http://igor.chomyn.salon24.pl/692822,kto-sie-boi-polski

A zatem stało się. Prawo i Sprawiedliwość wygrało wybory. Znów, tak jak w 2005 roku, skończyła się demokracja i zaczęła dyktatura. A nawet bardziej, bo tym razem z większością parlamentarną. Znowu wszyscy odczuwają duszną atmosferę podsłuchów (podsłuchy były co prawda masowo stosowane jeszcze przez rząd poprzedni, ale atmosferę wszyscy odczuwają dopiero teraz). Jarosław Kaczyński, który wcześniej, ogarnięty smoleńskim szaleństwem, prowadził nas do wojny z Rosją, teraz stał się poplecznikiem Władimira Putina. Cała Europa pochyliła się z troską nad nieszczęsną Polską, w szczególności zaś Niemcy. Dobrze, że tym razem nie pomagają im w tym ich tradycyjni partnerzy znad Newy i Wołgi...
     Polską wersją osławionej ustawy o pełnomocnictwach, ktĂłra daje Oberprezesowi PiS władzę absolutną, okazały się nowelizacje ustaw o Trybunale Konstytucyjnym i mediach publicznych (ta druga jest niby tymczasowa, ale wspomniana ustawa Reichstagu z 1933 roku teĹź miała obowiązywać tylko 4 lata...) Co jest w nich tak niezwykłego?
     Ano właśnie w tym sęk, Ĺźe w zasadzie nic. PiS robi generalnie to samo, co wszystkie poprzednie rządy, czyli podporządkowuje sobie Trybunał Konstytucyjny i media publiczne. No moĹźe robi to trochę mniej finezyjnie (bardziej siermiężnie - i tym samym mniej obłudnie). Nie podoba się? Mnie nie, ale co poradzić. Taki mamy klimat. Znaczy się, takie mamy prawo. PiS nie miał właściwie Ĺźadnego wyboru. Gdyby nie zareagował na zmiany w Trybunale Konstytucyjnym, wprowadzone przez poprzednią ekipę w czerwcu ubiegłego roku, rĂłwnieĹź nomen omen przez ten sam Trybunał uznane za niezgodne z konstytucją (gdzie pan wtedy był, panie Verhofstadt?), to zwyczajnie nie posiadłby zdolności skutecznego rządzenia. I potem byłoby to co zawsze: chcieliśmy tak bardzo, ale ci i tamci przeszkadzali... Wydaje się, Ĺźe Jarosław Kaczyński rozumie, Ĺźe jeśli chce czegokolwiek dokonać, a nie po prostu "sprawować urząd", to ma na to teraz ostatnią szansę. I dlatego działa zdecydowanie.
     A opozycja? Dla niej demokracja skończyła się właściwie po wyborach prezydenckich w maju 2015. Zaraz po nich, w czerwcu, w sposĂłb, jak juĹź wspomniano, niekonstytucyjny wybrano pięciu nowych sędziĂłw TK i wprowadzono poprawki do ustawy, między innymi rozdział pt. „Postępowanie w sprawie stwierdzenia przeszkody w sprawowaniu urzędu przez prezydenta RP”. Znamienne, prawda? Wydaje się, Ĺźe PO liczyła na to, Ĺźe PiS-owi, ktĂłrego wygrana stawała się coraz bardziej oczywista, nie uda się zdobyć większości parlamentarnej. I w taki czy inny sposĂłb uda się ich wykończyć. Precedens przecieĹź juĹź był.
     Tradycyjna polska instytucja, zwana potocznie TKM, została przewartościowana z "Teraz, kur..., my!" na "Tylko, kur..., my!". Tyle Ĺźe się, kur..., nie udało.
     A jak się nie udało, to trzeba było poprosić o pomoc zagranicę. To wszakĹźe rĂłwnieĹź znakomita polska tradycja i to duĹźo starsza.
     I tutaj sprawa wygląda juĹź duĹźo powaĹźniej.


