Cały deficyt finansów publicznych naszego kraju w ub. roku wyniósł 120 mld zł, minister Jacek Rostowski mówił o deficycie mniejszym niż 45 mld

Kręcą, nie dopowiadają, kuglują. Minister finansów Jan Vincent Rostowski poinformował na konferencji prasowej i mówił w telewizji o ubiegłorocznym deficycie budżetu państwa “w wysokości mniejszej niż 45 mld zł”, chwaląc się, że to sukces rządu Tuska. Tymczasem całkowity, kompletny deficyt finansów kraju, rodzący potrzeby pożyczkowe wyniósł aż 120 mld. Minister o tym całościowym deficycie budżetu nawet nie wspomniał, a jest on przecież prawie trzykrotnie większy od podanej przez Rostowskiego wartości. Niech Kowalski łapie te rządowe fiolki, śpi spokojnie w roku wyborczym. Minister opowiadając o deficycie nie dodał do niego potężnego długu samorządów terytorialnych, długu kolejowego i drogowego oraz dotacji do Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, bo to jest przecież deficyt całościowy.

Z naszymi deficytami budżetowymi i długiem publicznym składającym się z sumy tych deficytów (narosłych w latach poprzednich) nie powinniśmy czuć się bezpiecznie. Po co jednak ludzi dzisiaj straszyć - przyjdzie na to czas. Kto ze zwykłych zjadaczy chleba, Kowalskich czy Malinowskich, odróżnia deficyt budżetu państwa od całkowitego deficytu finansów kraju? – Oto typowy rząd hochsztaplerów, powiedział “Naszej Polsce” wzięty ekonomista, dlatego wszystko jest niewyraźne i mgliste. Zadłużanie Polski nadal idzie pełną parą. Tylko w pierwszym kwartale br. Ministerstwo Finansów planuje sprzedaż obligacji, czyli papierów dłużnych skarbu państwa na sumę 17–27 mld zł. Co raz szef resortu finansów z dobrotliwym wyrazem twarzy zapewnia Polaków, że z finansami u nas nie jest tak bardzo źle, a będzie dobrze.

Dziura na dziurze

Od 2007 r. deficyt budżetowy wzrósł czterokrotnie. Błyskawicznie i w niekontrolowany sposób budżetowa dziura się rozrosła. A rząd zachowywał się tak, jakby nic się nie działo, stroniąc od reform. Wraz z dziurą budżetową rósł dług publiczny. Dochodzi do nas dzisiaj prawda, że nie tylko dług państwowy, ale i długi prywatne mogą powodować bóle głowy różnych naszych wierzycieli. Na koniec ub. roku zadłużenie naszego państwa wynosiło 765,8 mld i rośnie każdego dnia z siłą się prawie 300 mln zł. Podczas ostatniej konferencji prasowej ministra Rostowskiego nie było o tym mowy, furt powtarzał o sukcesie deficytu budżetu państwa mniejszego niż planowano o 7 mld zł. Minister stwierdził, że odczuwa z tego powodu satysfakcję. W resorcie finansów informują, że w relacji do produktu krajowego brutto, to jest wartości tego, co zostało wyprodukowane w ciągu roku (ok.1,430 mld zł), deficyt finansów publicznych wyniósł w ub. roku – 7,9 proc., podczas gdy faktyczny wskaźnik przekracza 8 proc. Tak narastająca dziura wygląda w procentach.

Minister dezinformacji

Trudno uwierzyć, żeby szef resortu finansów nie wiedział o faktycznym, całościowym deficycie budżetowym w 2010 r. Dobrze o nim wie. Niby nie kłamie, a nie wyjaśnia sytuacji do końca. To jest rzeczywiście pod względem robienia sobie wizerunku rząd wyjątkowy. Ostatnio Rostowski opowiadał dziennikarzom o tym, jak będzie. W tym roku deficyt budżetowy zmniejszy się o jedną trzecią, a w 2012 r. – o połowę. Osiągnąłby wtedy pożądaną wartość 3 proc. PKB (wymaganą przy ubieganiu się o wejście do strefy euro). Ekonomiści nie tylko niezależni, ale i rządowi na te słowa chwytają się za głowy. – Coś podobnego, bez zamrożenia plac, rent i emerytur, powrotu do starej, nieobniżonej składki rentowej, podniesienia podatków... Bzdura. Tego nie można zrobić bez obniżenia w trybie pilnym wydatków oraz poszukania dodatkowych wpływów do suchej, państwowej kasy. Rząd szukając pieniędzy od 1 stycznia br. podniósł podatek VAT o 1 punkt proc. (do 23 proc.), w związku z czym zdrożeje wszystko, ale to i tak kropla w morzu budżetowych potrzeb. Podwyżka podatku miała wlać do kasy 5 mld zł, okazało się jednak, że samo jej wprowadzenie kosztowało będzie co najmniej miliard. Do kasy wpłynie więc najwyżej 4 mld. Rząd na pewno nie zdecyduje się w tym roku na reformę finansów publicznych. To, co dotychczas zrobił, było tylko machaniem ścierką przed wielką tablicą, gdyby się pokusił o rzeczywiste zmiany, przewróciłby się już na jesieni. Platforma Obywatelska mogłaby się zdecydować na wcześniejsze wybory. Jednakże premier Donald Tusk nie raz i nie dwa oświadczał: “wyborów wcześniejszych nie będzie, damy sobie radę”. Zobaczymy.

