dla prezydenta Lecha Wałęsy olbrzymi zbiór dokumentów, w tym dotyczących sprawy TW "Bolka", wiele z nich bezpowrotnie zniknęło. Część dokumentów Wałęsa wypożyczył (sprawę opisali Piotr Gontarczyk i Sławomir Cenckiewicz w książce "SB a Lech Wałęsa").



W tym czasie UOP prowadził tzw. sprawę Olina, czyli rosyjskiego szpiega w polskim rządzie, który miał być prowadzony przez oficera rosyjskiego wywiadu Władimira Ałganowa. W grudniu 1995 r. szef MSW oskarżył Józefa Oleksego o zdradę i współpracę z obcym wywiadem. Tymczasem Czempiński wbrew zasadom działań operacyjnych już we wrześniu 1994 r. - jak wynika z dokumentów "Białej księgi" - ujawnił ówczesnemu marszałkowi Sejmu Józefowi Oleksemu, że UOP interesuje się kontaktami Ałganowa z nim i z Leszkiem Millerem. Z kolei Marian Zacharski w swoich wspomnieniach podaje, że Leszek Miller po wybuchu "sprawy Olina" mówił, że postkomuniści wszystko od początku wiedzieli: "W detalach informował nas o tym Czempiński". Faktem jest, że Czempiński dystansował się od tej akcji. W lutym 1996 r. został zdymisjonowany z funkcji szefa UOP, przeszedł do biznesu. Zasiadał we władzach wielu spółek, był właścicielem firmy Doradztwo GC.



Oficjalnie Czempiński nie uczestniczył w życiu politycznym. Dopiero dwa lata temu sam ujawnił, że w 2001 r. brał udział w zakładaniu Platformy Obywatelskiej, partii "trzech tenorów" - Andrzeja Olechowskiego, Donalda Tuska i Macieja Płażyńskiego.

W lipcu 2009 r. w kilku wywiadach poinformował, że był osobą, która dała początek Platformie. Według niego, PO powstała dzięki rozmowom z politykami i długiemu przekonywaniu ich, że teraz jest czas i miejsce na powstanie partii. W rozmowie w Polsat News z 3 lipca 2009 r. Czempiński mówił m.in.: "Miałem dość duży udział w tym, że powstała Platforma, mogę powiedzieć, że odbyłem wtedy olbrzymią liczbę rozmów, a przede wszystkim musiałem przekonać Olechowskiego i Piskorskiego do pewnej koncepcji, którą później oni świetnie realizowali". Również kolejne odpowiedzi Czempińskiego były zaskakujące. Stwierdził mianowicie, że to wybór Geremka na szefa UW był impulsem do tworzenia PO, ponieważ "wypalała się" UW: "Odbyłem ogromną liczbę rozmów w tym zakresie z członkami Unii Wolności, uważałem, że UW przeżywa kryzys i wybór Geremka przesądza o kryzysie w tej partii. I to był najlepszy moment, by powstała nowa partia".

Nazwisko Czempińskiego pojawiło się w czasie prac sejmowej komisji śledczej ds. afery Orlenu. Zostały wtedy ujawnione przez Agencję Wywiadu notatki z 2003 r. na temat wiedeńskiego spotkania Jana Kulczyka z Władimirem Ałganowem.

Według jednej z notatek szefa AW Zbigniewa Siemiątkowskiego, Czempiński miał koordynować kontakty między rosyjskim koncernem naftowym Łukoil i spółką Rotch Energy w sprawie prywatyzacji Rafinerii Gdańskiej, za co miał być wynagradzany. Notatka ujawnia także źródło pogorszenia stosunków pomiędzy Czempińskim a Janem Kulczykiem. Były szef UOP chciał otrzymać milion dolarów za pomoc Kulczykowi w czasie prywatyzacji TP SA, ale Kulczyk nie chciał zapłacić tej kwoty. W czasie telewizyjnych wypowiedzi Czempiński nie ukrywał poruszenia ujawnionymi informacjami. Twierdził, że nigdy nie miał nic wspólnego z rosyjską firmą Łukoil. Zapowiedział także, że wytoczy proces Kulczykowi, jeżeli ten dalej będzie twierdził, że pobierał pieniądze od firm naftowych Łukoil i Rotch Energy. Wkrótce Czempiński oświadczył, że Kulczyk sam zadzwonił do niego i wycofał się z tych stwierdzeń."

- Leszek Pietrzak
   „Czy tajne słuĹźby PRL stały za zamachem na Jana Pawła II”.