                                                 Międzymorskie domino

  Jeden z członkĂłw debaty nt. sytuacji w Polsce, ktĂłra odbyła się 19 stycznia w Parlamencie Europejskim, powiedział, Ĺźe boi się efektu domina. Miał zapewne na myśli to, Ĺźe inne państwa, w ślad za Polską, zaczną po kolei zagraĹźać swoim własnym demokracjom. Wydaje się, Ĺźe nasi zachodni partnerzy faktycznie mogą się obawiać takiego efektu. Nie chodzi jednak o Ĺźadną demokrację. Chodzi - jak zwykle - o interesy.
     Europa Środkowo-Wschodnia od przeszło trzystu lat nie posiada własnej podmiotowości politycznej i jest areną zmagań ościennych mocarstw. Dziś nie ma juĹź Austro-Węgier, zaś Turcja nie jest tak silna jak dawniej i zajęta sytuacją za swoimi południowymi granicami, w związku z tym nasz region znajduje się obecnie w strefie wpływu juĹź tylko Niemiec i Rosji, z pomniejszym wkładem niespecjalnie zainteresowanych tą częścią świata AmerykanĂłw. Czy moĹźliwym jest, aby państwa połoĹźone miedzy Bałtykiem, Adriatykiem i Morzem Czarnym wyzwoliły się z tej zaleĹźności?
     Sytuacja międzynarodowa wydaje się wbrew pozorom dość dobra. Rosja po roku 1991 znacząco osłabła i straciła sporą część swojej strefy wpływĂłw. Później trochę okrzepła, ale daleko jej do dawnej potęgi. Po Rewolucji Majdanu odpłynęła od niej najbardziej dla niej newralgiczna Ukraina, ktĂłrą teraz moĹźe Kreml jedynie destabilizować. Aneksja Krymu i wojna w Donbasie wbiły ponadto klin pomiędzy Moskwę a państwa zachodnie, z Berlinem na czele (ku ich rozpaczy, zwłaszcza tego ostatniego - ciekawe, ile kieliszkĂłw wychylono w Pentagonie za "Rosyjską Wiosnę"?) i Putin zmuszony był zaangaĹźować się w wojnę syryjską, by zmusić ZachĂłd do dogadania się z nim. Wyjątkowo niskie ceny ropy i kurs rubla raczej mu w tym nie pomogą.
     Sytuacja naszych zachodnich sąsiadĂłw teĹź nie jest ciekawa. Unia Europejska co i rusz wstrząsana jest nowymi kryzysami: kryzys zadłuĹźenia w strefie Euro (po spektakularnym przykładzie Grecji być moĹźe przyjdzie kolej na Włochy i Hiszpanię?), ewentualność wyjścia Wielkiej Brytanii z Unii, problem z imigrantami, ktĂłry zagraĹźa samej strefie Schengen, a teraz jeszcze dochodzi kwestia tradycyjnie niesfornej Polski. Za niedługo być moĹźe "kryzys polski" zostanie przyćmiony przez jakiś kolejny, niewykluczone, Ĺźe znowu z udziałem syryjskich absztyfikantĂłw nadreńskich dam.
     Polska do tej pory była słabym i nieliczącym się na arenie międzynarodowej państwem, Eldoradem dla zachodnich korporacji i bankĂłw (o ile zakład, Ĺźe ustawa o podatku bankowym frasuje naszych partnerĂłw o wiele bardziej niĹź stan wolności słowa w Polsce?) i dostarczycielem taniej siły roboczej na ZachĂłd. Płynęła w tak zwanym "głównym nurcie" wytyczanym przez liczących się graczy. Cała ta histeria, ktĂłrą obecnie obserwujemy, dowodzi, Ĺźe Polska postanowiła się zerwać ze smyczy. A przynajmniej ją poluzować.
     Nie bez kozery Kaczyński odbył niedawno kilkugodzinną rozmowę z Wiktorem Orbanem. Sedno polityki węgierskiego premiera polega na zachowaniu jak największej niezaleĹźności od struktur zachodnich, rĂłwnocześnie w tych strukturach pozostając. MoĹźna to osiągać róşnymi sposobami (na przykład niemiłymi dla nas konszachtami z Rosją, jak robił to lider Fideszu). Jednym z nich jest budowanie na róşnych płaszczyznach sojuszĂłw z innymi krajami regionu. Na obecnym etapie nie chodzi tu wprost o budowę zmitologizowanego Międzymorza (w sensie jakiejś konfederacji, ktĂłra marzyła się Marszałkowi), ale raczej ekonomicznej integracji i współpracy politycznej w kluczowych kwestiach (np. energetycznej), co pozwoliłoby naszym krajom wyrwać się z obecnego marazmu i gospodarczo rozwijać. Z czasem poprawa nastąpiłaby w innych sferach, w prawie, administracji, militariach, powstałyby nowe elity, dla ktĂłrych to niezaleĹźność, a nie unijne synekury, byłaby wartością nadrządną...
     Widzieliśmy nieraz, jak często były atakowane za taką politykę Węgry. A Polska jest od Węgier trzy razy większa. Gdyby i jej udało się jakkolwiek wydobyć z półkolonialnej zapaści, promieniowałoby to na inne kraje regionu, ktĂłre skądinąd półgębkiem wydają się to potwierdzać. Jeśli wierzyć autorowi tego artykułu http://www.bialykruk.pl/wydarzenie/prezydent-chorwacji-chcialabym-aby-polska-byla-liderem-europa-murem-za-polska/56990dfc4d3f7b9018633151 , prezydent Chorwacji powiedziała o tym wprost.
     Do tego projektu chętnie podłączyłyby się państwa skandynawskie, ktĂłrym dominacja niemiecko-rosyjska teĹź się nie uśmiecha. Warto zauwaĹźyć, Ĺźe Szwecja teĹź była swego czasu regionalnym mocarstwem (co Polacy boleśnie odczuli na własnej skĂłrze), ale po upadku Rzeczypospolitej i tym samym wzmocnieniu się Niemiec i Rosji, Szwedzi swoją mocarstwową pozycję utracili i nigdy jej juĹź nie odzyskali. Nie bez kozery Partnerstwo Wschodnie to projekt właśnie polsko-szwedzki.
     MoĹźna teĹź liczyć na pomoc innych swiatowych graczy, ktĂłrym akurat się to opłaca. Niekoniecznie muszą to być Amerykanie, ci bowiem realnej pomocy udzielają z reguły wtedy, kiedy jest to w ich Ĺźywotnym interesie. Pomimo iĹź Stratfor coś tam niedawno wspominał o Międzymorzu, to jednak nie wydaje się, aby Europa Środkowo-Wschodnia była dla USA porĂłwnywalnie waĹźna, jak Japonia, Zachodnie Niemcy czy Izrael. A za dozbrajanie polegające na skupie rupieci z ichnich składĂłw złomu lepiej podziękować.
     Od kilku lat zainteresowanie naszym regionem przejawiają natomiast Chiny, co związane jest z ich wielkim projektem - Nowym Jedwabnym Szlakiem, w ktĂłrym Polska, ze względu na geografię, ma zajmować kluczową pozycję. Prezydent Duda odbył w listopadzie wizytę w Kraju Środka, co zaowocowało między innymi kontraktem między bankiem BGK a największym chińskim bankiem ICBC. Zaprosił teĹź do Polski prezydenta Xi Jinpinga.


