.... pewnie i moherem jak Blair :-)

http://niezalezna.pl/35149-jak-cameron-zostal-wrednym-pisiorem

Z narastającym rozbawieniem słucham coraz bardziej absurdalnej debaty
medialno- politycznej po budĹźetowym szczycie Unii Europejskiej.

 SzczegĂłlnie zabawne jest to, w jaki sposĂłb większość komentatorĂłw
próbuje wybrnąć z załamania się głównej „prawdy objawionej” ogłoszonej
przed szczytem: wrogiem Polski jest Cameron a przyjaciółką naszą jest
Pani Kanclerz Merkel (piszę tak w jak mówią to media: premier Wielkiej
Brytanii nigdy nie jest w nich Panem Premierem Cameronem, kanclerz
Niemiec nigdy nie jest zwykłą Merkel).

 I oto psikus: na szczycie Merkel porozumiała się z Cameronem, czyli jak
to zwykle bywa (a czego do dziś nie potrafi pojąć minister Sikorski):
twardy gracz rozmawia z twardym graczem, a reszta czeka na to, co będzie
wynikiem tej rozmowy.

I teraz, masz babo placek. Cameron razem z Merkel chcą dalszych cięć. I
co tu zrobić z propagandą medialną?
 Znaleziono dwa wyjścia: „trzeba zrozumieć Panią Kanclerz, bo ma wybory”
(to samo w odniesieniu do przebrzydłego Camerona brzmi: jest
zakładnikiem swojej partii i wyborców), po drugie Pani Kanclerz nie
skrzywdzi Polski (a Cameron już raz nas zdradził w 1939 roku, naprawdę
słyszałem dziś taki argument z ust obozu władzy, trochę jakby
zapominając, że akurat rok 1939 nie jest dobrym przykładem
niekrzywdzenia Polski przez Niemcy).
 Ĺšmieszne? Ĺťenujące? Owszem, ale działa i hula po mediach w najlepsze.
 Pytanie brzmi: czymĹźe takim Cameron zasłuĹźył sobie w mediach głównego
nurtu na taką etykietkę?

Otóż popełnił on jeden błąd: odważył się na kontakt z Jarosławem
Kaczyńskim i Prawem i Sprawiedliwością. Naiwny ów człowiek, żyjący od
lat w demokracji, gdzie panuje otwarta debata publiczna, myślał że tu
jest tak samo. Oj, grubo się pomylił. Każdy kto kontaktuje się z PiS-em
staje się obiektem ataku ze strony kampanii nienawiści wobec opozycji na
równi z nią. "Cameron to wredny PiSior" - napisano w wytycznych
medialnych no i wiadomo, co z takim trzeba robić: najpierw odrzeć z
godności (dlatego nie jest Panem Premierem, tak jak Pan Profesor Gliński
nigdy nie będzie „Panem Profesorem” jak choćby Leszek Balcerowicz czy
Radosław Markowski), potem wykazać obłudę i dalej już samo leci...
Tylko, i tu problem, czemu Pani Kanclerz z nim rozmawia? CzyĹź nie jest
„zbędny” jak PiS? Czy nie „trudno sobie ułożyć życia w jednej Unii z
kimś takim jak Cameron”?
 I co tu zrobić z faktem, Ĺźe Cameron zgromadził wokół siebie koalicję
innych państw, a przecież z ludźmi z PiS-u nikt nie powinien chcieć
rozmawiać? Wyjście jest jedno: o tym cicho sza!

Tymczasem pozostałe państwa odpuściły batalię o ogólne zasady podziału
pieniędzy, zostawiając to w rękach tych dwojga i w tzw. międzyczasie
załatwiły swoje interesy: Francuzi uratowali zróżnicowane dopłaty dla
rolników, inni wyjątki dla swoich regionów,, specjalne środki
przeznaczone dla inwestycji na swoim terenie i inne.

Polska znalazła się pośrodku tych grup i straciła orientację w
negocjacjach. Z zewnątrz wygląda to tak, jakbyśmy nie wiedzieli, czy
przejść na pozycje defensywne „żeby  nie stracić jeszcze więcej” w
generalnym podziale środków, czy skupić się na ofensywie w kilku
istotnych dla nas punktach, zwłaszcza tych, które dotyczą rolnictwa i
warunkĂłw wydawania przyznanych funduszy. W efekcie polskich priorytetĂłw
nie widać, poza jednym: obsesją przewiezienia do kraju 300 mld.
obiecanych w kampanii, które zdążyły się zamienić ze środków tylko na
fundusze regionalne i spójności do ogólnego udziału w budżecie, czyli
także z włączeniem w to rolników.

 Jestem przeciwnikiem wszelkich uproszczeń. Nie wierzę w to, Ĺźe
ktokolwiek za nas odbędzie te negocjacje. Warto w nich jednak szukać
sojuszników i to nie w taki prostacki sposób jak suflują to główne media
swoją opowieścią o Złym Kameronie i Dobrej Pani Kanclerz.