Ręce w cudzych kieszeniach

Rząd nie znalazł rozsądnego wyjścia i zanurzył ręce w kieszeniach przyszłych emerytów, zmuszonych w 1999 r., żeby ubezpieczyli się w ramach tzw. drugiego filara – Otwartych Funduszy Emerytalnych (obok ZUS). Cóż, tłumaczą jego funkcjonariusze, nie ma wyjścia, zdolność kraju do zapożyczania się jest ograniczona. Dług publiczny nie może przekroczyć 55 proc. produktu krajowego brutto, gdyż wówczas sforsowalibyśmy tzw. drugi próg ostrożnościowy i za dwa lata należałoby skonstruować budżet w pełni zbilansowany, bez żadnego deficytu. Trudno to sobie nawet wyobrazić, trzeba byłoby ciąć wydatki na ślepo, wszędzie, gdzie się da. Do ograniczenia długu publicznego wobec PKB przymusza zapis konstytucyjny oraz zobowiązania unijne. Ludwik Kotecki, wiceminister finansów nie ukrywa: dług państwa może się jeszcze utrzymać poniżej poziomu 55 proc., dzięki ograniczeniu z budżetu wypłat do OFE. Dobierają się więc ostro do tych pieniędzy. Zbyt wysokie zadłużenie państwa może skutkować spadkiem jego ratingu międzynarodowego, który ocenia wiarygodność finansową kraju. A z tym nie ma zabawy. Polska nie jest Ameryką – dług publiczny Stanów Zjednoczonych przekroczył już wartość tamtejszego PKB, tym nie mniej amerykańskie papiery skarbowe są drukowane i znajdują nabywców. Nasze papiery dłużne po przekroczeniu 55 proc. długu w relacji do PKB okazałyby się niechybnie dla inwestorów trefne.

Na bardzo cienkiej linie

W tej chwili jeszcze taki scenariusz nam nie grozi. Wg firmy ratingowej Euler Hermes, która ostatnio określiła rating Polski na BBB (nie jest najlepszy, ale też nie jest zły), inflacja i poziom długu publicznego pozostają na razie w Polsce pod kontrolą. Bank Gospodarki Krajowej sprzedał miesiąc temu 1,2 mld dolarów, żeby wzmocnić złotego, ponieważ wówczas mniej złotówek trzeba wydać na obsługę długu, która w ub. roku nas kosztowała 38 mld zł. Niezły grosz! Można sobie tylko wyobrazić, o ile lepiej w Polsce by nam się żyło, gdybyśmy każdego roku nie musieli oddawać wierzycielom takiej góry pieniędzy, ale długi trzeba spłacać. Sprzedaż dolarów przez BGK niewiele dała, wywindowała złotówkę na dwa tygodnie, potem dolar znów zaczął się umacniać. Może znów spadnie? Gdyby relację długu publicznego do PKB wyliczano według aktualnego kursu, okazałoby się, że drugi próg ostrożnościowy już został sforsowany. Balansujemy na bardzo cienkiej linie.

Niesiołowski beszta „The Economist”

„The Economist” napisał ostatnio o Polsce, że przypomina gmach, który za piękną, różową fasadą niebezpiecznie trzeszczy – można uważać, że w ten sposób podsumowane zostały trzyletnie rządy obecnej ekipy. Tygodnik wydawany w Londynie, z korzeniami sięgającymi XIX wieku, zarzucił rządowi, że zamiast zająć się gospodarką, przede wszystkim finansami publicznymi, roztrząsa (celowo) różne inne tematy. Dziennikarze i zarazem analitycy gospodarczy prestiżowego magazynu o zasięgu globalnym, który czytają inwestorzy i maklerzy na całym świecie, wytknęli gabinetowi Tuska brak jasnych, gospodarczych planów na przyszłość. Zauważyli, że Ministerstwo Finansów dwoi się i troi, starając się wzmocnić złotego, żeby obniżyć w ten sposób wartość zadłużenia walutowego kraju. O stanie polskiej infrastruktury napisali, że w wielu regionach Polski jest wprost tragiczna. O administracji rządowej, że została rozdęta (od 2007 r. liczba urzędników publicznych zwiększyła się w Polsce o 10 proc.). Stefan Niesiołowski, marszalek Sejmu z ramienia Platformy Obywatelskiej, zagadnięty, co myśli o artykule w „The Economist”, zirytował się i wykrzyczał, że rząd Tuska jest najlepszym rządem, jaki mógł się nam w tej sytuacji przytrafić. Natomiast dziennikarze są często bandą głupców, nieznających się na niczym. Ci z „The Economist”, według marszałka, nie mają zielonego pojęcia o polskiej gospodarce i jej problemach. Jeśli chodzi o analizy ekonomiczne, Niesiołowski wierzy przede wszystkim Janinie Paradowskiej (publicystce politycznej tygodnika “Polityka”). Ona działania rządu Tuska ocenia inaczej niż byle jakie brytyjskie pętaki.

Wiesława Mazur

Użytkownik "Inc" <gfhf@lljl.pl> napisał w wiadomości
news:ihf2ic$bui$4news.eternal-september.org...

   Cały deficyt finansĂłw publicznych naszego kraju w ub. roku wyniĂłsł 120
mld zł, minister Jacek Rostowski mówił o deficycie mniejszym niż 45 mld

 A ty co za bęcwał jesteś? Skąd tu się wziąłeś?