                                     Znać swoje miejsce w szeregu

     To wszystko nie moĹźe się oczywiście podobać tym, ktĂłrzy czerpali polityczne i ekonomiczne profity z uległości Rzeczypospolitej. Dlatego starają się jej pokazać jej miejsce w szeregu. I dlatego rzucają w jej kierunku oskarĹźeniami. O to, co akurat jest pod ręką.
     Kiedy Ukraińcy postanowili wyrwać się z objęć Moskwy, natychmiast z bratniego narodu zostali przemianowani na faszystĂłw, ktĂłrzy wysyłają na Donbas ekspedycje karne, by te krzyĹźowały tam niemowlęta na oczach matek. Polska jest w Unii Europejskiej i nie musi walczyć o swoją pozycję zbrojnie, więc i oskarĹźenia są bardziej wywaĹźone: zagroĹźenie dla demokracji, praworządności, wolności mediĂłw, etc. Jedynie przewodniczący PE Martin Szulz pozwolił sobie na słowa o "znamionach zamachu stanu" (co za kraj nam się trafił, Ĺźe legalnie wybrana władza musi dokonywać zamachu stanu!). Ale schemat jest ten sam. DopĂłki wasal jest posłuszny, moĹźe liczyć na pochwały od seniora. Ale kiedy postanowi przestać być wasalem, senior stara się pokazać mu jego miejsce w szeregu.
     Pytanie, kto lepiej ocenił siły obu stron.


--
General Skalski o zydach w UB :

"Rozanski, Zyd, kanalia najgorszego gatunku, razem z Brystigerowa, Fejginami, to wszystko (...) nie byli ludzie."

prof. PAN Krzysztof Jasiewicz o zydach :

"Zydow gubi brak umiaru we wszystkim i przekonanie, ze sa narodem
wybranym. Czuja sie oni upowaznieni do interpretowania wszystkiego,
takze doktryny katolickiej. Cokolwiek bysmy zrobili, i tak bedzie
poddane ich krytyce - za malo, ze zle, ze zbyt malo ofiarnie. W moim
najglebszym przekonaniu szkoda czasu na dialog z Zydami, bo on do
niczego nie prowadzi... Ludzi, ktorzy uzywają slow 'antysemita',
'antysemicki', nalezy traktowac jak ludzi niegodnych debaty, ktorzy
usiluja niszczyc innych, gdy brakuje argumentow merytorycznych. To oni
tworza mowe nienawisci".